Η καταπίεση που δέχομαι από την οικογένειά μου.

Γεια σας και πάλι. Χάθηκα γι άλλη μια φορά γιατί δεν κατάφερα να ακολουθήσω το πρόγραμμά μου και να χάσω κιλά...
Για όσους δεν με ξέρουν, είμαι 22 χρονών, φοιτήτρια, και έχω πρόβλημα παχυσαρκίας με πολλά κιλά παραπάνω από το κανονικό.

Από πάντα θυμάμαι τη μητέρα μου να μου υπενθυμίζει αυτό το πρόβλημα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ήμουν 10 χρονών και ήθελα να γραφτώ καράτε, μου έλεγε οτι για να γραφτώ έπρεπε να αδυνατίσω και οτι δε θα με δέχονταν έτσι όπως είμαι. Μέχρι σήμερα συνεχίζεται το ίδιο, της είπα οτι θέλω να γραφτώ σε θεατρικό εργαστήρι και μου είπε έμμεσα οτι είμαι χοντρή για να το κάνω και αυτό. Προφανώς αυτή τη φορά δεν την άκουσα και έκανα αυτό που πραγματικά ήθελα. Αντιλαμβάνομαι οτι δεν το κάνει από κακία αλλά ειλικρινά έρχονται ώρες που δεν το αντέχω και θέλω να τα σπάσω όλα και να σηκωθώ και να φύγω από το σπίτι για πάντα.

Εκτός βέβαια από αυτά που λέει η μητέρα μου, έχει θέσει και ορισμένους "κανόνες" στο σπίτι, όπως το γεγονός οτι δεν τρώμε σχεδόν ποτέ απ'έξω. Ναι είναι σωστό. Αλλά θέλω κι εγώ μια μέρα επειδή έτσι μου'ρθε, να παραγγείλω μια πίτσα να φάω. Εννοείται οτι δεν τολμάω γιατί θα μου κυρήξει πόλεμο. Σοκολάτα δεν τολμώ να αναφέρω οτι τρώω καμιά φορά και τρώω κρυφά στο δωμάτιό μου.

Νομίζω οτι όλη αυτή η καταπίεση με κάνει να φέρομαι και να σκέφτομαι χειρότερα. Ανα διαστήματα με πιάνει "κρίση" και πάω έξω και τρώω πολύ, αγοράζω σοκολάτες και μπισκότα και τρώω ακόμη κι όταν ήδη έχω φουσκώσει από το φαγητό και μου έρχεται αναγούλα. Όταν φεύγουν καμιά φορά οι δικοί μου από το σπίτι για 1-2 μέρες με πιάνει τέτοιο πράγμα που δεν αναγνωρίζω η ίδια τον εαυτό μου. Τη μια μέρα μπορεί να φάω σαν ζώο, πίτσες, μακαρόνια, γλυκά, και την επόμενη να μη φάω τίποτα όλη μέρα και γιατί έχω σιχαθεί από την προηγούμενη αλλά και γιατί έτσι θέλω. Στο σπίτι μου δεν μπορώ μια μέρα να πω "ξέρετε κάτι σήμερα δε γουστάρω να φάω τίποτα". Θα αρχίσει και πάλι η γκρίνια.

Το ξέρω οτι όλα αυτά γινονται για το καλό μου. Αλλά δε θέλω ρε παιδιά άλλο. Δεν αντέχω άλλο εδώ πέρα, σήμερα πάλι έχω αρχίσει να γουρουνιάζω.

