Αδυνάτισα. Ποιά η σχέση μου με το φαγητό;

Tasso εγω τωρα που επιασα το στοχο μου προσεχω παρα πολυ πλεον τι θα φαω ........... Δεν ρισκαρω να αφεθω........Εφτασα με πολυ κοπο στο επιθυμητο αποτελεσμα και μαλιστα και με ενα χειρουργειο . Αρα δεν με παιρνει να κανω ατασθαλιες............. Υπαρχουν ατομα που μπορουν να τρωνε ποσοτητες και να τις μεταβολιζουν και να μην βαζουν γραμμαριο , αντιθετα μενα που γινεται λιπος............ Αρα πρεπει να προσεχω ............. Εκεινο που με ενοχλει μονο , ειναι οτι δικοι μου ανθρωποι , οικογενεια μου που ξερουν τον κοπο μου, δεν σεβονται τις επιθυμιες μου και με πιεζουν να φαω!!!!!!! Αλλα αυτη τη φορα δεν θα πεσω σε αυτη την παγιδα . Επιασα ενα απιαστο ονειρο και σκοπευω να το κρατησω ακομα και αν μετραω τις μπουκιες μου...............

Καλημέρα Τάσο, ποιά είναι η σχέση μου με το φαγητό τώρα που αδυνάτισα... Χμμ, ερώτημα που έχει αρχίσει να με τριβελάει μόλις πρόσφατα καθώς για τρία περίπου χρόνια ζούσα σε μια νιρβάνα περίπου, ευχαριστημένη με τον εαυτό μου για τις αλλαγές που κατάφερα και δεν εννοώ το αδυνάτισμα, εννοώ τη σχέση μου με την τροφή. Αρχικά, τον πρώτο καιρό, η ανακούφισή μου ήταν τεράστια καθώς στην πορεία της εξωτερικής μου αλλαγής , παρατηρούσα να αλλάζω και το γιατί τρώω, σιγά σιγά έγινε απλή βιολογική ανάγκη, κάλυψη των αναγκών μου και φροντίδα της υγείας μου. Η πιο μεγάλη μου χαρά ήταν που για πρώτη φορά μετά από χρόνια, δεν με ενδιέφερε τι και πόσο θα φάω, ακολουθούσα τις οδηγίες του γιατρού και ταυτόχρονα δούλευε και η σληβ με τον άμεσο κορεσμό και την απουσία πείνας. Τελευταία περνάω το πρώτο μου ουσιαστικό ζόρι καθώς καλούμαι να αναγνωρίσω πως η διατροφική διαταραχή που με οδήγησε στη νοσογόνο παχυσαρκία, ναι μεν τιθασεύτηκε σε ένα ποσοστό αλλά δυστυχώς, πολύ δυστυχώς, είναι εκεί, πριν ναρκωμένη, τώρα που έχω συναισθηματικές δυσκολίες στα προσωπικά μου, αγουροξυπνημένη...
Κάποιες φορές που βρέθηκα με χρόνο στα χέρια μου και μόνη στο σπίτι, πήρα πατατάκια να φάω αντί άλλης τροφής. Άλλες φορές μέσα στη μέρα , σκέφτομαι πως άνετα θα γύριζα σπίτι με τα "καλούδια" μου, να με παρηγορήσουν για τη δυσκολία που περνάω.
Και, ουπς, φτάσαμε στα δύσκολα. Ήρθε η ώρα να αποδείξω πόσα απίδια βάνει ο σάκος. Αν είμαι από τις τυχερές που προσπάθησαν να αποσυνδέσουν τροφή και συναισθηματική δυσκολία και τα κατάφεραν ή αν εκ νέου θα κληθώ να αγωνιστώ ενάντια στον "οχτρό"...
Θα δείξει.. Πάντως, επειδή στα σαράντα μου πια, η προτεραιότητά μου είναι η ευεξία , και η ψυχική και η σωματική, είμαι προσανατολισμένη και ακούω προσεκτικά τι λέει η ψυχή μου και το σώμα μου και παίρνω μέτρα.. Γι'αυτό και βλέπω ψυχολόγο ξανά, δεν λέω μεγάλα λόγια, αλλά τουλάχιστον θα προσπαθήσω να μην επιτρέψω ποτέ ξανά στον εαυτό μου να τρώει τα συναισθήματα του αντί να τα ζει και να τα εκφράζει.
Χτυπάει το καμπανάκι του κινδύνου? Άμεση ανταπόκριση και μέτρα...
Αυτά ζω εγώ περίπου αναφορικά με το ερώτημα σου.. Τα 62 μου κιλά είναι απλά ένα νούμερο που κατακτήθηκε, η ψυχική μου ευφορία είναι άλλο ζήτημα, και δεν κατακτιέται ποτέ οριστικά, τη διεκδικώ και την κυνηγάω...

