Tα πάντα είναι...ντόμινο!!

Έγραφα και παλιότερα, με άλλο/α nickname αλλά ξεχασμένους πλέον κωδικούς. Τι κιαν πίεσα το μυαλό να θυμηθεί...τι κιαν θυμάμαι καλά...τώρα τίποτα.
Πάντα έψαχνα να βρώ, ποιός είμαι, αν είμαι "σωστός" , αν νιώθω καλά και γενικά....το φταίει.
Κάποιες στιγμές φτάνεις στο αποτέλεσμα ότι για όλα φταίς εσύ, αφού έχεις μεγαλώσει όπως έχεις μεγαλώσει. Τα πάντα είναι βιώματα που κουβαλάς, κάποιες φορές και ασυνήδειτα.

Όταν σταμάτησα να γράφω εδώ, είχα ξεπεράσει τον πόνο, είχα βοηθήσει όπως μπορούσα όποια παιδιά είχαν ανάγκη στο θέμα απώλειας.
Και έρχετε και η στιγμή που καταλαβαίνεις οτι η απώλεια έχει γίνει συνηθεια. Ασυνηδειτο ή μοίρα δεν ξέρω πως να το πω πλέον. Και έφτασα 45 γεμάτα..τα κλείνω και σε κάποιες μέρες..

Που κατάλειξα;
Απο τον κόσμο γνωρίζεις αχαριστία? Είναι γιατί αφήνεις τους άλλους να σε εκμεταλεύονται
Γνωρίζεις απαξίωση? Δεν πλασάρεις καλά τον εαυτό σου
Γνωρίζεις αγάπη? Αγαπάς...

Οτι και αν πέρνεις είναι είτε γιατί αφήνεις περιθώρεια είτε γιατί μπορείς να δώσεις.
Ερχομαι απο παλιά..απο τα 10 μου χρόνια ίσως και παραπίσω. Εχασα γονείς στα 20 μου...πες μοναχοπαίδι, θεωριτικά ταλαιπωρήθηκα, εμεινα με μια γυναίκα που μου "έδειξε" αγάπη, και έμεινα στη σχέση 24 χρόνια προσπαθώντας να αλλάξω το αυτονόητο. Να την κάνω να μ αγαπήσει, δίνωντας τα πάντα και προφυλάσωντας ενα παιδι στα 13 του τώρα. Έπαιζα με τον χρόνο...όσο αντέξω να μαι δίπλα στο παιδί μου, είχα παθει κατάθλιψη για πολλά χρόνια, μέχρι που κάποια στιγμή χτύπησε την "πόρτα" μου μια γυναίκα που γνώρισα στα 19 μου ως..κοριτσάκι στα 13 της έχωντας 6 χρόνια διαφορά. Την ξανάδα στα 15 της...με μια ματιά που μου χάρισε και χαράχτηκε βαθειά στην ψυχή μου. Την έβλεπα συχνά λόγω περιβάλοντος...ήμουν ερωτευμένος μαζί της, χωρίς να αφήνομαι, παντρεμένος ποιά και προσπαθώντας να αλλάξω αυτό που παντρευτηκα. Η ταμπέλα βέβαια είναι πάντα αποτρεπτική.
Εμαθα στη ζωή μου να δίνω συνέχεια...μήπως εισπαξω λίγη ευτυχία, ή να δίνω γενικά. Φοβόμουν να αλλάξω πορεία, να πατήσω στα πόδια μου. Εδινα δύναμη στον οποιονδήποτε, βοηθούσα...ήμουν δειλός να βοηθήσω εμένα ή νακρίνω την κατάσταση μου.