Οποιαδήποτε άποψη και συμβουλή δεκτή. Ευχαριστώ που με διαβάσατε :)

πρωτον, οκ εφτασες 22 χρονων. εισαι μεγαλη πλεον για να οριζεις την ζωη σου αρα τι θα φας, τι θα κανεις και ποτε θα βγεις.
δευτερον, λογικη η αντιδραση σου γιατι ως γνωστον, το απαγορευμενο ειναι και πιο γλυκο(λατρεμενο που λεει και η βισση! χεχε :D)
τριτον, αν εισουν αγορι, πραγματικα θα ηταν ξεφτιλα η κατασταση.
οσο για το θεατρο, η αποψη της δεν θα αλλαξει. και αδυνατη να εισουν, μετα θα σου ελεγε οτι ειναι περιεργο κυκλωμα και δεν ξερω γω τι αλλο! τωρα απλα καταπιαστηκε με τα κιλα σου.
αδεσποτο, μεγαλωσες. αντε καιρος να τραβηξεις την πορεια σου ακουγωντας οποιαδηποτε συμβουλη αλλα το τι θα κανεις θα ειναι αποκλειστικα δικο σου θεμα.

ΑΔΕΣΠΟΤΑΚΙ,
νομίζω πως για τα παραπάνω κιλά σου φταίει η μητέρα σου και μόνο. Σε καταπιέζει πολύ αλλά το χειρότερο είναι ότι έμμεσα σε απορρίπτει. Κι εσύ από αντίδραση τι κάνεις? για να την τιμωρήσεις μετατρέπεσαι σε αυτό που δεν θέλει να είσαι και που πάντα φοβόταν ότι θα γίνεις, σε μία παχύσαρκη γυναίκα.
Κόψε τον "ομφάλιο λώρο", δεν εννοώ να φύγεις από το σπίτι, εννοώ ψυχολογικά και συναισθηματικά.
Σκέψου τι θέλεις εσύ από την ζωή σου κι όχι τι θέλει η μαμά σου και προσπάθησε να το υποστηρίξεις με κάθε τρόπο.
Ο μπαμπάς σου τί λέει για αυτή την κατάσταση?
στο κάτω κάτω δεν είναι μόνο η εμφάνιση όλο μας το είναι. Η προσωπικότητα μετράει και η ψυχή μας.
Η μαμά σου επικεντρώνεται υπερβολικά στο περιτυλιγμα, ήμαρτον τί άγχος είναι αυτό!!!
Είσαι ευαίσθητη, πρέπει όμως να γίνεις και αποφασιστική να υποστηρίξεις τα θέλω σου.
Δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό σου. Κοίτα να ακολουθήσεις τα όνειρά σου γιατί δυστυχώς η ζωή δεν είναι πρόβα, αλλά πρεμιέρα και μόνο.
Καλή τύχη.

Κατ'αρχήν σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις.
Αμαλία μου, το ξέρω οτι πρέπει να "κόψω τον ομφάλιο λώρο" αλλά αυτό που δεν ξέρω είναι πώς να το κάνω αυτό. Δε γίνεται να αγνοώ όλα αυτά που μου λέει ούτε να κλείνω τα αυτιά μου ούτε να τσακώνομαι όλη τη μέρα. Δεν μπορώ όμως άλλο αυτήν την κατάσταση. Τώρα αισθάνομαι τύψεις που έφαγα, χώρια που το στομάχι μου έχει γίνει κάδος σκουπιδιών...

