Originally Posted by
NIKOS72
χαιρετω.
Είμαι 48 ετών περίπου, και ζω με μία κοπέλα, η οποία είναι 42.
Ζούμε μαζί περίπου 17 χρόνια. Ζούμε σε μία πόλη ξένη οι δυο μας.
Ήρθαμε εδώ άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Δημιουργήσαμε μία επιχείρηση μαζί εδώ περίπου και 15 χρόνια, με χίλια προβλήματα εξαιτίας και της κρίσης.
Όλα αυτά τα χρόνια ενώ στην αρχή η σχέση μας ήταν αρκετά καλή για περίπου ένα χρόνο, ενάμιση, μετά από κει και πέρα η σύντροφός μου κοιμάται μόνη της στον καναπέ κι εγώ στην κρεβατοκάμαρα. Να μην τα πολυλογώ έχει απομακρυνθεί πάρα πολύ από μένα.
Eξηγουμαι:
όταν τη γνώρισα, επειδή εργαζότανε νύχτα σε παμπ, είχε συνηθίσει να κοιμάται αργά.
Μετα τις 2-3 η ώρα.
Εγώ βέβαια κοιμάμαι πάντα στις 12 περίπου, και ξυπνάω πρωί. Για να μπορω να πηγαινω στη δουλεια μας.
Ενώ εκείνη πάντα μετα τις 2.
Κι επειδή άρχισα να γκρινιάζω, λόγω του ότι όταν ερχότανε κι εκείνη για ύπνο αργά μαζί μου, με ξυπνούσε άθελα της βέβαια, και μετα δεν μπορούσα να ξανακοιμηθώ, αρχισε να κοιμαται στον καναπε.
Η ήθελε να βλέπει τβ ως αργά, κάτι που εμένα στην κρεβατοκάμαρα με ενοχλούσε το φως της.
Μην τα πολυλογώ, μ αυτά και μ αυτά, καναπε καναπε καναπε, απομακρυνθήκαμε σταδιακά, και φτάσαμε 12 χρονιά σχεδόν να κοιμόμαστε ξεχωριστά.
Ερωτικά όπως ήταν φυσικό, οι επαφές μας αραίωναν , και φτάσανε να είναι και μία φορά στο δίμηνο. Της έχω εξηγήσει φυσικά κατά καιρούς ότι έχω ανάγκες, ότι πρέπει να έρθει κοντά μου, ότι δεν θέλω να κοιμάμαι μόνος μου. Έχω πεθυμήσει μία γυναικεία παρουσία δίπλα μου, και παρά τις εκκλήσεις που έχω κάνει και ερωτικές προσεγγίσεις έπεσαν στο κενό.
ας πουμε πως ερχοτανε ενα βραδυ, και μετα ξανα καναπε.
Το πιο συνηθισμένο επιχείρημα που μου έλεγε ήταν ότι βαριόταν και δεν είχε διάθεση, πως ήταν αμπανιάριστη, πως ολο αυτο εχω στο μυαλο μου, και λοιπά.
Μιλαμε για επαφη μια φορα τη βδομαδα, αυτο ζητουσα, για μην παρεξηγηθω.
Σε ηλικα 35, 40 ετων. Τι πιο φυσιολογικο???
Ένα βράδυ χαρακτηριστικά και το αναφέρω γιατί έχει τη σημασία του, είχαμε πάει σε ένα νυχτερινό μαγαζί πριν 10 χρόνια και ενώ είχαμε καιρό να βρεθούμε μαζί κι ενώ περάσαμε πάρα πολύ ωραία το βράδυ, κι ενώ τη φλέρταρα στο μαγαζί, γυρίσαμε στο σπίτι, ξάπλωσα εγώ στο κρεβάτι μου να κοιμηθώ, περιμένοντας κι εκείνη να έρθουμε κοντά, αφού είχε τουλάχιστον ένα μήνα να γίνει, εκείνη πήγε στο μπάνιο να βγάλει τα καλλυντικά της.
