παιδί στην εφηβεία και δεύτερος γάμος
Καλημέρα σε όλος σας! Είμαι μία μαμά 38 ετών χωρισμένη εδώ και 8 χρόνια και με έναν γιο 13 ετών που πηγαίνει στη Β Γυμνασίου. Εδώ και 5 χρόνια σχεδόν έχω στη ζωή μου έναν άνθρωπο που με αγαπάει πολύ (και ακόμα περισσότερο αγαπάει το παιδί μου). Είναι και εκείνος πολλά χρόνια χωρισμένος και έχει μία κόρη 10 ετών που δυστυχώς επειδή μένει μακριά την βλέπει σχεδόν μία φορά το μήνα. Σαν άνθρωπος είναι πολύ ευγενικός, δοτικός, με καλούς τρόπους και πολλά αποθέματα αγάπης. Πέρσι το καλοκαίρι αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε και να γνωριστούμε καλύτερα μεταξύ μας.....και εδώ ξεκινάνε όλα τα προβλήματα!!!! Να σημειώσω εδώ ότι εγώ και το παιδί μετά το διαζύγιο γυρίσαμε στο πατρικό μου στο χωριό. Το καινούριο σπίτι μας πλέον είναι σε μία κοντινή πόλη πολύ κοντά στο χωριό. Όταν με τον σύντροφο μου αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το βήμα συζήτησα το θέμα πρώτα από όλα με το παιδί. Η αλήθεια είναι ότι ήταν αρνητικός από την αρχή για τη μετακόμιση όχι όμως γιατί δεν ήθελε τον σύντροφό μου (σημ: πριν την μετακόμιση οι δύο τους είχαν πάρα πού καλή σχέση και ο μικρός έδειχνε να τον αγαπάει πολύ) αλλά για να μη φύγουμε από το χωρίο και χάσει του φίλους του. Αυτό ήταν το μόνο του πρόβλημα!!! Του εξήγησα οτι το νέο μας σπίτι είναι μόλις 15 λεπτά από το χωριό και ότι όποτε θέλει θα έρχεται να τους βλέπει και αντίστοιχα να έρχονται και αυτοί να τον βλέπουν. Επίσης του έδωσα και την εναλλακτική οτι θα μπορεί να μένει στη γιαγιά και το παππού το σαββατοκύριακο για να περνάει χρόνο μαζί τους. Επίσης του εξήγησα τα καλά της μετακόμισης.. Οτι δηλαδή θα έχει το δικό του δωμάτιο πλέον (μέχρι πριν κοιμόμασταν στο ίδιο δωμάτιο), θα έχει περισσότερες και καλύτερες επιλογές για σχολείο, για φροντιστήριο, για δραστηριότητες και την ευκαιρία να κάνει καινούριους φίλους και γνωριμίες. Και τον Αύγουστο του 2019 γίνεται η μετακόμιση...και αρχίζει η μάχη του Δράμαλη!!!!! Από τότε μόνιμα βρισιές, φασαρίες, τσακωμοί ιδιαίτερα με τον σύντροφό μου...Μαζί του τα έχει.. Θεωρεί οτι του έκλεψε τη μαμά του, τον πήρε από τους φίλους του και το χωριό, με λίγα λόγια έχει γίνει ο χειρότερος εχθρός του... Κάθε φορά που του κάνει κάποια παρατήρηση, του τύπου "μάζεψε τη τσάντα σου που είναι πεταμένη" ή "βάλε το πιάτο στο πλυντήριο", γίνεται έξαλλός ο μικρός.. και με μένα βέβαια έχει αυτή τη στάση...με το που θα του πεις κάτι αρχίζει.. και δε με θέλεις και δεν με αγαπάς και κάτι τέτοια χαζά...άσε το "στόλισμα" που πάει σύννεφο.. είμαστε καθημερινά μία εμπόλεμη ζώνη με εμένα στη μέση να προσπαθώ να κάνω το διαιτητή... Να ακούω τα παράπονα από το παιδί από την μια και από τον Π. από την άλλη. Να μου έρχεται να ανοίξω τη πόρτα και να εξαφανιστώ!! Αυτό που με τσαντίζει πραγματικά είναι ότι προσπαθώ να εξηγήσω στον Π. οτι πρέπει να κάνει υπομονή, θέλει χρόνο και πολύ κουβέντα για να μπορέσουμε να βρούμε τις ισορροπίες μας και εκείνος δεν το δέχεται.. τον εκνευρίζει που δεν σέβεται, που αντιμιλάει, που δεν εκτιμάει όσα κάνει για εκείνον, κτλ...κτλ.. δεν μπορεί να καταλάβει οτι έχει να κάνει με έναν έφηβο μόλις 13 ετών και όχι με κάποιον ενήλικα. Θεωρεί οτι πρέπει με την πρώτη να καταλαβαίνει και όχι να πρέπει να τα επαναλαμβάνουμε συνεχώς. Προφανώς είχε στο μυαλό του οτι θα ήταν εύκολο ( λόγω της καλής σχέσης που είχανε πριν) και τώρα απογοητεύεται που δεν είναι τα πράγματα όπως τα υπολόγιζε.