Originally Posted by
Ion
Ξανά εδώ. Είχα να γράψω καιρό διότι πηγαίνουν όλα λάθος και δεν είχα καν πρόσβαση στον υπολογιστή μου τόσο καιρό...
Και να τι έχει μεσολαβήσει από την τελευταία μου ανάρτηση.
Τελικά όντως μετακομίσαμε σε σπίτι στην Αθήνα. Σε αυτό το σημείο να πω πως η πρόσβαση και χρήση ίντερνετ είναι για αυτήν η μόνη "χαρά" και το μόνο που έχει να κάνει κλεισμένη σε ένα σπίτι. Και ενώ εγώ είχα κάνει αίτηση για ίντερνετ στο νέο σπίτι 15 μέρες πριν πάμε σε αυτό και αφού στην πορεία ο οτε μου ζήτησε συνολικά 320 ευρώ σε διάφορες "εργασίες" που και καλά έπρεπε να κάνει (τεράστια ιστορία - όλοι στην περιοχή έχουν ίντερνετ και ο προηγούμενος ένοικος πάλι είχε) τελικά φτάσαμε στο σήμερα όπου ΑΚΟΜΑ δεν μας έχουν βάλει σταθερό με ίντερνετ στο σπίτι. Ούτε επίτηδες να το κάναν δηλαδή. Το μόνο που είχε για να ξεχνιέται τώρα δεν το έχει. Και έτσι έχει περάσει ενάμιση μήνας με εμένα να είμαι κάθε μέρα στα τηλέφωνα και να τσακώνομαι και όλη την υπόλοιπη ημέρα να ψάχνω τρόπους να την κρατάω απασχολημένη. Πριν την καραντίνα τα πράγματα δείχναν λίγο καλύτερα παρόλη την έλλειψη ίντερνετ διότι κανονίζαμε μέρα παρά μέρα να μαζευόμαστε για ταινία και φαγητό στην αδερφή της και το αγόρι της. Μετά ήρθε η καραντίνα όμως και η κατάσταση μέρα με την μέρα έγινε απελπιστική. Σε ένα σπίτι χωρίς ίντερνετ. Σε ένα σπίτι που για κάποιον λόγο είναι γεμάτο ψαλίδες (αυτά τα έντομα με την δαγκάνα στην ουρά) και που τα βρίσκουμε κυριολεκτικά παντού μέσα στο σπίτι και πάνω μας. Σε ένα σπίτι που τα βράδια επειδή έχει κήπο, οι εξωτερικοί τοίχοι γεμίζουν μαύρα σκουλίκια. Ένα σπίτι φρίκη τελικά. Και έτσι μέσα σε όλα ψάχνω και για νέο σπίτι. Και ενώ είχε αποφασίσει να δώσει πανελλήνιες πέρυσι και μάλιστα πέρασε πρώτη σε μια από τις καλύτερες σχολές του ΕΚΠΑ στην Αθήνα, τώρα δεν έχει ίντερνετ για να παρακολουθεί τα online μαθήματα και αυτό είναι ένας ακόμη λόγος να πέφτει πιο πολύ ψυχολογικά. Και φυσικά πλέον δεν θέλει καν να παρακολουθήσει καμία σχολή και δεν θέλει να κάνει τίποτε απολύτως. Προσπαθώ να της λέω κάθε μέρα να πηγαίνουμε κάπου παρόλη την καραντίνα γιατί πραγματικά δεν γίνεται αλλιώς. Και δεν μου αρέσει που το λέω γιατί σέβομαι και ακολουθώ πάντα τις οδηγίες και τα μέτρα προστασίας, αλλά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Οπότε της λέω κάθε δεύτερη μέρα να πηγαίνουμε σουπερ μάρκετ και τις άλλες μέρες να πηγαίνουμε μια βόλτα με το αμάξι και να παίρνουμε μια σοκολάτα ρόφημα από ένα μαγαζί που της αρέσει. Το θέμα είναι όμως πως μοιάζει να έχει εγκαταλείψει τα πάντα και έρχεται μαζί πάντα με τις πιτζάμες και τις παντόφλες και δεν βγαίνει από το αμάξι, απλά με περιμένει μέσα. Εν μέσω καραντίνας λοιπόν αρχίσαμε να βλέπουμε ότι reality παίζει η Ελληνική τηλεόραση, σε μια προσπάθεια να απασχολώ το μυαλό της με άλλα πράγματα. Η κατάσταση έχει φτάσει στο αμήν όμως. Και όσο και αν δείχνει μια θέληση για βοήθεια η αδερφή της, στην πραγματικότητα δεν βλέπω να θυσιάζει τίποτα από την ζωή της για να βοηθήσει. Βοηθάει δηλαδή μόνο στον εντελώς ελεύθερο της χρόνο. Δεν λέω επιλογή της είναι και το σέβομαι, είμαι όμως εντελώς μόνος σε αυτό τελικά και πραγματικά όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να καταφέρω πραγματικά αποτελέσματα. Για ψυχολόγο ή ψυχίατρο είναι 100% αντίθετη και όσες φορές προσπάθησα να της το πω άρχισε να φωνάζει. Πως μπορώ να την κάνω να πάει; Πως μπορώ να την κάνω να το θελήσει μόνη της; Είναι τρομερά πεισματάρα, πάντα ήταν βέβαια, αλλά στην προκειμένη της κάνει κακό αλλά δεν το καταλαβαίνει.