Υπάρχει για όλους ο "άνθρωπος της ζωής μας";
Με αφορμή την πρόσφατη περιπετειούλα που είχα, είπα να το φιλοσοφήσω λίγο. Όταν πάει μια σχέση λάθος νομίζω όλοι μπαίνουμε στην διαδικασία να σκεφτούμε τι κάναμε λάθος, τι δεν άρεσε ο άλλος/άλλη σε εμάς, αν τελικά εμείς έχουμε το πρόβλημα και όλες αυτές οι ανασφάλειες. Μετά από σκέψη όμως φτάνω στο συμπέρασμα ότι τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να βρούμε έναν άνθρωπο που θα μας αρέσει όπως είναι με τα ελαττώματα του, και το ίδιο να ισχύει και για εκείνον, θα μας δεχθεί όπως είμαστε και θα έχουμε τα ίδια όνειρα.
Με αυτά που βλέπω τριγύρω μου και από τις εμπειρίες μου θεωρώ πολύ δύσκολο να συμβεί αυτό το "ιδανικό" δέσιμο. Βλέπω συνεχώς ανθρώπους σε σχέσεις με πολλά προβλήματα (απιστίες, άσχημες συμπεριφορές κτλ), πολλούς ανθρώπους μόνους, και αναρωτιέμαι αν υπάρχει για όλους αυτό ο άνθρωπος που θα ζήσουμε την υπόλοιπη ζωή μας, η αν πρέπει να συμβιβαστούμε σε κάτι "μη ιδανικό" για λόγους "συντροφικότητας";