Περίμενα, πίστευα, ήλπιζα ότι θα ερχόταν στο κρεβάτι μας όπως κάνουν άλλα φαντάζομαι ζευγάρια, εντούτοις δεν ήρθε.
Έμεινε στο μπάνιο μία ώρα και εγώ αποκοιμήθηκα.
Την άλλη μέρα που ξημέρωσε πραγματικά διαπίστωσα ότι για κάποιους λόγους εκείνη με έχει απορρίψει.
Ήταν μια διαπίστωση που έκανα, καθόλου ευχάριστη βέβαια..
Μετά από κάποιο σύντομο χρονικό διάστημα γνώρισα τυχαία (τοψαξα λιγάκι να πω την αλήθεια) κάποια άλλη γυναίκα.
Για να παρω αυτο που μου ελειπε.
Για να νιωσω την ευχαριστηση μιας γυναικας!
Εκείνη ήταν παντρεμένη, 45 ετών, με ερωτεύτηκε, χώρισε με τον άντρα της, όχι για μένα βέβαια, αλλά από μένα πήρε την δύναμη να το κάνει, μιας και η σχέση της μαζί του 30 χρόνια σε γάμο, ήταν πια τελειωμένη.
Αναπτύξαμε συναισθήματα μεταξύ μας και σήμερα μετά από 10 χρόνια που έχω σχέση με αυτό το πρόσωπο , την παραλληλη εννοω, εξακολουθώ να συζώ με τη σύντροφό μου που μ’ αγαπάει και την αγαπώ πολύ . Αλλά...
Έχουμε γίνει πλέον όμως σαν αδέρφια μεταξύ μας.
Την αγαπώ σαν άνθρωπο δικό μου, τη συμπονώ, θα μπορούσα να κάνω τα πάντα για εκείνη, όπως και εκείνη για μένα γιατί με στηρίζει, τη στηρίζω και εγώ αλλά όμως μέχρι εκεί.
Ερωτικά πλέον δεν μπορώ να τη δω σαν γυναίκα, δεν υπάρχει αυτή η περίπτωση, και φυσικά εξακολουθεί να κοιμάται στον καναπέ.
Να πω επίσης πως 17 χρόνια που ζούμε μαζί, ούτε παντρευτήκαμε, ούτε παιδιά κάναμε, απολύτως τίποτε.
Πρόσφατα της ξαναμίλησα, της είπα πως χάσαμε χρόνια έτσι, πως κοιμάμαι τόσα χρόνια μόνος μου, πως ξέχασα πώς είναι να ζεις με γυναίκα, κλπ. κλπ.
Της είπα πως μ’ άφησε μόνο μου, πως μ’ εγκατέλειψε, πως δεν είναι μόνο το σεξ, πως έχω ανάγκη μια γυναικεία αγκαλιά κι εγώ σαν άνθρωπος.
Αυτό που πάντα μου έλεγε στη συζήτηση είναι ως απάντηση πως όλα τα ζευγάρια μετα από χρόνια έτσι είναι.
Επίσης, μου είπε πως σαν γυναίκα, είχε πραγματικά πάθει εμπλοκή για 7-8 χρόνια, και πως το σεξ δεν την ενδιέφερε.
Επίσης μου είπε πως ο τρόπος που την προσέγγιζα ερωτικά, δεν της ταίριαζε.
Η κουβέντα αυτή έγινε συγκεκριμένα τα Χριστούγεννα, και το βράδυ εκείνη, μετα τη συζήτηση που κάναμε, ήρθε ξαφνικά στο κρεβάτι μου κάποια στιγμή αργά αλλά δεν ήρθαμε κοντά βέβαια.
Απλά έπεσε για ύπνο δίπλα μου.
Την επόμενη της είπα να μην το ξανακάνει, γιατί τώρα πλέον είναι αργά, και έχω μάθει να κοιμάμαι μόνος μου. Και το εννοώ.
Γιατί πλέον η ψαλίδα έχει ανοίξει τόσο, που πιστεύω δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ.
