Originally Posted by
Ήλιος μεγάλος και ζεστός
Καλή χρονιά. Πολύ ευχάριστο που έχεις προχωρήσει!
Ξεκινάω την θεραπεία μου σύντομα και ανυπομονώ.
Εθιξες πράγματα που σκέφτομαι κι εγώ και που διαβάζω συνέχεια ότι βοηθάνε. Η ενασχόληση με κάτι που σου αρέσει είναι σίγουρα πολυ βοηθητική. Προσπαθώ να μην είμαι πολύ ώρα μπροστά σε οθόνες. Περπάτημα, γυμναστική, βιβλία, γενικά να τραβάω τον εαυτό μου από τα μαλλιά για να μη σκέφτομαι υπερβολικά και να υπεραναλυω το παρελθόν. Αλλά νομίζω ότι ο νούμερο ένα εχθρός μου, ήταν και είναι η ενοχικοτητα και το αυτόμαστιγωμα. Το ότι δηλαδή δεν συγχωρώ κανένα λάθος στον εαυτό μου.Τί θα γινόταν με αυτή τη σχέση αν δεν έκανα εκείνο, τί θα γινόταν αν δεν έκανα το άλλο κτλ. Αυτό που λένε "αγάπησε και συμπονεσε τον εαυτό σου" ή το άλλο " αποδεξου τον εαυτό σου με τα ελαττώματα του" (ειδικά αυτό), εμένα μου φαίνεται πολύ δύσκολο,αλλά νομίζω ότι είναι η βάση για μια πιο ευτυχισμένη και γαλήνια ζωή. Αυτό προσπαθώ να δουλεύω κάθε μέρα στο μυαλό μου. Παίζει ρόλο όπως είπες να κάνεις και καθημερινά κάτι που σου αρέσει. Άρα να αλλάξω και τρόπο ζωής. ( Δουλειά σπίτι, συνήθειες), γενικά ότι με ρίχνει. Πολλές φορές κατηγορώ τον εαυτό μου για αυτό που είναι και τα ελαττώματα που έχει, που ενώ ξέρω ότι δεν φταίω εγώ που έχω αυτές τις φοβίες λόγω παιδικών χρόνων, με υποτιμάω και νιώθω μειονεκτικά απέναντι στους άλλους, ειδικά αν έχω χαλάσει σχέσεις λόγω ανασφαλειων μου. Και στη τελευταία μου σχέση δε μου συγχωρέθηκε το μοναδικό "λάθος" που έκανα. Στην ουσία απλά εξέφρασα ένα παραπονο- αγωνία για τη συχνότητα που θα βλεπόμασταν και ήθελα απλά να μιλήσουμε για αυτό. Αυτό δεν συγχωρέθηκε γιατί θεωρήθηκε πίεση από την άλλη πλευρά κι εκεί τελείωσε. Άδικο ή όχι, εγώ πήρα όλη την ευθύνη πάνω μου και θα παλεύω για πολυ καιρό ακόμα να μην χτυπάω τον εαυτό μου που έχασα τη σχέση αυτή, άρα και την αποδοχή λοιπόν όπως λεγαμε από τον αυτο τον άνθρωπο, έστω κι αν δεν ηταν και ο κατάλληλος για μένα Αφού δεν είχε καθόλου υπομονή και κατανόηση απέναντι μου.
Κι επισης να προσθέσω, ότι απο τη στιγμή που τελείωσε η σχέση και άρα έχασα και την αποδοχή, η κατάθλιψη μου μεγάλωσε. Έχασα το ενδιαφέρον για τις ασχολίες μου,που ειναι και πολλες, στη δουλειά κανω λαθη και κινδυνεύω να τη χάσω, έχω παρατήσει το σπιτι, κλαίω με το παραμικρο,γενικά ένα δράμα. Τώρα αρχίζω και αναρρωνω, με τη βοήθεια φίλων και δικιας μου προσπάθειας. Το θεμα είναι να βρίσκουμε την αποδοχή από μέσα μας και να μη περιμενουμε από καμμία σχέση να μας αλλάξει την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και τη διάθεση που έχουμε να κάνουμε πράγματα στη ζωή. Ευκολο στα λόγια, δύσκολο στη πράξη. Εκεί ελπίζω να με βοηθήσει ο ειδικός. Και εκει δηλαδή