Originally Posted by
tsitsos
Καλησπέρα, ανοίγω αυτό το θέμα γιατί κοντεύω να τρελαθώ. Είμαι 23, και η ζωή μέχρι τώρα ήταν πολύ άδικη μαζί μου. Στα 18 μου, λίγες μέρες πριν πάω στο πανεπιστήμιο για πρώτη φορά, είχα ένα πολύ σοβαρό ατύχημα, ως συνοδηγός στο αυτοκίνητο του αδερφού μου. Ο αδερφός μου δεν έπαθε τίποτα, εγώ ήμουν σχεδόν 5 χρόνια στο κρεβάτι και έκανα 2 χειρουργεία. Εδώ και 3 μήνες περίπου επιτέλους περπατάω κανονικά και όλα έγιναν σχεδόν φυσιολογικά στη ζωή μου, έχω βέβαια μια μικρή επέμβαση σε ένα μήνα αλλά μετά τέλος με τα νοσοκομεία. Το πρόβλημα μου είναι ότι στεναχωριέμαι για τα χρόνια που πέρασαν και δεν έζησα. Το μόνο που έκανα τόσα χρόνια στο κρεβάτι είναι το διάβασμα, για αυτό πήρα και το πτυχίο μου στα 4 χρόνια ακριβώς, χωρίς καν να πηγαίνω στα μαθήματα. Πέρασα πανεπιστήμιο και δεν κατάλαβα τίποτα. Ούτε ξενύχτια ούτε φίλους ούτε ανεμελιά τίποτα. Πριν το ατύχημα είχα φίλους και κοπέλα. Στην αρχή ήταν δίπλα μου αλλά μετά από δύο μήνες εξαφανίστηκαν τελείως. Έκαναν τις ζωές τους. Για το λόγο αυτό έχω σταματήσει να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους και έχω κλειστεί στον εαυτό μου. Χθες βγήκα πρώτη φορά βόλτα μετά από χρόνια και ήθελα να τρέξω στο σπίτι μου. Ο λόγος, όλοι μιλούσαν με τις παρέες τους κι εγώ εντελώς μόνος. Σα χαζός ένιωθα. Ίσως έχω αποκτήσει κάποιου είδους αγοραφοβία. Πριν ήμουν φουλ κοινωνικός και εξωστρεφής και τώρα αντικοινωνικός και με χαμηλή αυτοπεποίθηση. Θέλω να ξαναμπώ δυναμικά στη ζωή και να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο αλλά δεν έχω κανέναν. Οι γονείς μου πέρα από την υγεία μου, δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο. Μετά από χρόνια που είχα να βγω, τους ζήτησα να μου κάνουν δώρο ένα ταξίδι και αρνήθηκαν κατηγορηματικά γιατί φοβόντουσαν για την υγεία μου υποτίθεται. Όλα αυτά τα χρόνια με είχαν σε γυάλα. Οκ είχα ατύχημα αλλά θέλω να ζήσω και λίγο τη ζωή μου, αφού δόξα το θεό είμαι καλά. Ο αδερφός μου από την άλλη, έχει τη ζωή του και για να πω την αλήθεια ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για μένα. Του είπα να βγούμε μαζί, αφού είχα να βγω χρόνια και όλο δικαιολογίες έβρισκε. Με τους φίλους του έβγαινε κανονικότατα. Δεν αντέχω άλλο αυτή τη ζωή. Έχω σκεφτεί και να αυτοκτονήσω. Έχω πάει πολλές φορές σε ψυχολόγο, από το ατύχημα και μετά, αλλά δε βοήθησε καθόλου. Βλέπω γνωστούς να έχουν φτιάξει τις ζωές τους κι εγώ τόσα χρόνια χειρουργεία, γιατροί κλπ. Και το χειρότερο είναι ότι τώρα που είμαι καλά, δεν έχω κανέναν. Αγχωνομαι πολύ να μιλάω σε ξένους. Ακόμη πχ και περίπτερο να πάω. Δεν ήμουν έτσι. Όλες αυτές οι δυσκολίες που πέρασα μάλλον με έκαναν απαισιόδοξο. Είχα πολλά όνειρα αλλά καταστράφηκαν. Νιώθω ότι θα μείνω για πάντα μόνος. Τα βράδια δεν κοιμάμαι καλά. Ψυχολογικά είμαι χάλια. Τι να κάνω;