Παιδάκια ως ασθενείς

Ως οδοντίατρος έχω αρκετά παιδιά ως ασθενείς (ο πιο μικρός που είχα ποτέ ήταν ένα μωράκι 4 μηνών που είχε βγάλει κάτι στα ούλα του). Οι περισσότροι δεν τα θέλουν λόγω των γονιών (δεν την παλεύουν). Έχουμε κάνει άπειρες διαλέξεις παιδοδοντίας και θεωρώ ότι στο κομμάτι χειρισμού των παιδιών είναι όλο λάθος. Λένε για πορτοκαλάδες που κοιμίζουν τα δόντια (αναισθητικό) και τέτοιες ηλιθιότητες. Διαφωνώ κάθετα με αυτή την προσέγγιση που ενώ θεωρούσα απαρχαιωμένη είναι η επικρατούσα μάλλον. Επίσης είναι ωραίο ότι ένα παιδάκι θα σου φέρει σχεδόν πάντα ζωγραφιά και θα σου πει τ έκανε στο σχολείο. Αν καταφέρεις να χτίσεις μια καλή σχέση θα έχεις έναν ενήλικα που θα πάει οδοντίατρο και δεν θα χάνει δόντια.

Ως φοιτητής ιατρικής είδα ένα παιδάκι με λευχαιμία. Ήταν μια χαρά οπτικά, είχε όμως παθολογικά ευρήματα και μια γενική αίματος που βάραγε άσχημο καμπανάκι. Δηλαδή εκείνη την ώρα (αν ήμουν Αμερικάνος) θα δάγκωνα τα χείλη μου και θα έλεγα fuck. Έχει αρχίσει να με ενδιαφέρει πολύ η αιματολογία. Είναι μια επιστήμη που όμως έχει συχνά τον θάνατο του ασθενούς μέσα της. Και ασχολείσαι πολυ με παιδιά. Σκεφτόμουν ότι πάντα είχα καλή σχέση με τα παιδιά και μαρεσει το challenge της δύσκολης νόσου. Από την άλλη φοβόμουν ότι θα με φθείρει πολύ να βλέπω παιδάκια να ταλαιωρούνται τόσο. Ποια η γνώμη σας για ολα αυτα;

Δεν ξερω και εγω μεταπηδω απο κλαδο σε κλαδο στην τεχνολογια, γιατι απλα το βρισκω ενδιαφερον. Αλλα οταν εργαστω θα αναγκαστω να πιασω ενα συγκεκριμενο κομματι και μετα μπορει να ξενοκοιταω μονο σαν γενικες και στοιχειωδεις γνωσεις. Ειναι τοσο ευκολο να μεταπηδας απο κλαδο σε κλαδο στην ιατρικη?
Δεν ξερω καν και τι περιλαμβανει η αιματολογια. Χειρισμο μηχανηματων που του λες ψαξε για αυτους τους δεικτες πχ στο σακχαρο, ξερεις και να τους διαβαζεις και τελειωσε? ή εαν βρεις κατι αναλαμβανεις την αντιμετωπιση του?

Περα απο το πρακτικο του θεματος, η οδοντιατρικη εαν δεν κανω λαθος εχει τα μεγαλυτερα ποσοστα καταθλιψης, δλδ φθειρει περισσοτερο.
Τωρα για το τραγικο του θεματος, δεν εχω να πω κατι. Μαλλον συμβιβαζεσαι με την ιδεα.

Θα σου πω την εμπειρια μου ως μαμα οταν χρειαστηκε να περασω καποιες εποχες με το μικρο στο νοσοκομειο.Την πρωτη φορα μπηκαμε μεσα μεσα στη μεση της νυχτας ...μας εβαλαν σε δωματιο.Εκεινη τη νυχτα ειχα πιτσιρικα ειδικευομενο που ξενυχτησε ολη τη νυχτα εξω απο το δωματιο μας για να μπορει να ειναι διπλα μας γιατι το παιδι παθαινε καποιες κρισεις ολη νυχτα.Μου εκανε εντυπωση>Μεσα στην ολη τρελλα τη δικη μου αυτος ηταν εκει ψυχραιμος και με βοηθησε πολυ.Δυστυχως ομως ηταν η εξαιρεση.Στην πλειοψηφια ειδα ατομα τα οποια σαν να ειχαν παθει μια ανοσια...σα να ειχε παγωσει το συναισθημα ενα πραγμα.Καμια ευαισθητοποιηση μπροστα σε ενα μωρο.Ειδικα στα δημισοα νοσοκομεια.Απο καποια στιγμη και μετα απλα δεν ξαναπατησα με το παιδι σε δημοσιο.Δεν ξερω αν ειναι θεμα χαρακτηρα η αν παθαινεις ανοσια στο τελος στον πονο της ασθενεις.

