Originally Posted by
John1234
Γεια σας παιδιά, είμαι 22 ετών. Πάντα ήμουν αρκετά αγχώδης. Λόγω ενασχόλησης με ιατρικό επάγγελμα, πάντα με έπιαναν αρρωστοφοβιες για νοσήματα. Αλλα πάντα ήταν ήπια σχετικά. Ωστόσο απ τον περασμένο Νοέμβριο με τυραννάει η φοβία και το άγχος της ψύχωσης και της σχιζοφρένειας, ότι τρελαίνομαι. Πέρα από το άγχος και τον πανικό, έχω αρχίσει να πιστεύω ότι έχω σοβαρές ιδεοληψίες και ψυχαναγκασμους. Η άλλη επιλογή είναι ότι όντως τρελαίνομαι. Για μήνες λοιπόν φοβόμουν ότι θα αρχίσω να ακούω φωνές ή να βλέπω πράγματα κάτι που φυσικά δεν έγινε, και γενικά άρχιζα να πιστεύω πως ότι συμπτωμα υπάρχει, το έχω. Καρφωνόταν σαν σκέψη στο μυαλό μου και δεν έφευγε όσο και αν δεν το πίστευα. Και ενώ ο φόβος για ήχους κλπ έφυγε, πλέον οι ιδεοληψίες είναι πιο επίμονες από ποτε. Πχ διάβαζα ότι οι σχιζοφρενείς πιστεύουν ότι τους παρακολουθούν και ότι κάποιος τους βλέπει, και μ καρφώνεται πλέον ακόμα και καιρό μετά σαν ιδέα ότι το έχω, και πλέον άμα είμαι μόνος σε δρόμο είναι καρφωμένη η ιδέα ότι κάποιος είναι πίσω μου ενώ ξέρω ότι είναι παράλογο και δεν ισχύει. Ή σπίτι μ έχω την σκέψη ότι κάποιος με βλέπει ενώ ξέρω ότι είναι παράλογο και βλακεία και κανεις δεν είναι εκεί. Όσο όμως και να λέω στον εαυτό μου συνέχεια «δεν ισχύει δεν ισχύει ηρέμησε το ξέρεις ότι είναι παράλογο» , συνεχίζω να τυραννιέμαι. Γενικά και στο λύκειο είχα μια ιδεοληψία πολύ άσχημη, θρησκευτικού περιεχομένου, που με βασάνιζε για καιρό. Τώρα πλέον έχω κολλήσει ότι τρελαίνομαι και αυτές οι παράλογες ιδέες με φοβίζουν. Από την μια λέω στον εαυτό μου «ξέρεις ότι είναι παράλογες σκέψεις και δεν ισχύουν μην σε αγχώνουν» αλλα συνεχώς με πιάνει πανικός επδ πιστεύω πως αφού τα σκέφτομαι ισχύουν, ανεξάρτητα που ξέρω κατά βαθος ότι είναι τέρμα παραλογα. Όταν είμαι με φίλους το ξεχνάω συνήθως και είμαι μια χαρά αλλα όχι πάντα. Σπίτι μόνος αγχώνομαι αφόρητα. Ψυχαναγκαστικά τώρα πολλές φορές κάνω συγκεκριμένες συμπεριφορές για να αποφύγω την ιδεοληψία και το αγχος. Έχω λίγο θέμα με τα μικρόβια προφανώς, συν με τις φοβίες που σας είπα. Μπορεί πχ να βλέπω τηλεόραση και να κοιτάει ένα πρόσωπο την κάμερα και να μ μπαίνει η ιδέα ότι με κοιτάζει, και ενώ ξέρω ότι είναι βλακεία και δεν ισχύει, με αγχώνει και με πανικοβάλει τόσο που προσπαθώ να μην κοιτάω. Σας παρακαλώ βοηθήστε με έχει κανεις άλλος παρόμοια τέτοια εμπειρία; Ή όντως τρελαίνομαι; Ξέρω ότι αν ήμουν όντως ψυχωτικός δεν θα καταλάβαινα ότι έχω κάτι ή ότι αυτές οι ιδέες είναι παράλογες, και θα προτιμούσα να είμαι μόνος ενώ εγώ θέλω συνέχεια να ειμαι με παρέα, αλλα και πάλι όσο τα σκέφτομαι δεν αντέχω. Οι ψυχαναγκασμοι του να πλύνω τα χέρια μ κάθε λεπτό όταν μαγειρεύω ή να αλλάζω πολλά μαχαίρια πιρούνια σε ένα μαγείρεμα επδ πιστεύω ότι λερωθήκαν και αλλα τέτοια ταξινόμησης κλπ δεν με ενοχλούν τόσο, όσο αυτές οι ιδεοληψίες. Ξέρω ότι έχω άγχος και πανικό μ το είχε πει μια καθηγήτρια ψυχιατρικής που με είχε δει μια φορά, αλλα αυτές οι πραγματικά παράλογες και παρανοϊκές ιδέες τι μπορεί να είναι; Σας ευχαριστώ!