Είναι δύσκολο να κοπεί ο ομφάλιος αυτός λώρος στις υπερπροστετευτικές και ασφυκτικά παρεμβατικές ελληνικές οικογένειες,
ειδικά όταν υπάρχει κοινή στέγη και κάποια ίσως οικονομική εξάρτηση,στοιχεία που καθιστούν τη σχέση ανισότιμη.
Η ευθύνη όμως της ζωής και των επιλογών σου είναι άποκλειστικά δική σου,ακόμα κι αν συμπεριφορές άλλων σε οδήγησαν εδώ!
Αυτο που ξέρω είναι ότι χρειάζονται δύο για να χορευτεί ένα ταγκό!Δεν μπορείς να ελέγξεις τα βήματα της άλλης πλευράς,
αποκλειστικά εσύ όμως χορογραφείς τα δικά σου κι αν το θελήσεις μπορείς να οδηγήσεις και των άλλων στην επιθυμητή κατεύθυνση!
Δεν ξέρω γιατί από την πλευρά σου επιλέγεις να διατηρείς αυτήν την κατάσταση...Ίσως σε βολεύει επειδή υποσυνείδητα φοβάσαι να ενηλικιωθείς
και να εκδυθείς την ασφάλεια που σου παρέχουν οι δικοί σου,ίσως είναι ο τρόπος σου να κάνεις την επανάσταση σου απέναντι στους
ή απλά περιμένεις να σε αποδεχτούν πλήρως και να σε αγαπήσουν χωρίς όρους και προδιαγραφές...εσύ μόνο γνωρίζεις τι!
Το θέμα είναι ότι κάθε φορά που μπουκώνεις μανιωδώς το στόμα σου(κυριολεκτικά και μεταφορικά "το βουλώνεις!")
καταπίνοντας έτσι συνεχώς τα συναισθήματα και τις ανάγκες σου,διαιωνίζεις μια κατάσταση που σε κρατά μακριά από τα θέλω σου
και την επίτευξη των στόχων σου,μακριά ακόμα και από τους δικούς σου ανθρώπους,καθότι ουσιαστικά δε σε γνωρίζουν!
Γνώμη μου είναι να τους μιλήσεις για όλα όσα αισθάνεσαι με τη μεγαλύτερη δυνατή ειλικρίνια,χωρίς όμως να τους μέμφεσαι!
Βοήθησε τους να σε κατανοήσουν,βοήθησε τους να σε βοηθήσουν και μετά αφουγκράσου τον εαυτό σου και ρώτα τον όσα "γιατί" δεν τόλμησες ποτέ!
Η ζωή σου είναι στα χέρια σου και στη διακριτική σου ευχέρεια πώς να βιώσεις κάθε της στιγμή!Είσαι εξάλλου σε πολύ δημιουργική ηλικία!
Και μην ξεχνάς πως όσοι πραγματικά σ'αγαπούν βρίσκουν τη δύναμη και τον τρόπο να χειριστούν πολλά περισσότερα απ'όσα θα περίμενες!

Είχα κι εγώ μια αντίστοιχη μαμά (έχει 'φύγει" εδώ και 6 χρόνια). Πάντα έπρεπε να αδειάζουμε όλο το πιάτο μας, δεν έπρεπε να τρώμε έξω, και όταν παραπονιόμουν για τα κιλά μου...'εσύ πήρες από το σόι του πατέρα σου που είναι χοντροί!"και...'όσο και να πεινάσεις, έτσι θα είσαι, είναι το σκαρί σου!"...Μικρή μου πιστεύω πως η κουβέντα μαζί τους δεν θα σε βοηθήσει ιδιαίτερα. Δεν θα αλλάξουν την οπτική στην ηλικία τους, εσύ θα αγχωθείς ακόμα περισσότερο με ένα ακόμα χαμένο καυγά και θα το ρίξεις ξανά στο φαί για να τους δικαιώσεις ακόμα μια φορά. Στην ηλικία σου έπαψα τελείως να το κουβεντιάζω μαζί τους. ΄Εβγαινα, πήγαινα στο γυμναστήριο μου, έκανα εκδρομές, φλέρταρα... καθόμουν σπίτι όσο λιγότερο γίνεται. Και καμμία συζήτηση, μία σιωπηλή, πεισματάρικη άρνηση. Και καμμία αφορμή για καυγά βεβαίως. ΄Εβαζα στο πιάτο μου όσο ήθελα, το έτρωγα και δρόμο! Βέβαια στα 22 μου δούλευα ήδη και είχα δική μου τσέπη, εσύ δεν ξέρω πόσο εξαρτημένη είσαι απ΄τους δικούς σου. Πάντως έπιασε. Κουράζονται γρήγορα όταν μιλάνε σε 'κουφό"!

