Συγκράτηση θυμού.

Θα ήθελα να ρωτήσω πως συγκρατείτε τα νεύρα σας;
Έχω δει ότι νευριάζω όταν αισθάνομαι ότι με παίζουν. Δηλαδή και να μην με παίζουν.... τέλοςπάντων. Όταν μπαίνει τρίτο πρόσωπο και δη αρσενικό. Τώρα δεν λέω, πάντα θα παίζει κάτι τέτοιο αλλά όταν είμαι σίγουρος για την αγάπη μιας κοπέλας γιατί τρελαίνομαι έτσι; Δηλαδή όταν το ξέρω ότι το κάνει από μαλακία του εγκεφάλου κι ότι δεν τρέχει τίποτα.
Και κάνει κι η κοπέλα τη μαλακία να εκτιμήσει ότι έτσι θα με κάνει να ζηλέψω. Ή θα με \"τιμωρήσει\". Όμως δεν ζηλεύω. Γίνομαι επιθετικός της αλλάζω τα φώτα και φεύγω. Δεν με νοιάζει που φεύγω, προφανώς κάτι είχε στραβώσει από πριν. Με νοιάζει που την κάνω σκουπίδι. Αυτό δεν το θέλω. Γιατί έτσι εκθέτω τον εαυτό μου. Μετά αισθάνομαι καλά. Και πολλές είναι οι φόρές που ξαναγυρνάνε. Αλλά αν δεν ξαναγυρίσουν. Δεν ξέρω ρε γαμώτο. Κάποιο λάθος κάνω. Λες κι αν με θίξουνε στο ελάχιστο θα γίνω.... και ξέρω και λέω πράγματα που την ξεσκίζουν την άλλη... ενώ δεν θα έπρεπε. Η αδιαφορία και περισώζει την έκθεση από τον εαυτό μας κι είναι και πιο αποτελεσματική. Δεν μπορώ. Πολύ έντονες σχέσεις τον τελευταίο καιρό. Πολύ έντονα συναισθήματα. Απανωτά. Σαν μπούμερανγκ. Μπερδεύω τις σχέσεις μου. Η μία τελειώνει, η άλλη αρχίζει. Όλο και με πιο όμορφες όλο και πιο καλά για μένα. Μάλλον μαθαίνω. Μάλλον προχωράω. Μάλλον. Αλλά καμία μακροχρόνια. Αλλά δεν το θέλω κι όλας. Όταν μου τη σπάνε τι να κάνω. Ξέρω ότι έχουν κι αυτές τα προβλήματα τους. Και μερικά μάλιστα σημαντικά. Αλλά a gentleman would walk but never run. Θα συγκρατήσει το θυμό του. Δεν είναι ότι έχω χίλιες ευκαιρίες. Ναι έχω. Και λοιπόν; Είναι ότι εγώ θέλω να τα έχω καλά με τον εαυτό μου μετά. Να είμαι υπεράνω. Το υπεράνω που σκοτώνει και σώζει αν θες. Το ότι σηκώνομαι. Και φεύγω. Γιατί να πρέπει να γαμήσω το σύμπαν; Γιατί να έχω τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου και τόσο μικρή μαζί;
Έχω δει διάφορες σεξουαλικότητες, διάφορες κοπέλες. Ξέρω τι θέλουν. Ξέρω τι να κάνω. Αλλά μετά... κάτι συμβαίνει... Όλες έχουν πει ότι είμαι ο έρωτας της ζωής τους. Κι ότι δεν είναι αρκετά καλές για μένα. Αλλά αυτό αν το πιστέψουν, το γαμήσανε το θέμα. Εγώ τους το βγάζω; Δεν μπορώ να μην λατρέψω μια γυναίκα. Είναι το ομορφότερο πλάσμα στον κόσμο. Τις αγαπάω.

Εντάξει τώρα που το σκέφτομαι αυτό έγινε μόνο σε μία σχέση. Να ξεφύγω δηλαδή και να χρησιμοποιήσω άσχημα λόγια. Απλά με είχε κυριεύσει αυτό το άσχημο συναίσθημα.

φιλε αλεχαντρε (αληθεια, αφτο ινε τονομα σου;), φρονω οτι εξιδανικευεις τρελα. κατα τιν ταπινι μου γνομι, η εξιδανικεφσι βοηθα στη συγκαλυψη της πραγματικοτητασ.

Έγραψα το παραπάνω υπό αυτόν τον άγριο πόνο, σαν δαγκωματιά, της απόρριψης. Όχι δεν εξιδανικεύω... υπό φυσιολογικές συνθήκες τουλάχιστον.
Ήθελα κάπου να πω τον πόνο μου. Κάπου και \'γω μέσα μου έβλεπα πολλά κακώς κείμενα και αντέδρασα έντονα όταν πλέον είχε καταλαγιάσει μέσα μου ότι δεν πάει κάπου με γερά θεμέλια αυτό το πράγμα. Οπότε, στάχτες και αναπλήρωση χαμένης αξιοπρέπειας, όπως το είδα.
Εντάξει με τη συγκεκριμένη κοπέλα, είδα αντιδράσεις μικρού κοριτσιού που δεν είχα δει σε άλλες πολύ πιο έντονες σχέσεις μου. Αν το δεις από αυτό το πρίσμα καταλαβαίνεις ότι άδικα θυμώνεις. Εξάλλου να χάσω τη ψυχραιμία μου σε τέτοιο βαθμό μόνο εκείνη τη φορά και μ\' εκείνη έγινε. Απλά σαν να ήταν προγραμματισμένη να βγάζει τον κακό εαυτό στους ανθρώπους. Κι όχι μόνο σε μένα αλλά και σε όλες τις προηγούμενες σχέσεις της. Οπότε μόνο εγώ δεν φταίω.
Ο τρόπος της ήταν πολύ προκλητικός ενώ εγώ τα είχα δώσει όλα και μπλα μπλα
Τέλος πάντων ότι έγινε έγινε. Έχει περάσει προ πολλού η εποχή που βάραγα τον αλέξανδρο για ότι και να γινόταν. (ναι αυτό είναι το όνομα μου). Αλλά μερικές φορές μου ξεφεύγει. Λίγες ευτυχώς.

Aλεξανδρε δεν εχω να σου πω κατι υποβοηθητικο αλλα ειμαι ακριβως σαν κι εσενα.