Αποφευκτική διαταραχή προσωπικότητας
Γειά σας κι από εμένα. Θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Πιστεύω ότι έχω αποφευκτική διαταραχή προσωπικότητας. Συγκεκριμένα μου το έχουν πετάξει και 2 ψυχολόγοι.
Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που επειδή είχαμε μια απώλεια στην οικογένεια, με παραμέρισαν αρκετά μέλη της οικογένειας μου από το νηπιαγωγείο και μετά κυρίως και ένιωθα πολλές φορές αφόρητη μοναξιά. Δεν ερχόμουν σε επαφή με παιδιά της ηλικίας μου για να παίξω κ όταν ερχόμουν , με απέρριπταν κ με κορόιδευαν, επειδή δεν μιλούσα, με έλεγαν μουγκή. Αυτό συνεχίστηκε για πολλά χρόνια, μέλη της οικογένειάς μου ντρεπόντουσαν για μένα κ δεν έκαναν τίποτα για να με βοηθήσουν. Είχα αισθήματα ανεπάρκειας, ότι δεν αξίζω γενικότερα και ειδικότερα ότι δεν αξίζει κάποιος να κάνει παρέα μαζί μου γιατί αν το κάνει, θα διαπιστώσει πόσο ανεπαρκής είμαι κ δεν θα έχω τι να πω, δεν θα ξέρω πως να εκφραστώ, μπορεί να πω την γνώμη μου και να με αποδοκιμάσουν , να με κρίνουν, να με απορρίψουν για άλλη μια φορά. Οπότε ποτέ δεν άνοιγα την κουβέντα και ποτέ δεν έλεγα την γνώμη μου. Ποτέ δεν διαφωνούσα και απέφευγα τις κοινωνικές συναναστροφές ως "τιμωρία" για μένα , κάτι σαν αυτο-επιβεβλημενη κοινωνική απομόνωση η οποία συνεχίστηκε κ ως φοιτήτρια που ήμουν .
Έκανα παρέες αλλά ποτέ δεν ήρθα πολύ κοντά με κανέναν, ποτέ δεν είπα τα προσωπικά μου, πάντα κρατούσα και κρατάω ακόμη αρκετή απόσταση. Μην με κρίνουν ή μην δεθώ και μετά με απορρίψουν. Με όσους ανθρώπους δεθώ, η απώλεια και η απόρριψη είναι πολύ επώδυνες για μένα.
Προσπαθώ να το αποφεύγω και να κρατάω με όλους μια απόσταση, τα τυπικά. Δεν εμπιστεύομαι τους ανθρώπους, πιστεύω ότι όλοι θέλουν να με εκμεταλλευτούν και να με παραμυθιάσουν. Ότι για να με πλησιάσει κάποιος κάποιο συμφέρον έχει από μένα. Πιέζομαι πολλές φορές στην δουλειά να συναναστρέφομαι με συναδέλφους, με ευχαριστεί να πηγαίνω, να κάνω την δουλειά μου και να φεύγω. Αποφεύγω να μιλήσω στο τηλέφωνο με άλλους, με αγχώνει. Σκέφτομαι πάντα τις ανάγκες των άλλων, σχεδόν ποτέ τις δικές μου.
Έχω μια σχέση 10 χρόνια, η μόνη σχέση που έχω κάνει κ ο μόνος άνθρωπος που έχω εμπιστευτεί. Δεν μπορώ να κάνω άλλη σχέση και να ξανα μπω στην διαδικασία να εμπιστευτώ κάποιον , σίγουρα θα πληγωθώ.
Έκανα παράλληλη σχέση το τελευταίο διάστημα με έναν γτ πίστεψα ότι μπορώ να εμπιστευτώ πάλι.΄Εχει κι αυτός σχέση. Αλλά μάλλον κι αυτός με παραμυθιάζει κ έχω δεθεί και δεν ξέρω πως θα αντέξω να τον χάσω. Κυριώς να μιλάω μαζί του. Πίστεψα ότι είμαι αποδεκτή σαν άνθρωπος κ για κάποιον άλλο και την πατησα, μπήκα στην διαδικασία να προδώσω αυτόν που τα έχω. Με το τίμημα να τα χάσω όλα. Αλλά νιώθω ενοχές και πιστεύω πώς δεν αξίζει να με αγαπησει κανένας. Μάλλον πρέπει να μείνω μόνη μου, εγώ και η αναξιότητά μου, να τα βρω με τον εαυτό μου. Αλλά πόση μοναξιά να αντέξω για άλλη μια φορά ;
Κατά διαστήματα, σπάνια ίσως, παθαίνω κρίσεις πανικού, δεν μπορώ να απαπνεύσω και αγχώνομαι αρκετά. Νιώθω ότι διαρκώς πρέπει να αποδείξω ότι αξίζω. Προσπαθώ να το διαχειριστώ.
Πιστεύω ότι αυτή η διαταραχή καθορίζει τις επιλογές μου και τον τρόπο σκέψης μου. Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο ερώτημα, απλά ήθελα να τα πω κάπου και να μου πείτε την άποψή σας για αυτή την διαταραχή, πως αντιμετωπίζεται κ αν την έχει κ κάποιος άλλος.