Τασο μου το ερωτημα που θετεις ειναι φλεγων και τσουρουφλιζον σαν τον ηλιο του Ιουλιου!

Ποια η σχεση μου με το φαγητο ?

Χμμμ ας τα παρω απο την αρχη... Μετα την απωλεια και περιπου για κανα δυο μηνες περασα την απολυτη αρνηση (να σημειωσω οτι τοτε ακριβως περασα και μια δυσκολη κατασταση ) φτανωντας το ηρωικο 58 που ποτε δεν ξαναδα. Οχι απλα μετραγα τις μπουκιες μου αλλα η κακη ψυχολογια μαζι με τον τρομο μην ξαναπαχυνω με εκαναν να περιορισω την ηδη περιορισμενη τροφη ... Στο ακριβως επομενο δυμηνο που ακολουθησε ξεκινησαν υπερφαγικα επεισοδια οπου εβαλα 5 κιλα.... φτανωντας τα 63...

Απο τοτε και μεχρι σημερα διατηρουμε με μικρες αποκλεισεις στα κιλα μου. Η σχεση μου ομως με το φαγητο παραμενει να ειναι σχεση γατας με ποντικι. Η διατροφικη διαταραχη και συγκεκριμενα η επεισοδιακη υπερφαγια μου περναει εξαρσεις και υφεσεις. Τον περισοτερο καιρο ειναι σε υφεση και κοιμισμενη ομως υπαρχει και ειναι εκει. Εχω βρει καποιες διεξοδους να την αντιμετοπιζω οπως το να μην βαζω στο σπιτι προιοντα που ξερω οτι θα με οδηγησουν σε υπερφαγικο επεισοδιο, προτειμω να παρω μια σακουλα πατατακια να πιασω οσα χοραει η χουφτα μου και βγαινοντας απο το σουπερ μαρκετ να την πεταξω παρα να την παρω σπιτι, αν εχω κατι σπιτι θα το φαω ειναι σιγουρο οποτε το αποφευγω. Συνηθως πριν φαω κατι που δεν εχω προγραμματισει και ειναι εκτος του βασικου μου διατολογιου π.χ ενα γλυκο, ενα σουβλακι, ενα ποτο ρωταω τον εαυτο μου : Τι σου προσφερει ? Γιατι θελεις να το φας? Η μονιμη απαντηση ειναι απο διατροφικη αξια οχι πολλα αλλα προσφερει μια μικρη απολαυση... περιοριζομαι λοιπον μια στο τοσο να τρωω κατι τετοιο μονο για την απολαυση.

ΟΜΩΣ οπως λεει και το γνωστο τραγουδι ερχονται βραδυα βαρια ρημαδια μες την ζωη μας και κανουν μαγια... αυτες ειναι οι κακες μερες που ευτυχως πλεον ειναι λιγες (1 τετοια μερα ανα διμηνο-τριμηνο) εκει το υπερφαγικο επεισοδιο δινει το παρων με οποια αφορμη: αγχος, αποριψη, χαμηλη αυτοεκτιμηση, δυσκολια στην δουλεια. Εκεινες οι κακες ωρες που δεν ελεγχω τι τρωω που θυμαμαι ακριβως για ποιο λογο υπηρξα παχυσαρκη. Και εχουν συγκεκριμενα χαρακτηριστικα τρωω μονο αν ειμαι μονη μου, μπροστα σε αλλους ντρεπομαι, τρωω πολυ και κυριως γλυκες και λιπαρες τροφες (ευτυχως στο σπιτι συνηθως δεν εχω αλλα ... οτι και να ειναι αυτο ειναι υπερφαγικο μπορει να κανω υπερφαγικο με κρεμες βρωμης π.χ 3 κρεμες βρωμης με γλυκαντικο και ενα σακουλακι ξηροι καρποι κι ας ειναι αναλατοι και υγιεινη)

Που εχω καταληξει... Συνεχιζω και εχω διατροφικες διαταραχες ΑΛΛΑ:
α. Πλεον ξερω να τις χειριζομαι ορθοτερα, μετα απο ενα υπερφαγικο δεν αφηνω τον εαυτο μου τον επαναφερω στην διατροφη του και προσπαθω να μην νιωθω τυψεις
β. Αποφευγω αυτα που ξερω οτι θα μου πυροδοτησουν υπερφαγικα επεισοδια
γ. Προσπαθω οταν μπορω και οπως μπορω να καταλαβαινω τι αισθανομαι κι αν οχι να το λεω να το γραφω να μου φευγει απο μεσα μου
δ. Αν νιωθω αδυναμη φευγω απο το σπιτι παω βολτα αλλαζω παραστασεις και ξεχνιεμαι
ε. Εχω οσο γινεται αποδεχτη οτι θα ζω για μια ζωη με αυτο τον γλυκο μπελα αλλα προσπαθω να τον κραταω κοιμισμενο. Οσο παραπανω μαθαινω τι με οδηγει σε υπερφαγια και οσο παραπανω μαθαινω εμενα τοσο πιο σπανια γινονται τα υπερφαγικα.

