Όταν το παρελθόν επηρεάζει το παρόν....κατάθλιψη?
Δεν είμαι σίγουρος αν επέλεξα την σωστή ενότητα για το ποσταρισμά μου, για αυτόν τον λόγο ζητάω προκαταβολικά συγγνώμη από τους υπεύθυνους του φόρουμ.
Είμαι 26 ετών, έχω ολοκληρώσει τις προπτυχιακές σπουδές μου στο πολυτεχνείο και στην παρούσα φάση διανύω την περίοδο της στρατιωτικής μου θητείας, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Ωστόσο όσο φυσιολογικά και σωστά ακούγονται τα πράγματα, στην πραγματικότητα αντιμετωπίζω ένα βουνό από προβλήματα, όπου εκτιμάω ότι έχουν να κάνουν με την προσωπικότητά μου, τις επιλογές μου και το παρελθόν μου.
Πιο συγκεκριμένα, παθαίνω κρίσεις πανικού, νιώθω ότι δεν έχω ενέργεια, όσες φορές βγαίνω με φίλους μου νιώθω ότι είναι απλή υποχρέωση , δεν μπορώ να ορίσω στόχους, δεν έχω κίνητρο, νιώθω θυμό, με πιάνει θλίψη και απογοήτευση. Το παράδοξο είναι ότι ο στρατός με έχει βοηθήσει να ξεχνιέμαι κάπως από όλες αυτές τις καταστάσεις (σύνδρομο της στοκχόλμης? ) Έχει δύο χρόνια όπου κάνω προσπάθειες με βιβλία αυτοβελτίωσης, βιντεάκια self - development κλπ αλλά νιώθω χαμένος, απογοητευμένος και καθόλου οφελειμένος.
Αισθάνομαι ότι πολλές αιτίες της κατασταστασής μου έχουν να κάνουν με το παρελθόν. Πολλοί καυγάδες στο σπίτι, μπούλιγκ στα παιδικά μου χρόνια σε ακραίο βαθμό, εγκατάλειψη της οικογένειας από τον αδερφό μου, με το οποίο δεν έχω επικοινωνία τα τελευταία 8 χρόνια, κλπ κλπ. Είναι ορθό το σκεπτικό μου να σκαλίσω το παρελθόν μου έτσι ώστε να εντοπίσω τα τραυματά μου και να τα πολεμίσω; Είναι κάτι που μπορώ να το κάνω μόνος μου; Απαιτείται ψυχανάλυση; Μήπως δεν πρέπει να σκέφτομαι τι έχει προηγηθεί, αλλα να επικεντρωθώ στο παρόν και μέλλον;