Γενικά στην αντιπαράθεση τέτοιου είδους πιστεύω απόλυτα πως η καλύτερη άμυνα είναι η αποχώρηση. Κατεβάζεις ρολλά, δεν απαντάς, δεν αντιδράς,τέλος. Είναι πολύ δύσκολο στην αρχή,αλλα σκέψου...χαρακτήρες σαν τη μητέρα σου,και την δική μου τότε, ΤΡΕΦΟΝΤΑΙ από αυτές τις αντιπαραθέσεις, βγάζουν τα δικά τους απωθημένα από τις δικες τους ανικανοποίητες ζωές. ΄Οσο απαντάς, δινεις τροφή στις αυταπάτες τους πως είναι δυνατές, πως μπορούν να ελέγχουν και να καθοδηγούν. Επιπλέον, είναι 'μαθημένες" στον καυγά, είναι ο τρόπος ζωής τους. Μην προσπαθείς να τα βγάλεις πέρα, προστάτεψε τον εαυτό σου.Το αστείο. Μόλις δουν την 'αποχώρησή σου" θα τα χάσουν,δεν θα ξέρουν πως να συμπεριφερθούν. Και πιθανότατα θα σταματήσουν γιατί θα χαθεί κάθε επαφή. Είναι πολύ δύσκολο, το ξέρω, αλλά μόνο στην αρχή. Δοκίμασέ το.

ποιος αλλος εχει μαμα καταπιεστικη?
και εμενα εχει μια ψυχωση με το φαγητο
σαν να θελει να τρωμε ολη μερα αλλα να μην παχαινουμε ποτε
και το φαγητο ειναι ο μονος τροπος για να δειξει το ενδιαφερον της για καποιον

Νομίζω ότι η ελληνίδα μάνα είναι η προσωποποίηση της γονικής καταπίεσης...
Ειδικά με το φαγητό,που είναι ο κατεξοχήν τρόπος της να δείξει αγάπη και φροντίδα στο παιδί της από την εποχή του θηλασμού,
μπορεί να γίνει αρκετά φορτική αλλά και επικριτική παραδόξως,στην περίπτωση που το αιώνιο παιδί της έχει παραπάνω κιλά...
Κι άντε,κάποιες γυναίκες κάποιας άλλης γενιάς,που έχουν πεπερασμένους τρόπους έκφρασης και παιδεία,πάει κι έρχεται...
Αλλά οι σύγχρονες μητέρες,αυτές που το έχουν υποστεί στο πετσί τους όλο αυτό και φέρουν ακόμα τα σημάδια,
πώς μπορούν και συνεχίζουν την παράδοση αυτή;Πώς ξεχνούν ό,τι εκείνες πέρασαν και το κληροδοτούν στα δικά τους παιδιά;
Γιατί πληγώνουν τόσο τα παιδιά τους και τα αναγκάζουν να βρουν τη δύναμη να βάλουν όρια και ν'απομακρυνθούν;
Πόση επίκριση επιτέλους πρέπει να ανεχτούμε και δη από εκείνους που μας αγαπούν περισσότερο στον κόσμο και θέλουν το "καλό" μας;