Πολλές φορές ως τώρα, η κοπέλα που ζω μαζί της, έβρισκε κατά καιρούς τρίχες στα ρούχα μου, ( απο την αλλη) αλλά πάντα τις δικαιολογούσε λέγοντας πως σε κάποιο αμάξι μέσα τις κόλλησα, κλπ. κλπ.
Βέβαια, ποτέ δεν έκανε καμία κίνηση να με προσεγγίσει, ή αυτό να λειτουργήσει ως συναγερμός στο μυαλό της.
Συνέχιζε απλά να κοιμάται στον καναπέ της…
Μια γυναικα αραγε που αγαπα τον συντροφο της, που ειναι ερωτευμενη, τι κανει αραγε σε αναλογη περιπτωση?
Μενει..απαθης????
Επίσης να αναφέρω πως με τη σχέση που έχω δημιουργήσει, την παράλληλη, περνάω όμορφα και όταν συναντιόμαστε, ακόμη και μετα από 10 χρόνια που είμαι μαζί της, η παρουσία της σαν γυναίκα με υπερκαλύπτει. Ακόμη και στα 55 της που είναι τώρα.
Και οπως ειναι φυσικο, εχω αναπτυξει εντονα συναισθηματα κι κεινη.
Δεν μου αρέσει που έχω παράλληλη σχέση όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν ευθύνομαι εγώ. Μέσα μου νιώθω έντιμα. Από την άλλη δεν θέλω να χωρίσω με τη σχέση μου που συζώ, γιατί ξέρω καλά πως αυτό θα την διαλύσει. Αδιέξοδο.
Δεν θέλω γιατί ξέρω καλά, πως δεν έχει στήριγμα κάποιον στη ζωή της, γιατί ξέρω πως μετα θα ταλαιπωρηθεί στην ανεύρεση δουλειάς, και γιατί ξέρω πολύ καλά πως όλο αυτό το νοικοκυριό της, η σειρά της που θα χάσει θα την τσακίσει.
Για μένα αν θα της λείψω, δεν είμαι και τόσο σίγουρος..
Πραγματικά νιώθω απογοήτευση για όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν.
Θα έπρεπε να κάνω βήματα χωρισμού νωρίτερα, εδώ και πολλά χρόνια.Γιατι το εβλεπα...
Ποτε δεν ειναι αργα ομως.
Σίγουρα κι εμένα η ύπαρξη της 2ης σχέσης μου με βοηθά στο να αποφασίσω να φύγω, αλλά κι εκεί δεν είμαι και τόσο σίγουρος για το μέλλον της
Γιατί κι εκεί, τα προβληματάκια σιγά σιγά εμφανίζονται, αλλά από άλλους λόγους, περισσότερο με οικογενειακές υποχρεώσεις της.
Βλέπετε είναι γιαγιά πλέον, και ο έρωτάς στη ζωή της, καταλαμβάνει λιγότερο χώρο από χρόνο σε χρόνο…
Ακομη και βιολογικες...
Επίσης, μια σκέψη μου είναι πως διακόπτοντας την τωρινή μου σχέση με την κοπέλα που ζω μαζί της, κι εκείνη ΙΣΩΣ βρει κάποιον καλύτερο από μένα να της ταιριάζει, και ΙΣΩΣ να κάνει και 1 παιδάκι, κάτι που το ήθελε πολύ, αλλά δεν κάναμε μαζί.
Και ούτε βέβαια θα κάναμε ποτέ, έτσι που τα χρόνια πέρασαν, κι εγώ για κάτι τέτοιο πλέον αισθάνομαι καλώς κακώς, μεγάλος..
Για να συνεχίσω όμως μαζί της, και να κάνω ας πούμε μια νέα αρχή, το θεωρώ αδύνατον.
Γη αυτό γιατί τα ερωτικά πλέον συναισθήματα μου για εκείνη, εχουν στερέψει.
Όπως λέω κι εγώ, 2 κεριά ενωμένα, αλλά σβησμένα..
Μπερδεμενα σττο μυαλο μου ολα, αλλα πρεπει ομως να αποφασισω..
Θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας. Ευχαριστώ.