Καλημέρα σας.
Ήθελα να σας πω την δική μου ιστορία. Ελπίζω να μην σας κουράσω.
Αρχές Σεπτεμβρίου χώρισα (με χώρισε δηλαδή) από μία σχέση 5,5 χρόνων. Πώς φτάσαμε εκεί? Ας αρχίσω.
Ο τελευταίος χρόνος ήταν πολύ δύσκολος για μένα (επαγγελματικά και υγεία), με αποκορύφωμα το καλοκαίρι όπου αντιμετώπιζα ένα ενδεχόμενο ανίατου προβλή-ματος και έτρεχα για εξετάσεις. Το αγόρι μου προσκολλημένο στην καριέρα του, δεν είχε χρόνο για πολλά πολλά. Όσες φορές προσπάθησα να του μιλήσω ήταν πολύ κουρασμένος για να με ακούσει ή όταν με άκουγε καταλάβαινα από τον τόνο της φωνής του (στο τηλέφωνο) ότι ήταν έτοιμος να κοιμηθεί. Δεν επέμεινα τότε, δεν είπα δηλαδή «θέλω να σου μιλήσω, γιατί αντιμετωπίζω αυτό και αυτό». Έτσι λοιπόν άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου και κάθε φορά που μιλάγαμε και με ρώταγε για την μέρα μου, έλεγα «Όλα καλά, πες μου τα δικά σου». Από το να αντιμετωπίσω μία «αδιαφορία» προτίμησα να μην αντιμετωπίσω τίποτα. Απο-τέλεσμα αυτού ήταν μία στο τόσο να κάνω «μπαμ» και να ωρύομαι ότι δεν ενδια-φέρεται για μένα και να έχω την απαίτηση να ξέρει πράγματα, χωρίς να του τα έχω πει…!! Λάθος συμπεριφορά εκ μέρους μου…!! Για αρκετούς μήνες τσακω-νόμασταν αρκετά συχνά και συνήθως τα Σάββατα, γιατί τότε συναντιόμασταν.
Και έρχεται το καλοκαιράκι.. Πήγα για τυπικές εξετάσεις αίματος και κατέληξα μία μέρα να με εξετάζουν για ανίατη ασθένεια . Τον πήρα τηλέφωνο και του το είπα.. Φυσικά (!!!) δεν έδειξα πόσο τρομοκρατημένη ήμουν, αλλά του εξήγησα πώς έχει η κατάσταση. Εκείνο το βράδυ λοιπόν, αντί να βρεθούμε (δεν του το ζήτησα) προτίμησε να πάει σε ένα επαγγελματικό δείπνο. Εγώ έφριξα. Αυτό ήταν από εκεί και πέρα… Μας πήρε η κατηφόρα. Από εκείνο το βράδυ έγινα υστερική και σκύλα.. απλά.. Ντρέπομαι που το λέω.. αλλά το έκανα.. Την επομένη τσακω-θήκαμε πολύ άσχημα, λέγοντας διάφορα εγώ, όπως π.χ. «έπρεπε να ήσουν κοντά μου χθες», «δεν σε ενδιαφέρει για εμένα τίποτα», «πραγματικά, δεν θα ερχόμουν διακοπές μαζί σου, αν δεν το είχαμε κανονίσει», «τι οικογένεια θα κάνουμε, αν αδιαφορείς έτσι?». Προσπάθησε να μου μιλήσει, να μου πει ότι δεν κατάλαβε πόσο σημαντικό ήταν (παρόλο που του είχα εξηγήσει). Ήμουν σίγουρη ότι δεν το σκέφτηκε καν, ότι πρέπει να είναι κοντά μου. Και όντως μου το επιβεβαίωσε, δεν το σκέφτηκε..!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά πήγαμε διακοπές σχεδόν ένα μήνα μαζί. Του έβγαλα το λάδι. Δεν το έκανα επίτηδες, αλλά για πρώτη φορά αισθάνθηκα ότι δεν θα είμαστε μαζί στο μέλλον. Αδιαφορούσα παντελώς για εκείνον και το έδειχνα, φώναζα με το παραμικρό, του έλεγα ότι δεν πρόκειται να είμαστε μαζί, ότι θα χωρίσουμε, τον χώρισα (στα λόγια) ίσα με 10 φορές. Του έλεγα ότι όταν πάρω τα αποτελέσματα των εξετάσεων, θα ζήσω την ζωή μου και δεν θα στεναχωριέμαι με το παραμικρό, ότι θα κοιτάω τον εαυτό μου, όπως κάνει εκείνος, ότι δεν είμαστε ευτυχισμένοι, ότι αφού δεν μπορούμε να κάνουμε διακοπές μαζί, πώς σκεφτόμαστε να συγκα-τοικήσουμε…? Φυσικά και εκείνος φώναζε με όλα αυτά.