Αυτή την γυναίκα πλέον...το κοριτσάκι μου,-γιατί μεγαλώνωντας οι διαφορά των χρόνων εκμηδενίζεται- την ερωτεύτηκα σαν τρελός, την αγάπησα πιο πολύ και απ την ζωή μου, πιο πολύ απ οτι είχα αγαπήσει τον οποιονδήποτε ανθρωπο στη ζωή μου. Ναι...
Γιατί με άγγιξε, μου άγγιξε την ψυχή, ένωσε τον χρόνο μου, τον μηδένισε...μηδένισε τις πληγές που κουβάλαγα.
Χαμογελάει και είναι ζωή για μένα, η ανάσα μου, και το μόνιμο αγχος μου να την κάνω ευτυχισμένη.
Αποφασίσαμε μι...κοινή πορεία..μιας και οι δυό μας σε παρόμοια κατάσταση, έχωντας μεγαλώσει περίπου το ίδιο, με κοινά βιώματα..με καταλάβαινε και την καταλάβαινα. Ελιωνα όταν μου χαμογελούσε ευτιχισμένη....αυτό της το χαμόγελο έγινε τα πάντα για μένα, χαμογελούσα μονο κοντά της...η απόλυτη μοναξιά όταν δεν ήμουν δίπλα της.
Μ αγάπησε...με λατρευε και το βλεπα, το εδειχνε όποτε μπορούσε. Δεν είχαμε ολοκληρώσει την σχέση, και κάποιες φορές δεν ήθελα την δική μου προσωπική απλή ολοκλήρωση γιατί σε μια αγάπη-κατ εμέ- η πραγματική ευτυχία είναι να βλέπεις την αγάπη σου ευτυχισμένη.

Μέχρι που έρχετε ενα βράδυ φτιαγμένο να κάνεις τα πάντα ανάποδα για να την κάνεις...ευτυχισμένη. Τον άνθρωπο που σ εχει ολοκληρώσει ψυχικά..που σε κάνει να νιώθεις οτι έκλεισες σαν ψυχή, οτι είσαι απίστευτα τυχερός που υπάρχει στη ζωή σου, που σ εκανε να πετάς, που η καρδιά σου χτύπαγε μόνο για κείνη.
Τα πάντα ανάποδα νομίζωντας οτι θα την την κάνεις ευτυχισμένη. Η μοναδική στιγμή που δεν μπόρεσες να αναλύσεις απόλυτα τις αντιδράσεις...αλλά συνεχίζεις μη ξέρωντας γιατί... Συνεχίζεις με αγχος, σαν σχολιαρόπαιδο...για να την κάνεις ευτυχισμένη. Και κάνεις το κορυφαίο...εντελώς αντίθετο...για να την κάνεις ευτυχισμένη, Και πονάς γιατί δεν σ αρέσει καθόλου. Και μετά το βλέπεις στην αντίδραση της. Μπερδεμένη. Ο ανθρωπος που της γκρεμισε τα πάντα, και η αγάπη της μαζί. Οταν σ αγγιζε καθαρίζωντας την βρώμικη στιγμή απ το κορμί...οταν σ αγκαλιαζε...οταν σε φύλαγε μετά.
Ενιωθες τον πόνο στη φωνή...το καληνυχτα απ το τηλεφωνο..σαν ενα κρακ μεσα της να εσπασαν τα πάντα. Και πόναγες. Γιατί την αγαπάς πολύ...γιατί το μόνο που δεν ήθελες στον κόσμο ήταν να την κάνεις δυστιχισμένη, να την πληγώσεις, γιατί ξέρεις την ζωή της και πόσο έχει πονέσει και πονάει, γιατί σ αγάπησε τρελά, γιατί σ ερωτευτηκε, σε λατρεψε. Γιατί το χάδι της σου εκλεινε τις πληγές, γιατί...γιατί...για τόσα πολλά γιατί που έδεσαν στο χρόνο...γιατί το μόνο που ήθελες ήταν..είναι να είναι ευτυχισμένη.

Γραφτό...κάρμα..μοίρα...δοκιμ ασία? Ετσι όπως γνωριστήκαμε σαν σύντροφοι..σαν ζευγάρι..ήταν ταίριασμα της μοιρας. Μας χρώσταγε και μας χρωστάει. Πολλά.
Ισως να ναι και δοκιμασία που θα βγούμε πιο δυνατοί. Δεν ξέρω. Δεν ξέρω πως θα ναι το αύριο. Τώρα απλά πονάω. Πολύ...

Και μου φταίω εγω...