Καλησπέρα σε όλους.
Είμαι 25 χρόνων,και από τα 16 έχω αντιμετωπίσει,διαφορα προβληματα που εμπιμπτουν στο νευρωτικο φασμα,(οι διαγνωσεις ποικιλουν,απο γενικευμενη αγχωδη διαταραχη, ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη,καταθλιψη! κλπ).
Παραθετω ενα συντομο ιστορικο.
Στα 16 ειχα την πρωτη κριση πανικου μεσα σε λεωφοριο,βεβαιως δεν γνωριζα τι ειναι και πηγα σε γιατρους εκανα διαφορες εξετασεις δεν μου εβρισκαν τιποτα(τα γνωστα που συμβαινουν μάλλον σε ολους)
Στα 18 μετακομισα Αθήνα για σπουδες και μπορω να πω οτι μεχρι τα 19 ειχα μια σχεδον φυσιολογικη φοιτητικη ζωη,με εξαιρεση καποιες σποραδικες κρισεις πανικου κυριως σε ΜΜΜ και στην σχολη οταν ειχε κοσμο.
Καπου εκει αναμεσα στα 18 και 19 εμαθα οτι αυτο που παθαινα ηταν κρισεις αγχους,απο ενα γιατρο σε επειγοντα που ειχα παει μια φορα που νομιζα οτι θα πεθαινα(κατι κλασσικο πιστευω για πολλους).
Στα 19 αρχισα να εχω ιδεοληψιες.Στην αρχη ηταν φοβος οτι θα τρελαθω και θα χασω τον ελεγχο,μετα οτι θα πηδηξω στις ραγες του Μετρό ή απο το μπαλκόνι,μετά οτι θα κάνω κακο στον συντροφό μου κλπ.
Τον τριτο χρονο στην σχολη, ειχα φτασει σε σημειο να μην βγαινω σχεδον καθολου απο το σπιτι,επισκεφτηκα και εναν ψυχιατρο ο οποιος μου ειπε οτι εχω Γ.Α.Δ και ηπια κατάθλιψη,με συμβουλεψε πανω στο τι μπορω να κανω και μου εγραψε lexotanil τα οποια δεν πηρα ποτε.Τοτε αποφάσισα να αλλαξω ζωη,παρατησα την σχολη εφυγα απο την Αθηνα για περιπου ενα χρονο,ξαναεδωσα πανελλήνιες βρηκα δουλεια,ξαναπηγα Αθηνα δουλευα.
Σε αυτο το διαστημα ειχα φτασει 22 χρονων,ειχα πολλες και ασχημες οικογενειακες συγκρουσεις,δεν ειχα που να μεινω και με φιλοξενουσε η κολλητη μου σε δωματιο φοιτικης εστιας,και προσπαθουσα να μαζεψω λεφτα για να βρω σπιτι.
Αν και ακομα ειχα κρισεις πανικου και ιδεοληψιες ημουν λειτουργικη,και παραλληλα ενιωθα οτι ειχα κατακτησει την ελευθερια μου.
Μετα τα ειχα θεωρητικα ξαναβρει με την οικογενεια μου απλα μεχρι να ξαναρχισουν οι συγκρουσεις.Τον δεκεμβρη του 2009 ηρθε η δευτερη καταθλιψη μαζι με ασχημη αποπροσωποποιηση(δεν μπορουσα να κοιταχτω στον καθρεπτη,κοιταζα του δικους μου και ενιωθα σαν να κοιταζω ξενους) η οποια καταθλιψη κρατησε περιπου μεχρι τον Σεπτεμβρη του 2010.
Αρχες του 2010 γυρισα στο πατρικο μου και παρατησα εντελως τις σπουδες.
Και φτανουμε στον Σεπτεμβρη του 2010 που εχω πλεον μπει στα 24 και εκει αρχιζει το θαυμα.
Ειχα φτασει σε σημειο να σκεφτομαι οτι πρεπει ή να αλλαξω δραστικα την ζωη μου ή να αυτοκτονησω.Τον Μαιο μου ειχε ερθει μια προσκληση για εναν γαμο στην Γερμανια,και παραλληλα προταση για δουλεια επισης στην Γερμανια ( η οποια αποδειχτηκε μουφα αλλα τελοσπαντων).
Aν και δεν ειχα καμμια ορεξη να παω,πηγα.
Και εκει γνωρισα εναν αντρα γερμανο με τον οποιο ερωτευτηκαμε απο την πρωτη ματια.Και απο τον Φεβρουαριο του 2011 μενουμε μαζι.
Δεν του εκρυψα τιποτα,του ειπα ολα τα προβληματα μου,με δεχτηκε πραγματικα οπως ημουν,και με βοηθησε οσο κανεις αλλος.
Ολη αυτη η ιστορια με εκανε να παρατησω 2 φορες τις σπουδες μου με φορτωσε 25 κιλα, αλλα τωρα εχω αρχισει να συνερχομαι.
Ειμαι σε γκρουπ αυτοβοηθειας , και απο του χρονου θα ξαναρχισω σπουδες.
Ελπιζω μεσω του φορουμ να ανταλλαξουμε αποψεις,και να αλληλοβοηθηθουμε.
Συγνωμη για το μεγάλο ποστ.