Θα έπρεπε να νιώθω ενθουσιασμό;
Καλησπέρα.
Πριν λίγες ημέρες πήγα σε ένα μαγαζί να πάρω κάτι .
Ο υπάλληλος ( που τελικά είναι ιδιοκτήτης) του μαγαζιού με ρώτησε ονοματεπώνυμο και διευθυνση γιατι ήθελα να μου στείλει κάτι στο σπίτι
Μιλήσαμε λιγάκι και ένιωθα ότι μου άρεσε εμφανισιακά και σαν αύρα.
Είχα σκεφτεί να ξαναπεράσω με κάποια δικαιολογία αλλά τελικά δεν το έκανα για να μην φανεί κάπως.
Και τελικά με βρήκε εκείνος στα σοσιαλ και μιλάμε εδώ και λίγες μέρες.
Πρώτη φορά σκεφτόμουν κάποιον ότι θέλω να τον ξαναδώ και μου έστειλε. Ενώ στην αρχή χάρηκα, μετά άρχισα να έχω στον εαυτό μου να μην ενθουσιάζεται, ότι μπορεί να είναι κι αυτός βλάκας, να μην πάει κάτι καλά και γενικότερα μου έχει δημιουργηθεί ένα άγχος ( όπως κάθε φορά στην αρχή που γνωρίζω κάποιον) παρά ενθουσιασμός.
Δεν μου έχει δώσει δικαιώματα μέχρι στιγμής, δεν το έχει πάει στο πονηρό, ούτε λέει βλακείες. Αλλα σκέφτομαι μήπως είναι μια από τα ίδια και δεν το χαίρομαι.
Βγαίνω και με έναν άλλο εδώ και καιρό , δεν έχουμε κάνει κάτι αλλά μου ζήτησε να πάμε μαζί ένα διήμερο κάπου και το σκέφτομαι. Αυτόν τον άλλο δεν μπορώ να τον δω σοβαρά για κάποιους δικούς μου λογους, τον έχω για να βγαίνω και ως εκεί , το πολύ πολύ για εμπειρίες αν γίνει κάτι.
Και μάλλον έτσι και τον τελευταίο.
Δεν μπορώ να ενθουσιαστω με καποιον, η πρώτη σκέψη που κάνω πάντα είναι ότι κάτι θα στραβωσει, ότι θα είναι σαν όλους τους άλλους και ότι δεν αξίζει να επενδύω, αλλά απλά να περάσω όσο καλά μπορώ γιατί δεν νιώθω ότι θα κρατήσει. Αλλά νιώθω ώρες ώρες ένα άγχος που με κάνει να μην περνάω ούτε καλά.
Δεν ξέρω αν υπάρχει απάντηση, απλώς θέλω να τα βγάλω από μέσα μου.
Επίσης έχω που και που την επιθυμία να ξαναδώ εκείνον που μου άρεσε τον χειμώνα, αλλά μου φέρθηκε άσχημα επειδή δεν του κάθισα.