Η ιστορία μου...

Ολα ξεκίνησαν στα 17 οταν γνώρισα κάποιον και τον ερωτεύτηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου( δεν είχα ερωτευτεί ξανά ήμουν ντροπαλή και μικρούλα). Αυτός μου δινε ελπίδες και γω του δινα την ψυχή μου.Ηταν ο πρώτος που αγάπησα,κόλλησα και ως αγόρι του αρεσε η όλη φάση και έπαιζε μαζί μου.Όσο εγώ συνέχιζα να επενδύω σ'αυτό το άτομο άλλο τόσο αυτό με πλήγωνε.Ωσπού μου είπε ότι δεν θέλει σχέση απλά να περνάει καλά γιατι η πρώην του τον πλήγωσε και δεν ήθελε να δένεται.Λίγο αργά το θυμήθηκε...έδινα εκείνη τη χρονιά πανελλήνιες και ήθελα αγάπη,νόμιζα ότι μ'αγαπούσε...Αυτό που με πλήγωσε ήταν ότι με τα λεγόμενα του με ήθελε σαν σάρκα μόνο για σεξ και όχι ως ψυχή.Ευτυχώς δεν έκανα κάτι τέτοιο μαζί του γιατί πάνω απ'όλα αξιοπρέπεια αλλά με πήγε πολύ πίσω η όλη κατάσταση.Τώρα 2 χρόνια μετά έχω κλειστεί πολύ στον εαυτό μου και δεν μπορώ να ερωτευτώ φοβάμαι πως όλοι θα με πληγώσουν( έχω κόψει κάθε επαφή τηλεφωνική με το άτομο που περιέγραψα παραπανω) μου έκανε καλό αυτό αλλά νομίζω ότι δεν θα το ξεπεράσω ποτέ...ξέρω ότι μπορεί να ακουστεί χαζό και της ηλικίας αλλά με φοβίζει η όλη φάση έχασα τον εαυτό μου και ζούσα για κείνον.Ως ενήλικη τώρα προσπαθώ να σκέφτομαι ώριμα και να επενδύσω σε μένα γιατί είχα και κατάθλιψη.Θέλω να ζήσω ξανά με χαμόγελο όπως ήμουν πριν τον γνωρίσω...αλλά γιατί να υπάρχουν τέτοια άτομα που πληγώνουν ; :(

Μαρακι προφανως και εισαι ευαισθητο παιδι και καλο...
Υπαρχουν ανθρωποι που ερχονται να μας δειξουν την "σκληρη πλευρα" της ζωης αλλά δεν ειμαστε ετοιμοι να το μεταφρασουμε και να παμε παρακατω.
--- Αν μπορουσα να γυρισω τον χρονο πισω θα ξεκινουσα ψυχοθεραπεια απο τα 18.
Οι φιλοι λεν - ξεχασε τον, ξεκολλα--- η δικη σου καρδια ομως δεν ... προχωρα.

Ο ερωτας, ο χωρισμος, ο θανατος εχουν απιστευτη επιδραση στην ανθρωπινη ψυχολογια.

Δεν ξερω καποια πατεντα που να ξεπερνιεται ο πονος της απωλειας. Γνωριζω μονο πως οταν υποφερουμε και δεν γινομαστε κατανοητοι απο το οικειο περιβαλλον μας οφειλουμε να βοηθησουμε τον εαυτο μας...

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Μαρακι προφανως και εισαι ευαισθητο παιδι και καλο...
Υπαρχουν ανθρωποι που ερχονται να μας δειξουν την "σκληρη πλευρα" της ζωης αλλά δεν ειμαστε ετοιμοι να το μεταφρασουμε και να παμε παρακατω.
--- Αν μπορουσα να γυρισω τον χρονο πισω θα ξεκινουσα ψυχοθεραπεια απο τα 18.
Οι φιλοι λεν - ξεχασε τον, ξεκολλα--- η δικη σου καρδια ομως δεν ... προχωρα.

Ο ερωτας, ο χωρισμος, ο θανατος εχουν απιστευτη επιδραση στην ανθρωπινη ψυχολογια.

Δεν ξερω καποια πατεντα που να ξεπερνιεται ο πονος της απωλειας. Γνωριζω μονο πως οταν υποφερουμε και δεν γινομαστε κατανοητοι απο το οικειο περιβαλλον μας οφειλουμε να βοηθησουμε τον εαυτο μας...

