Originally Posted by
Mogolina
Καλησπέρα σε όλους.
Δεν ήξερα πού να το τοποθετήσω το ποστ μου.. Θα ήθελα να μοιραστώ κάποια πράματα μαζί σας.
Βλέπω έναν ψυχίατρο εδώ και πολύ καιρό. Ο λόγος που ξεκίνησα ήταν γιατί έβλεπα πως πολύ εύκολα με αντιπαθούσε ο κόσμος και δεν καταλάβαινα το γιατί.
Είμαι υπερβολικά ωμή και κυνική. Και ειλικρινής. Έχω συνειδητοποιήσει πως σε κοινωνικές συναντήσεις μπορεί είτε να μην μιλάω καθόλου και να κάθομαι σαν ηλίθια, είτε μπορεί να πώ κάτι που κάποιος άλλος δεν θα το έλεγε. Πχ. μπορεί να πώ γελόντας πόσο μου τη δίνει ο 5χρονος ανιψιός μου, αλλά δεν τα λέω για να πληγώσω ούτε για να τραβήξω την προσοχή. Τη σιχαίνομαι την προσοχή. Είμαι τελείως ρεαλίστρια, έχει τύχει σε δουλειά να πώ σε συζήτηση απάνω την ανάλυση του πώς πεθαίνει ένα σώμα (μιλούσαμε για το θάνατο γενικά) κυριολεκτικά, και θυμάμαι πως όλοι σοκαρίστηκαν. Σε σημείο που η διευθύντρια μου έκανε παρατήρηση και παραιτήθηκα γιατί ένιωσα αμήχανα. Είναι σαν να είμαι -εν μέρει - συναισθηματικά/κοινωνικά ανίκανη. Έχω φίλους, αλλά όχι πολλούς. Μόνο με τα ζωάκια νιώθω καλά και ο εαυτός μου. Ο γιατρός δεν μου έχει δώσει κάποια ονομασία για το συνονθύλευμα όλων αυτών που νιώθω