ΓΑΔ και σερτραλίνη (ξανά)
Καλημέρα σε όλους
Σας παρακολουθώ τους τελευταίους μήνες και αποφάσισα να γράψω και την δική μου ιστορία, γιατί πραγμάτικά νοιώθω πως μόνο εδώ μπορούν ίσως κάποιοι να καταλάβουν τι περνάω και θα εκτιμούσα τις γνώμες σας και τις εμπειρίες σας.
Είμαι 49 ετών και μέχρι πριν 2 χρόνια, ζούσα μια εντελώς φυσιολογική ζωή. Εντάξει, άγχος για την καθημερινότητα είχα, αλλά τίποτε εξαιρετικό που να με αποτρέπει από το να έχω μια ευτυχισμένη οικογένεια, μια δουλειά που αγαπούσα και μια καθημερινότητα που με ικανοποιούσε απόλυτα.
Με τον covid κλειστήκαμε μέσα βέβαια..και εκεί πέρασα μήνες εργαζόμενος από το σπίτι ώρες..το καλοκαίρι ήταν αυτό που ήταν για όλους..αλλά με την επιστροφή από τις "διακοπές" άρχισα να έχω κάποιους πόνους στη μέση και πολύ γρήγορα ανέπτυξα έντονο άγχος για την υγεία μου, με αποτέλεσμα να αρχίσω να τρέχω σε γιατρούς επί μήνες. Το αποτέλεσμα ήταν να έχω ένα λιποθυμικό επεισόδιο που με έστειλε στο νοσοκομείο για μια εβδομάδα.
Για να μην το τραβήξω πολύ, η διάγνωση ήταν ΓΑΔ και μπήκα σε θεραπεία με σερτραλίνη για ένα χρόνο και βενζοδιαζεπίνες για διάστημα 2 μηνών. Η αντίδρασή μου για τους 3 πρώτους μήνες ήταν τραγική, με συμπτώματα έντονου άγχους, πανικού και όλα τα ψυχοσωματικά συμπτώματα που μπορεί να έχει άνθρωπος. Μετά το τρίμηνο ένοιωθα πολύ καλά και τελικά στους 15 μήνες,αρχίσαμε την σταδιακή μείωση της αγωγής. Δεν είχα κανένα πρόβλημα στην μείωση και για περίπου 5 μήνες μετά την διακοπή. Όλα υπό την παρακολούθηση ψυχιάτρου.
Αρχές Ιανουαρίου, από το πουθενά, άρχισα να έχω έντονο άγχος, ζαλάδες, και γενικά ότι είχα νοιώσει με την έναρξη της θεραπείας. Όταν άρχισαν και οι αυπνίες, αποφασίσαμε με τον ψυχίατρο, επανέναρξη της αγωγής με σερτραλίνη. Απλά αυτή τη φορά η όποια βελτίωση μου φαίνεται τραγικά αργή.
Ο γιατρός μου αποκαλεί τις δυο αυτές περιπτώσεις επειδόδια..αλλά τα επεισόδια έχουν αρχή και τέλος...υποτίθεται πως στην παρούσα φάση θα είμαι σε αγωγή για τουλάχιστον 2 χρόνια...
Στο πρώτο επεισόδιο το είχα πιστέψει..και θεώρησα πως όλα είχαν τελειώσει..βλέποντας όμως τι συμβαίνει τώρα..δεν μπορώ να καταλάβω απολύτως τίποτα. Καθημερινός φόβος για το μέλλον της οικογένειας..για μια ζωή δίχως αξιοπρέπεια..απελπισία.
Δεν έχω άλλο τρόπο από το να ακολουθώ την προτεινόμενη αγωγή...αλλά μετά τι?
Έχετε σχετικές εμπειρίες? Τα γιατί τώρα, σε μια ήρεμη και καλή φάση της ζωής μου είναι που με βασανίζει..
Ευχαριστώ!