Και επιστρέφουμε Αθήνα….. Τσακωθήκαμε πάλι, και του είπα να χωρίσουμε. Μετά από μία μέρα εκείνος με ρώτησε αν είμαστε μαζί. Του απάντησα ότι αν δεν αλλάξει την συμπεριφορά του, δεν μπορώ να αλλάξω την δική μου. Και έτσι πέ-ρασε μία εβδομάδα με απλή «ενημέρωση» για το τι κάνουμε κάθε φορά. Και την Κυριακή, τηλεφωνηθήκαμε (αφού «απαίτησα» να βρεθούμε) και μέσα σε νεύρα και φωνές μου είπε ότι το σκέφτηκε πολύ καλά, ότι δεν ταιριάζουμε, ότι θέλει να χωρίσουμε οριστικά, ότι δεν μπορεί άλλο τις φωνές, τα νεύρα, ότι δεν θα είμαστε ευτυχισμένοι μαζί, ότι δεν πρόκειται να τον πείσω να είμαστε μαζί, ότι κουρά-στηκε, ότι έτσι είναι εκείνος και δεν αλλάζει και τέλος «ζήσε την ζωή σου, χωρίς εμένα όμως», και πολλά άλλααααα… 2,5 ώρες μιλάγαμε στο τηλέφωνο.
Πέρασε μία εβδομάδα λοιπόν και προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του. Του εξήγησα όλα αυτά που είχα μέσα μου και που δεν τα είχα πει, τις φοβίες μου, το πώς οδηγήθηκα σε αυτήν την συμπεριφορά, το πόσο με τσάκισαν τα προβλήματα, το πόσο μόνη αισθανόμουν, τις ανασφάλειές μου κλπ, το ότι προσκολλήθηκα πάνω του και ζήταγα τα πάντα από εκείνον και ΜΕ εκείνον (το έκανα αυτό σε μεγάλο βαθμό.. κάπου έχασα την αυτοτέλειά μου δυστυχώς). Μου είπε και εκεί-νος ότι δεν προσπαθούσα να του μιλήσω, παραδέχθηκε (για πρώτη φορά) σφάλ-ματά του, φοβίες και ανασφάλειες, ότι δεν βοήθησε με τις φωνές του την σχέση μας, ότι ήταν μεγάλο λάθος ο τρόπος που φέρθηκε εκείνο το βράδυ με το θέμα της υγείας μου, ότι πείστηκε ότι δεν θα είμαστε ευτυχισμένοι γιατί έτσι είμαστε ως άνθρωποι και δεν θα αλλάξουμε, γιατί δεν του τα έλεγα όλα αυτά πριν κλπ.
Ένα βράδυ του προηγούμενου μήνα, ξαναμιλήσαμε (εκείνος το ζήτησε, αφού τον ρώτησα αν τελειώσαμε 100%). Μου είπε ότι δεν υπάρχει 100% όσον αφορά εμάς τους δύο. Ότι δεν μπορεί να ξεχάσει τα λόγια που ανταλλάξαμε το καλοκαίρι. Εκεί λοιπόν, του είπα ότι απ’ ό,τι καταλαβαίνω μάλλον τελειώσαμε.. και μου λέει «κάνεις λάθος, βγάζεις λάθος συμπεράσματα, αλλά έχουμε πει τόσες πολλές αλή-θειες αυτές τις μέρες (εννοεί αυτά που έγραψα παραπάνω) που δεν ξέρει πότε θα μπορέσουμε και αν θα μπορέσουμε να τα κατανοήσουμε. Ήταν σε μεγάλη εγρή-γορση εκείνο το βράδυ και η αιτία ήταν (όπως μου είπε) ο έρωτας, που αισθανό-ταν για εμένα. Άρχισε να κλαίει και κλείσαμε. Μου είπε να μην κλαίω για εκεί-νον, ότι δεν ξέρει τι θέλει και τι αισθάνεται γι αυτό και απέχει από όλα.
Και μετά σιωπή. Προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του, του ζήτησα να βγούμε (μετά από μία εβδομάδα) αρνήθηκε. Του έστειλα μήνυμα (μετά από μία εβδομάδα πάλι) και ήταν αρκετά επιθετικός γιατί προσπαθούσε να «ηρεμήσει» λέει. Και τέλος ξαναεπικοινωνήσαμε με κάποιον τρόπο, και μου είπε ότι φοβάται μην γί-νουν ξανά τα ίδια, δεν αντέχει άλλο τις φωνές, τα νεύρα κλπ, ότι πιστεύει ότι τί-ποτα δεν θα αλλάξει και ότι δεν θέλει να βρεθούμε γιατί πιστεύει ότι δεν θα βοη-θήσει πουθενά. Του είπα ότι μίλαγα ειλικρινά σε όσα του είπα και τον ρώτησα αν είναι τόσο σίγουρος ότι θα γίνουν ξανά τα ίδια, δεδομένου ότι για πρώτη φορά «μιλήσαμε» για όλα… Δεν μου απάντησε ποτέ όμως.. έχει περάσει 1,5 εβδομάδα έτσι…
Είμαι πολύ χάλια, έχει περάσει σχεδόν 1,5 μήνας από τον χωρισμό μας και είμαι ακόμα σκατά. Δεν μπορώ αυτό το «γκρι» το οποίο ζω.. Δεν ξέρω αν τελειώσαμε, δεν ξέρω τι σημαίνει το ότι δεν μου απάντησε στο τελευταίο. Δεν ξέρω αν του «τελείωσε» και ΓΙΑΤΙ δεν μου το λέει αν όντως τελείωσε. Ή μήπως μου το είπε έμμεσα???
