Άγχος για επαγγελματική αποκατάσταση
Γεια σας,
ηθελα να πω για ενα αγχος που εχω σχετικα με το μελλον. Νιώθω ανασφάλεια γενικα, πολλη ανασφαλεια. Νιωθω οτι έχω επιλεξει μια σχολη για την οποια δεν εχω μεράκι. Απλως προσπαθώ με νύχια και με δόντια να την τελειώσω επιτέλους, αλλα δεν φανταζομαι τον εαυτο μου μετα να κανω οντως αυτο το επαγγελμα... Οδοντιατρικη σπουδάζω. Τωρα που ειμαι ακομα φοιτητρια, εχω τον στοχο να παρω πτυχιο. Οποτε ειμαι εκει επικεντρωμένη, ασχετα απο το ποσο μ' αρεσει. Ταυτοχρονα ζω με τα χρηματα των γονιών μου, οι οποίοι οι άνθρωποι ειναι πολυ δοτικοι..Αλλα σκεφτομαι οτι οκ τελειωνω, χαιρομαι κλπ Αλλα μετα τι; Για ποιο λογο ολη αυτή η ταλαιπωρια; Γενικα απο τοτε που εχω μπει στη σχολη ειμαι μονιμως με μια αρνητικοτητα και μια απαισιοδοξια οτι δεν μ αρέσει αρκετα, οτι δεν θελω να κανω αυτο σε ολη μου τη ζωη κλπ.. Καταρχας αν δεν εχεις την ορεξη και την αγάπη γι αυτο ειναι και πολυ δύσκολο να πετυχεις. Ειναι οδοντιατρικη..Θελει πολλες γνώσεις, δεξιοτεχνια , εμπειρια κλπ. Γενικα με αγχωνει πολύ το ολο θεμα της επαγγελματικης αποκαταστασης, των χρηματων, η ολη φαση με την κριση, η απογοητευση που ενω αισθανομουν οτι δεν μ αρέσει τοσο η σχολή ηδη απο το πρωτο ετος παρ ολα αυτα συνεχισα..Αλλα και να μην συνεχιζα παλι δεν ήξερα τι ήθελα! Με ρωτουσαν ωραια αν κάνεις 10% που θες να πας; Αλλα δεν μπορουσα να απαντήσω με το χερι στη φωτιά για καποια σχολη.. Απλώς γνωρίζω ατομα που ασχολουνται με κατι και το γουστάρουν, παιρνουν κάποια ικανοποιηση απο αυτο. Και ζηλευω.. Απο την αλλη βλεπω και ατομα που ναι μεν σπουδασαν κάτι που τους αρεσε, αλλα δυσκολεύονται οικονομικα λογω των συνθηκων στην Ελλαδα.. Και μου την σπαει που δεν μπορω να νιωθω αισιοδοξη για το μελλον λογω αυτης της καταστασης εδω περα! Γιατι ταυτοχρονα δεν ειμαι τυπος που ψηνεται ιδιαίτερα για εξωτερικό... Γενικα το εχω κουράσει με ολες αυτες τις σκεψεις .