Quote:

---

Originally Posted by Noctis

Ως οδοντίατρος έχω αρκετά παιδιά ως ασθενείς (ο πιο μικρός που είχα ποτέ ήταν ένα μωράκι 4 μηνών που είχε βγάλει κάτι στα ούλα του). Οι περισσότροι δεν τα θέλουν λόγω των γονιών (δεν την παλεύουν). Έχουμε κάνει άπειρες διαλέξεις παιδοδοντίας και θεωρώ ότι στο κομμάτι χειρισμού των παιδιών είναι όλο λάθος. Λένε για πορτοκαλάδες που κοιμίζουν τα δόντια (αναισθητικό) και τέτοιες ηλιθιότητες. Διαφωνώ κάθετα με αυτή την προσέγγιση που ενώ θεωρούσα απαρχαιωμένη είναι η επικρατούσα μάλλον. Επίσης είναι ωραίο ότι ένα παιδάκι θα σου φέρει σχεδόν πάντα ζωγραφιά και θα σου πει τ έκανε στο σχολείο. Αν καταφέρεις να χτίσεις μια καλή σχέση θα έχεις έναν ενήλικα που θα πάει οδοντίατρο και δεν θα χάνει δόντια.

Ως φοιτητής ιατρικής είδα ένα παιδάκι με λευχαιμία. Ήταν μια χαρά οπτικά, είχε όμως παθολογικά ευρήματα και μια γενική αίματος που βάραγε άσχημο καμπανάκι. Δηλαδή εκείνη την ώρα (αν ήμουν Αμερικάνος) θα δάγκωνα τα χείλη μου και θα έλεγα fuck. Έχει αρχίσει να με ενδιαφέρει πολύ η αιματολογία. Είναι μια επιστήμη που όμως έχει συχνά τον θάνατο του ασθενούς μέσα της. Και ασχολείσαι πολυ με παιδιά. Σκεφτόμουν ότι πάντα είχα καλή σχέση με τα παιδιά και μαρεσει το challenge της δύσκολης νόσου. Από την άλλη φοβόμουν ότι θα με φθείρει πολύ να βλέπω παιδάκια να ταλαιωρούνται τόσο. Ποια η γνώμη σας για ολα αυτα;

---

Φίλος η γνώμη μου είναι πως αν ήμουν στη θέση σου θα προσπαθούσα να γινόμουν ένας από τους καλύτερους προσθετικολόγους. Να ορίστε ο γραφών πάσχει απο περιοδοντίτιδα, στην ουσία έχω παντρευτεί τον περιοδοντολόγο εννοώντας πως πρέπει και φροντίζω να με βλέπει μία φορά το τρίμηνο (200 το μαλλι) ο οποίος μάλιστα βουρτσιζει τα δόντια του 2 φορές την ημέρα τουλάχιστον τα περνάει με μεσοδόντια τα οποία είναι μεσα σε χλωρεξιδίνη όλη την ημέρα, τους έχει κάνει θεραπεία με laser ενώ έχει και μία ταλαιπωρημένη, θήκη στο κεντρικό τομέα το αριστερό όπως με βλέπεις η οποία μάλλον θέλει βγάλσιμο και κάτι να βάλω δεν ξέρω τι, θα το συζητήσουμε και δεν είναι θέμα κόστους είναι θέμα ποια είναι η καλύτερη επιλογή στο πρόβλημα μου για να έχω την όσο το δυνατόν καλύτερη οδοντοστοιχία. Πάντως σίγουρα θα μου πάει πάνω 2 χιλιαρικα και μην σου πω και τρία. Αυτό δεν το κάνει περιοδοντολόγος, πρέπει να πας σε εμφυτευματαλόγο οπότε.... να ποια είναι η καλύτερη ειδικότητα χωρίς να ταλαιπωρείς ιδιαίτερα ψυχικά τον εαυτό σου. Και ξέρεις πάντα θα παίρνεις ένα χαμόγελο.... το οποίο δεν θα είναι ψεύτικο αλλά πραγματικό αληθινό....

Και περιοδοντολόγος είναι πολύ καλή ειδικότητα αρκει να έχει κάποιος laser έχω κάνει και την παραδοσιακή μέθοδο, είναι μέρα με τη νύχτα.... Τώρα εσύ θες να πας να έρχεσαι αντιμέτωπος με τον θάνατο κυριολεκτικά, δηλαδή να τσακίζεις ψυχολογικά τον εαυτό σου για χρόνια....

Quote:

---

Originally Posted by keep_walking

Δεν ξερω και εγω μεταπηδω απο κλαδο σε κλαδο στην τεχνολογια, γιατι απλα το βρισκω ενδιαφερον. Αλλα οταν εργαστω θα αναγκαστω να πιασω ενα συγκεκριμενο κομματι και μετα μπορει να ξενοκοιταω μονο σαν γενικες και στοιχειωδεις γνωσεις. Ειναι τοσο ευκολο να μεταπηδας απο κλαδο σε κλαδο στην ιατρικη?
Δεν ξερω καν και τι περιλαμβανει η αιματολογια. Χειρισμο μηχανηματων που του λες ψαξε για αυτους τους δεικτες πχ στο σακχαρο, ξερεις και να τους διαβαζεις και τελειωσε? ή εαν βρεις κατι αναλαμβανεις την αντιμετωπιση του?