Ναdine μου, τη μεγαλύτερη "επιτυχία" μου θεωρώ το ότι έχω αδύνατα παιδιά. Με την άδεια του παιδίατρου, μόλις κόψαμε τα μωρουδίστικα ,τους έδινα πράσινο γάλα (ημιαποβουτυρωμένο). Η πρώτη 'εντολή' στους γονείς μου που κρατούσαν τα παιδιά όταν έφευγα για τη δουλειά ήταν να μην τα πιέσουν στο φαγητό,να φάνε όσο θέλουν. Και στα παιδιά να πατήσουν πόδι, αν νοιώσουν ότι χόρτασαν να μην φάνε τίποτα παραπάνω όσο κι αν φωνάζει ο παππούς και η γιαγιά (η γιαγια κυρίως!). Η κόρη μου είναι τώρα 12 στα 13, 1,67, 54 κιλά. Το βράδυ θα φάει ένα γιαουρτάκι με δημητριακά ή ενα ποτήρι γάλα. Τηγανιτά δεν τρώει ποτέ, από επιλογή.Ούτε κι εμείς φτιάχνουμε στο σπίτι, όλα σχεδόν ψητά. Ούτε κέικ,κουλούρια,μπισκότα, ελάχιστα,κατά περίσταση. Ο γιός μου, 11 ετών ,είναι πιο απρόσεκτος...αλλα κι αυτός αδύνατος είναι, τ΄αγόρια έχουν άλλο μεταβολισμό, μπαίνουν πιό αργά στην εφηβεία, είναι υπερκινητικά. Πιστεύω απόλυτα αυτό που λες για τη μάνα, εμείς φταίμε για πολλά. Και καλά οι μητέρες μας, τόσα ήξεραν, τόσα έκαναν, εμείς τι κάνουμε. Εννοώ οι γυναίκες της ηλικίας μου, 45,50,50 κάτι χρονών. Αφού το περνάμε που το περνάμε το λούκι ,είναι ανάγκη να το 'κληροδοτούμε" κιόλας! Βλέπω χοντρά παιδιά ,συμμαθητές των παιδιών μου και μου'ρχεται να βουτήξω τις μανάδες τους απ΄το μαλλί!!!

Quote:

---

Originally posted by kwstas
τριτον, αν εισουν αγορι, πραγματικα θα ηταν ξεφτιλα η κατασταση.

---

Εγώ είμαι αγόρι.Για πες...

το αυτονοητο κλεανθη.
να εισαι 22 χρονων αντρας και να σου λεει η μητερα σου τι να φας.......?

exw akrivws to idio provlima:S:S mono p egw ime 16misi xronwn kai ligakli diskolo na ipsw tous dikous m oti apofasizw kai moni m:S den fantazese poses fores me epiasan sta prasa.xartakia sokolates,patatakia, kai den milame gia ena i dio alla gia olokliro periptero!otan 3ekinisa moni m dieta xwris na trw tipota stis arxes kai meta me salates, i mitera m emiaze na itan efxaristimeni mazi m.kai to gegonos oti emiaze na ine pio perifani g mena pla kai mono epidi 8a exanna varos me pligwne perissotero...mexri twra anisixei apo moni tis an evala kana kilo perissotero i oxi, kai poso trw...se katalamvenw apolita pws niw8eis...22 xronwn omws, ise arketa megali na apofasises apo moni s..8a fas i oxi, afto itan..emena otan me pieze na kanw dieta den ta kataferna..mexrti p pira tin apofasi na 3ekinisw apo moni m..kai 3eris giati?giati piga prwti fora se club kai otan piga spiti lipomouna p piga krifa kai den mporousa na tous pw poso wraia perasa:P..etsi pira tin apofasi na tous kanw na foni8oune ligo,,..na duon oti me epireazei poli..kai to katafera:Shehe.ekana ton patera m na rwta apodw kai apokei ti exw..tous episa na paw club kai einai ok twra..tous episa kai na me afinoun moni mou na apofasisw ti 8a foresw i ti 8a faw...telos omws, katestre4a ti dieta mou kai 3ana vriskomai pali sto miden...=[...oti kai na diale3eis na kaneis prose3e min kaneis ta idia me mena...

Quote:

---

Originally posted by kwstas
το αυτονοητο κλεανθη.
να εισαι 22 χρονων αντρας και να σου λεει η μητερα σου τι να φας.......?

---

Μάλλον δε γνωρίζεις τι εστί ΔΠΤ.

Φιλικά το λέω.

θες να μου εξηγησεις στο συγκεκριμενο θεμα τι παιζει για να μαθω και εγω?