Δεν αντέχω την κριτική και φοβάμαι την απορριψη
Όσοι έχουν ξαναδιαβάσει ποστ μου ξέρουν ότι πέρασα ασχημη εφηβεία (έως και την ηλικία των 21-22) λόγω κριτικής από φίλες και από συγγενικά πρόσωπα. Επίσης δεν έχω κάνει ποτέ κάποια σοβαρή σχέση και είμαι 24. Οι εμπειρίες μου περιορίζονται σε μερικά φασωματα και μια σχέση πολύ σύντομη (για το παιδί αυτο δεν ένιωθα απολύτως καμία ελξη και δεν άντεξα να το συνεχίσω).
Δεν είχα λάβει ποτέ πραγματικη αγάπη από φίλες ή από αγόρι. (Μόνο κοπλιμεντα περί εμφάνισης κυρίως)
Σε μερικά χρόνια κατάφερα να διώξω από κοντα μου τους πάντες γιατί μπουχτισα και έτσι έχω μόνο έναν φίλο και μια φιλη με τους οποίους βγαίνω αραιά και που. Αμφιβάλλω δλδ αν θεωρούνται φίλοι. Περνάω καλά μαζί τους αλλά δεν θέλω να δεθω περισσότερο.
Πέρα από αυτό , επειδή μου είχε καρφωθεί ότι δεν είμαι ικανή να κάνω σχέση (έτσι υπονοουσαν οι γύρω μου) άρχισα να ασχολούμαι σχολαστικά με την εξωτερική μου εμφανιση. Νιώθω πιο όμορφη και σέξι από ποτέ και πάντα φροντίζω για το κάτι παραπάνω. Δεν θέλω να εισπράξω ποτέ απόρριψη από άντρα, μετά από τόσα χρόνια που φοβόμουν να κάνω κίνηση. Παντού με φλερτάρουν και μάλιστα δύο τύποι που μου το έπαιζαν δύσκολοι τώρα μου στέλνουν και τους γράφω και ξαναστελνουν και ξανά μάνα τους γράφω ή απαντάω για να δείχνω τα μηνύματα σε έναν τύπο που βγαίνω και ζηλεύει όταν τα βλέπει. Τους χρησιμοποιώ κατά κάποιο τρόπο και χαίρομαι που γύρισε ετσι ο τροχός. Βλέπω τη δύναμη που μου δίνει η εξωτερική μου εμφανιση, η οποία είναι πολύ καλύτερη από των κοριτσιών που με έκριναν. Δεν έχω μεγάλο κύκλο αλλά με την πρώτη ευκαιρία θα χαμογελάσω και θα φλερτάρω και ακόμα και σε μελλοντικό εργασιακό χώρο/παρέα (αν βρω ποτέ) πάλι θα το κάνω για να δω αν περνάει η μπογιά μου. Στην παραλία μου αρέσει να τσεκαρω αν με κοιτάνε και χαίρομαι που ανταλλάσσω ματιές και χαμόγελα. Με έναν τύπο που μου το παίζει ιστορία επίσης παίζω και χαίρομαι όταν βλέπω ότι ζηλεύει ή μου στέλνει μηνύματα τα ξημερώματα.
Δεν θέλω να νιώσω ποτέ απόρριψη από άντρα και φοβάμαι μην συμβεί αυτό, γιατί δεν ξέρω πως θα το διαχειριστώ. Έχω κάνει πολύ μεγάλη προσπάθεια για να είμαι αρεστή και θα μου στοιχίσει. Θα σκεφτώ ότι είμαι αποτυχημένη και διάφορα τέτοια. Είναι στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο στο μέλλον και δεν θέλω να γίνει.
Επίσης δεν δέχομαι σχόλια. Ακόμα και σε μια δουλειά που ήμουν , είχε γίνει μια κακή συνεννόηση και ενώ δεν εφταιγα εγώ μου την είπε το αφεντικό (βέβαια μετά κατάλαβε τι έγινε και είπε συγγνώμη) αλλά εγώ στραβωσα και παραιτήθηκα. Δεν μπορώ να μου την λέει ο ένας και ο άλλος το σιχαθηκα αυτό. Ούτε από δικούς μου ανθρώπους δεν θέλω σχόλια. Μου το έχουν πει κιόλας ότι φοβούνται πλέον να μου μιλήσουν. Ε ας με φοβούνται πια, κακό είναι?
Ξέρω ότι τα παραπάνω θα μου στοιχισουν στην κοινωνική μου ζωή, στη δουλειά μου και στις σχέσεις μου. Έχω συμβιβαστεί με το γεγονός πως δεν θα κάνω εύκολα σχέση και φιλίες (καλά για τις φίλες δεν με ενδιαφέρει και πολύ , να είμαι ειλικρινής)
Δεν ξέρω γιατί τα γράφω και το σκοπό έχει το θέμα, απλά κάποιες φορές ενώ είμαι αρκετά ευτυχισμένη με όσα έχω καταφέρει (βλέπω τον θαυμασμό πολλών γνωστών και πραγματικά νιώθω περήφανη) αναρωτιέμαι "από εδώ και πέρα τι?" Δλδ δεν έχω ιδέα για το πώς θα είμαι σε λίγα χρόνια.