Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΕΓΩ ΕΧΩ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Παιρνω σημερα τηλεφωνο τη μανα μου. Με ρωταει πως ειμαι και δε θελω να της πω ψεμματα. Της λεω οτι ειμαι χαλια ψυχολογικα, οτι περασα το 3ημερο κλεισμενος στο σπιτι με κακη διαθεση. Αυτη αρχισε να μου λεει πως εγω φταιω που καθομαι σπιτι και οσο κλεινομαι μεσα και σκεφτομαι θα γινομαι χειροτερα. Λες και ειχα αλλη επιλογη. Εγω παντα φταιω που δεν εχω παρεες.

Της λεω με ποιον να κανω παρεα; Με τη σαρανταρα απο τη σχολη μου; Με την αλλη που ειναι στην κοσμαρα της; Με την αλλη που δεν παταει ποτε στη σχολη και ασχολειται συνεχεια με το γκομενο της; Με τον αλλον τον 50αρη; Με το αναρχοκομμουνι; Με τους αλλους που εχουν κανει κλικα και μας εχουν στην απεξω; Με τις 40αρες απο το σεμιναριο ψυχολογιας; Νομιζει πως εγω φταιω παντα, οτι εγω ειμαι ο παραξενος της υποθεσης. Αλλα στα περιβαλλοντα που βρισκομαι δεν υπαρχουν τα ατομα αυτα με τα οποια θα εκανα παρεα και θα γινομουν φιλος. Δε μπορει να φταιω παντα εγω!

Της λεω οτι δεν παει τιποτα καλα σε αυτη τη φαση της ζωης μου. Στη σχολη τιποτα, τα εχω παει χαλια μεχρι στιγμης, η πρακτικη ακομα να ξεκινησει, τα προσωπικα μου πανε χαλια, ακομα να παρω καποιες αποφασεις.

Και ουτε καν να διαβασω μπορω ρε π***** μου. Της λεω οτι το γραφειο μου κουναει συνεχεια και αυτη μου φωναζει και λεει οτι υπερβαλλω και οτι δεν ειναι αυτο προβλημα και οτι εγω εχω το προβλημα και οτι αλλοι δεν εχουν να φανε κτλ. Το μονο θετικο που μπορω να δω ειναι οτι δεν πεθαινω της πεινας. Τιποτα αλλο. Ουτε να κατσω να διαβασω μπορω με το παλιογραφειο. Κουναει παρα πολυ. Δηλαδη γιατι υπερβαλλω; Γιατι να τρεχω στον ψυχολογο οταν το θεμα ειναι απλα πρακτικο; Της λεω να παω να αγορασω γραφειο και φωναζε παλι.

Θεωρει η μανα μου οτι εγω ειμαι που υπερβαλλω παντα, οτι ολα εγω τα μεγεθυνω, αλλα δε μπορει να ειναι ετσι. Αφου τιποτα δε μου παει καλα! Γιατι δε μπορει να το καταλαβει ρε π**** μου; Δεν υπαρχει κατι θετικο να δω σε αυτη τη φαση. Ουτε να κατσω να διαβασω μπορω! Θεωρει οτι λυση ειναι να τρεχω στους ψυχολογους, να παιρνω χαπια και να πηγαινω στα σεμιναρια ψυχολογιας με τις 40αρες. Ε οχι ρε π**** μου. Δεν τα θελω αυτα και τα εχω σιχαθει. Μια λιγο πιο νορμαλ ζωη θελω. Γιατι δε μπορω να την εχω; Μου τη δινει που εχω γινει ετσι μιζερος, αλλα πραγματικα i can't help it. Δεν υπαρχει κανεις να με καταλαβει :(

Καλε τι έχουμε οι 40άρες? :PP

χαχαχαχα! συγγνώμη που γελάω αλλά λιώνω... ασυνεννοησία ξέρω...το παιδί της κίτσας, της ρίτσας, της τασούλας είναι πάντα πιο προκομμένο απο σένα. Σε καταλαβαίνω τοοοόσο πολύ..δε φαντάζεσαι..είμαι 22 και ακόμα δε μπορώ να ξεπεράσω τη σχέση μου με τη μάνα μου, υπάρχουν βέβαια πολλά απο πίσω..μη τη ψάχνεις..πάντα έτσι θα ναι..αυτά τα γράφω μπας και τα καταλάβω και η ίδια.

απολύτως τίποτα δεν έχετε οι 40αρες, άσε που οι νεότεροι πολλές φορές συνεννοούμαστε καλύτερα με σας...είναι που μας χρειάζονται και οι συνομήλικοι, να υπάρχει μια ισορροπία.

Οι μαναδες ετσι ειναι , και νομιζουν οτι οταν μας λενε τετοια μας παροτρυνουν να γινουμε πιο δραστηριοι ,δημιουργικοι κλπ το οτι μπορει να μας διαλυουν την αυτοπεποιθηση δεν το εχουν σκεφτει μαλλον....
Παντως η δικη μου η μαμα τωρα που βρισκομαι περι τα 3000 χλμ μακρια εχει αρχισει να βελτιωνεται . Σε λιγο θα αρχισει να μου λεει και μπραβο.

καλά ναι, ισχύει, πολύ συχνά η απόσταση τις κάνεις τις σχέσεις γονέα-παιδιού μούρλια! αλλα δυστυχώς δεν είναι και ο κανόνας..

εγω παντως τις βρισκω πολυ ενδιαφερον και σεξι:o

μια χαρα ειστε οι 40αρες αλλα δεν ξερω αν θα μπορουσα να κανω παρεα με καποια 40αρα παντρεμενη με παιδι.