---

Σ'ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου,σημαίνει πολλά για μένα γιατί νιωθω ότι δεν με καταλαβαίνει κανένας...! Ελπίζω με τον καιρό να ωριμάσω και να μάθω να μ'αγαπάω...Μέχρι τότε, έχω πολύ δρόμο αλλα έχω ανάγκη να μπορέσω να με βοηθήσω...Η ψυχοθεραπεία που ανέφερες, είναι μια καλή λύση βεβαια απαιτεί χρήματα.Αλλα μέχρι να σκεφτώ τι θέλω να κάνω στη ζωή μου και να χω μια δουλίτσα να μπορώ να διαθέτω τίμια χρήματα που θα βγάζω με κόπο όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, η ανάγνωση ψυχολογικών βιβλίων με χει βοηθήσει πολύ.Εχω γραφτεί σε πολλές δημοτικές βιβλιοθήκες και ελπίζω να με βοηθήσει ακόμα περισσοτερο όλο αυτό...Ευχαριστώ και πάλι πολύ για την απάντηση :)

Και εγω καθε φορα που αλλαζα τοπο κατοικιας εβγαζα καρτα στην δημοτικη βιβλιοθηκη, Κακα τα ψεμματα, τα βιβλια ειναι πολυ καλη παρεα.
Η ωριμανση ερχεται με πολλους τροπους, σου προτεινω την θεραπεια γιατι εγω οσους τομους και αν μελετησα - την καρδουλα μου- δεν την καταλαβαινα ευκολα...
Δεν ειναι κακο οτι επενδυσες συναισθηματικα σε μια σχεση... το οτι δεν ειναι αμοιβαιο ειναι το σκληρο μαθημα.

Κανεις δεν ξερει την ψυχη μας γιατι κατοικει μεσα μας και δεν ειναι απτη, δεν ειναι σαν το χερι που αν το κοψεις ολοι θα πουν " αχ, πονας" ?
Καλους συμμαχους να εχεις στην ζωη σου. Τελικα παιζει τεραστιο ρολο για να τα βγαλουμε περα.

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Και εγω καθε φορα που αλλαζα τοπο κατοικιας εβγαζα καρτα στην δημοτικη βιβλιοθηκη, Κακα τα ψεμματα, τα βιβλια ειναι πολυ καλη παρεα.
Η ωριμανση ερχεται με πολλους τροπους, σου προτεινω την θεραπεια γιατι εγω οσους τομους και αν μελετησα - την καρδουλα μου- δεν την καταλαβαινα ευκολα...
Δεν ειναι κακο οτι επενδυσες συναισθηματικα σε μια σχεση... το οτι δεν ειναι αμοιβαιο ειναι το σκληρο μαθημα.

Κανεις δεν ξερει την ψυχη μας γιατι κατοικει μεσα μας και δεν ειναι απτη, δεν ειναι σαν το χερι που αν το κοψεις ολοι θα πουν " αχ, πονας" ?
Καλους συμμαχους να εχεις στην ζωη σου. Τελικα παιζει τεραστιο ρολο για να τα βγαλουμε περα.

---

Έχεις μεγάλο δίκιο ...ελπίζω να μου δωθεί η ευκαιρία για ψυχοθεραπεία,θα ναι μεγάλη ανακούφιση...Ευχαριστώ πάρα πολύ και πάλι για τις συμβουλές,να σαι καλά :)

Ως ανθρωπος που αντιμετωπισα κατι αναλογο με εσενα, καταθετω το "συμπερασμα" μου. Να το βρασω το δικιο μου, σημασια εχει να μην βασανιζομαστε για χρονια επειδη κανεις δεν μας λεει οτι υπαρχει φως.

Δηλαδή τι σου έλεγε Μαράκι;

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Δηλαδή τι σου έλεγε Μαράκι;

---

Μου έδινε ελπίδες ότι θα μαστε μαζί όταν τελειώσω το σχολείο και γυρίσει απ'τον στρατό ,ότι αισθάνεται πράγματα για μένα και την τελευταία φορά που τον είδα και "ξύπνησα" στον πραγματικό κόσμο ήταν χαρακτηριστικά το "να με χαίρεσαι όσο μπορείς γιατί ίσως να μου προκύψει κάτι άλλο γι'αυτό ας περνάμε καλά μέχρι να βρω κάτι καλύτερο.Τότε ήταν σαν να με μαχαίρωσαν στην καρδιά...έχασα όλη την όμορφη προσεγγιση που του είχα και είδα ποιος πραγματικά είναι.Όταν δεν εχεις εμπειρίες και καποιος θα σου κεντρίσει την προσοχή δυστυχώς ζεις στον κόσμο σου και την πατάς...Ευτυχώς κάτι με κρατούσε και δεν έκανα κάτι μαζί του απ'την αρχή αλλιώς θα πέθαινα από μίσος και ντροπή.Επένδυσα όμως πολύ στο αθώο κομμάτι της πρώτης αγάπης έδωσα όλη μου την ψυχή και ήθελα να είμαστε μαζί και να ζήσουμε όμορφες στιγμές...Αλλά ζούσα στην ψευδαίσθηση μου και την πάτησα...