Ολοι στον ιδιο αγωνα ειμαστε, παχυσαρκη και πρωην παχυσαρκη απλα ο καθενας μας ειναι σε αλλη πιστα ( και με ενα αναγραματισμο ευκολα το πιστα γινεται πιτσα και παλι απο την αρχη, χαχαχαχα)

Πολύ ενδιαφέρον θέμα..

Λοιπόν, εδώ λέμε αλήθειες. Η σχέση μου με το φαγητό είναι δυστυχώς πάνω κάτω η ίδια. Αγαπώ με το ίδιο πάθος τα σκουπίδια μου, οι περιπτεράδες πάντα θα αναρωτιούνται αν τελικά είμαι ή όχι τοξικομανής, βλέποντας τις ποσότητες που ψωνίζω σε γαριδο-πατατάκια. Δε μπορώ να τα αποχωριστώ, ας το ομολογήσουμε να τελειώνουμε!

Αδυνάτισα, ναι, καμαρώνω γι' αυτό. Για μένα, όμως, έγινε, ας το πούμε μαγικά. Δε θέλω να φάω άλλο, δεν πεινώ, άρα σταματώ. Δεν υποφέρω και παράλληλα προέκυψε το θαύμα της απώλειας των 36 κιλών.

Ναι, μεν, αλλά.. Ανησυχώ πολύ για το τι θα γίνει μετά. Η επέμβασή μου είναι αναστρέψιμη. Τι θα γίνει μόλις βγάλω το δακτύλιο; Θα βάλω άλλον, ήταν η πρώτη μου σκέψη, που δυστυχώς πληροφορήθηκα πως δεν εφαρμόζεται πια αυτή η μέθοδος, όχι ευρέως τουλάχιστον. Προφανώς θα επανέλθω στα προηγούμενα επίπεδα, αν στο μεταξύ δεν τροποποιήσω τη διατροφική μου συμπεριφορά. Αλλά δεν το θέλω με τίποτα! Συνήθισα να είμαι στην τωρινή μου εικόνα, απαρνήθηκα την παλιά, χάρισα τα ευρύχωρα ρούχα, άλλαξα τη νοοτροπία μου.

Αυτό που πιστεύω πως θα με σώσει είναι η ενασχόλησή μου με τη μαγειρική. Είναι το χόμπυ μου. Μαγειρεύω σχεδόν καθημερινά, οπότε, εκτός από τις λατρεμένες μου σαβούρες, τρώω και φαγητό της προκοπής. Με τις βιταμίνες του, με τα όλα του. Κρέας, ψάρια, λαχανικά.. Εκεί σκοπεύω να επικεντρωθώ και να διώξω σιγά σιγά τα σκουπίδια από τη ζωή μου, κάθε λογής..

To βάρος, τη δεδομένη χρονική στιγμή, το ελέγχω άνετα... απροβλημάτιστα θα ελεγα εντελώς. Η γυμναστική είναι κάτι που με ευχαριστεί και μου χρειάζεται στη καθημερινότητα μου.

Αυτά είναι τα καλά, η σχέση μου με το φαγητό είναι μια άλλη ιστορία, πονεμενη και δύσκολη. Σε μια παρέα ή σε μια εκδήλωση μπορώ να απολαύσω το φαγητό απροβλημάτιστα, σε αντίθεση με το παρελθόν που δε μπορουσα να απολαύσω το φαγητό δημόσια, και αυτό με ικανοποιει ιδιαίτερα. Ιδιωτικά όμως, τις λίγες φορές που ξεφεύγω, αυτό που γίνεται είναι αηδιαστικό... και δεν είναι αηδιαστικό λόγω ποσότητας ή ποιότητας αλλά επειδή ταυτόχρονα νιώθω τεράστια απόλαυση σα να πήρα τη δόση μου και αρρωσταίνω γιατί δε το αντέχει ο οργανισμός μου... Δε ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να αποκτήσω εντελώς φυσιολογική σχέση με το φαγητό, αναγνωρίζω όμως οτι έχω κάνει τεράστια πρόοδο και προσπαθω για το καλύτερο συνέχεια. Θα ειμαι ικανοποιημένος όμως αν διατηρηθώ έστω σε αυτό το επίπεδο γιατί ξέρω πόσο χειρότερα έχω υπάρξει.