Φόβος για τους γονείς

Τον τελευταίο καιρό έχω μια ανησυχία, ένα φόβο ότι μπορεί να χάσω τους γονείς μου. (θάνατος). Τα χρόνια πέρασαν και δεν είναι πλέον νέοι.

Κάθε τρεις και λίγο μου μπαίνει η ιδέα να τους πάρω τηλέφωνο να δω τι κάνουν. Μπορεί να το κάνω και 4-5 φορές την ημέρα. Αν δεν το σηκώσουν πανικοβάλλομαι. Έχω φύγει μάλιστα να πάω να δώ τι γίνεται (φοβάμαι οτι μπορεί να έπεσαν και να χτύπησαν ή έμφραγμα κτλ). ʼλλοτε φοβάμαι ότι μπορεί να χτυπήσουν στο δρόμο ή να σκοντάψουν και να πάθουν κάτι κακό. Μένουμε στην ίδια πόλη και περνάω και τους βλέπω κάθε μέρα.

Ξέρω ότι η συμπεριφορά μου δεν είναι λογική. Πως χαρακτηρίζεται, σαν φοβία ή κάτι άλλο. Τι μπορώ να κάνω για να ξεφύγω από αυτές τις σκέψεις;

Γεια σου christos2004 και καλώς όρισες.
Το ν\' ανησυχείς για το αν οι γονείς σου είναι καλά είναι φυσιολογικό.Το να φοβάσαι όμως μήπως πεθάνουν και να τους τηλεφωνείς 4-5 φορές την ημέρα για να βεβαιωθείς οτι ζούν μου ακούγεται κάπως υπερβολικό.Εφόσον δεν είναι πλέον νέοι όπως λες,κάποτε-αργά ή γρήγορα-θα πεθάνουν.Όπως όλοι μας άλλωστε.Το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι ο θάνατος.Είναι αναπόφευκτος.Πρέπει να εξοικιωθείς με την ιδέα του θανάτου όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό...Όλοι είμαστε περαστικοί απ\' αυτόν τον κόσμο.Κανείς δεν θα μείνει εδώ για πάντα...

Φιλικά,
Χρύσα

Χρήστο μου το έχω ήδη περάσει πολλές φορές το συναίσθημά σου, σε βαθμό που μου είχε γίνει έντονο άγχος και αιτίες πανικού!!!!!!
Αν ηρεμούσες βάζοντας ένα άτομο να τους φροντίζει , δεδομένου βέβαια ότι δεν είναι κατάκοιτοι θα σε ηρεμούσε? Σκέψου όλες τις παρaμέτρους.......;)

Δηλαδή θεωρείς πιθανό να πάθουν κι οι δύο κάτι σοβαρό συγχρόνως?

Το να ανησυχείς λογικό είναι αφού τους νοιάζεσαι. Γι\' αυτό και να τους τηλεφωνείς να μαθαίνεις τι κάνουνε και να τους επισκέπτεσαι, όποτε μπορείς...

Όμως ασφάλεια δε νομίζω ότι μπορείς να τους δώσεις έτσι όπως νομίζεις. Φαντάζομαι ότι έχουν τα τηλέφωνα σου κι έτσι να υπάρξει ανάγκη θα επικοινωνήσουν εκείνοι μαζί σου.

Σκέψου ότι τα χρόνια ναι μεν περνούν, αλλά δεν είναι μόνοι τους. Έχει ο ένας τον άλλον ακόμα (κι εύχομαι για πολύ πολύ καιρό ακόμα) κι έχουν κι ένα γιο που τους αγαπά.

Οι γονείς σου είναι τυχεροί άνθρωποι και να μην σκέφτεσαι άσχημα πράγματα για εκείνους. Και η τρίτη ηλικία έχει τα καλά της και δεν της αξίζει να την αντιμετωπίζουμε σαν ένα στάδιο πριν το θάνατο.

ʼδικο δεν είναι? Σκέψου πόσες φορές γκρινιάξαμε σαν παιδιά για τους υπερπροστατευτικούς γονείς μας και τώρα να παίζουμε εμείς αυτό το ρόλο.

ακριβώς το ίδιο αισθάνομαι κι εγώ για τους γονείς μου, παρόλο που μένω μαζί τους!!
φοβάμαι για παράδειγμα να αφήσω -κυρίως τη μητέρα μου-να πάει μόνη της για ψώνια ή ένα ταξίδι.
νομίζω πως αυτό μου συμβαίνει γιατί και εκείνη ήταν υπερβολικά προστατευτική μαζί μου στην παιδική μου ηλικία και ως ένα μεγάλο βαθμό εξακολουθεί να είναι. το ίδιο συμβαίνει και με σένα christo2004;
ξερω πως είναι παράλογο. προσπαθώ να το ξεπεράσω αλλά δε ξέρω πως,,,