Περα απο το πρακτικο του θεματος, η οδοντιατρικη εαν δεν κανω λαθος εχει τα μεγαλυτερα ποσοστα καταθλιψης, δλδ φθειρει περισσοτερο.
Τωρα για το τραγικο του θεματος, δεν εχω να πω κατι. Μαλλον συμβιβαζεσαι με την ιδεα.

---

Εγώ απλά μπήκα και ιατρική γιατί μαζί με το πτυχίο της οδοντιατρκής μπορώ να γίνω χειρούργος κεφαλής κα τραχήλου. Η αιματολογία δεν έχει να κάνει με σάκχαρο κτλ. Με κύτταρα αίματος άρα αναιμίες, λευχαιμίες, αιμοροφιλίες κτλ.Δεν έχει να κάνει με μηχανήματα. δίνεις χημειοθεραπείες, ασχολείσαι με μεταγγίσεις, μεταμοσχεύσεις μυελού των οστών.

Quote:

---

Originally Posted by Noctis

Εγώ απλά μπήκα και ιατρική γιατί μαζί με το πτυχίο της οδοντιατρκής μπορώ να γίνω χειρούργος κεφαλής κα τραχήλου. Η αιματολογία δεν έχει να κάνει με σάκχαρο κτλ. Με κύτταρα αίματος άρα αναιμίες, λευχαιμίες, αιμοροφιλίες κτλ.Δεν έχει να κάνει με μηχανήματα. δίνεις χημειοθεραπείες, ασχολείσαι με μεταγγίσεις, μεταμοσχεύσεις μυελού των οστών.

---

Ποσα χρονια χρειάζεσαι για να παρεις αυτή την ειδικότητα και πόσο χρονων είσαι τώρα; Το καλύτερο σενάριο ποιο ειναι;

Quote:

---

Originally Posted by mindcrime

Ποσα χρονια χρειάζεσαι για να παρεις αυτή την ειδικότητα και πόσο χρονων είσαι τώρα; Το καλύτερο σενάριο ποιο ειναι;

---

29 είμαι και η ειδικότητα είναι 6 χρόνια.Αλλά πληρώνεσαι και ήδη δουλεύω ως οδοντίατρος οπότε δεν θα μαι ανεργος.

Quote:

---

Originally Posted by nicolina

Θα σου πω την εμπειρια μου ως μαμα οταν χρειαστηκε να περασω καποιες εποχες με το μικρο στο νοσοκομειο.Την πρωτη φορα μπηκαμε μεσα μεσα στη μεση της νυχτας ...μας εβαλαν σε δωματιο.Εκεινη τη νυχτα ειχα πιτσιρικα ειδικευομενο που ξενυχτησε ολη τη νυχτα εξω απο το δωματιο μας για να μπορει να ειναι διπλα μας γιατι το παιδι παθαινε καποιες κρισεις ολη νυχτα.Μου εκανε εντυπωση>Μεσα στην ολη τρελλα τη δικη μου αυτος ηταν εκει ψυχραιμος και με βοηθησε πολυ.Δυστυχως ομως ηταν η εξαιρεση.Στην πλειοψηφια ειδα ατομα τα οποια σαν να ειχαν παθει μια ανοσια...σα να ειχε παγωσει το συναισθημα ενα πραγμα.Καμια ευαισθητοποιηση μπροστα σε ενα μωρο.Ειδικα στα δημισοα νοσοκομεια.Απο καποια στιγμη και μετα απλα δεν ξαναπατησα με το παιδι σε δημοσιο.Δεν ξερω αν ειναι θεμα χαρακτηρα η αν παθαινεις ανοσια στο τελος στον πονο της ασθενεις.

---

Οι γιατροί τραβάνε πολλά. Κάποιοι είναι κάφροι και δεν ξέρω γιατί. Παλιά φοβόμουν κάπως τους αυστηρούς, ή τους σνομπ, αδιάφορους. Τώρα ξέρω ότι εκτός του να είναι δυσάρεστοι γιατους γύρω τους, δηλητηριάζουν και τον εαυτό τους με τη συμπεριφορά τους. Έχω δει γιατρούς να κάνουν πραγματικά υπερπροσπάθειες και γιατρούς που μάλλον μισούν τους ασθενείς (αλλά και τα άντερα τους). Τα ιδιωτικά δεν τα έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση. Και όταν τα δουν σκούρα, στο δημόσιο θα στείλουν το περιστατικό.