Originally Posted by
salvador
ποιήματα που ψευτογράψαμε, ποιήματα που μας αγγίξαν, ποιήματα που θεωρούμε πως αξίζει να μοιραστούμε.
(γιατί και εμείς, οι πάσχοντες από ψυχικά νοσήματα, καμμιά φορά έχουμε και την ποιητική πλευρά μας)
Βάζω ένα απαισιόδοξο, βαθιά υπαρξιακό, γραμμένο από έναν διαδικτυακό φίλο (με ψύχωση).
Υπομονη.
Κανεις δε θα γλυτωσει ' θα το δεις.
Θα πεσουν ολοι, ενας ενας, μαχομενοι ή αμαχητί.
Καιρο πριν πεσουν θα σερνονται με μαγκούρες ' στηριγμενοι σε πατεριτσες, σε πι.
Θα κρεβατωθουνε ολοι τους και θα κοιταζουν το κορμι τους να σαπιζει.
Ουτε για κατουρημα να σηκωθουν.
Θα τους ανακοινωσουν πως εχουν εκεινη την αρρωστια ' που 'χε καποιος γνωστος τους, και υπεφερε πραγματικα.
Όμως θα πουν πως στην δικη τους τη περιπτωση τα πραματα θα ειναι διαφορετικα. Χα...
Καποιοι θα προσπαθήσουν να γλυτώσουν, να αυτοκτονησουν (μα πριν απ αυτο θα χουν πεθανει χιλιες φορες)'
μ' ενα περιστροφο στο στομα, μια χουφτα χαπια, ή μια τριχια δεμενη με αστειο τροπο στο δεντρο της αυλης.
Θα ναι λουσμενοι με κρυο υδρωτα και δυο-τρεις μερες νηστικοι.
Σαν το σκυλι στ' αμπελι, ολοι τους.
Όσοι νοιώθουν τυχεροι το ονειρεύονται στον υπνο τους απο καρδια, ή πανω στο κρεββάτι με μια νεα ξανθια που 'θελε να τους φαει τη περιουσια.
Ποιος ξερει αν θα ευθύνεται αυτη; Και τι σημασια εχει...
Αφου κι αυτη με τη σειρα της θα εκλιπαρει το θεο να την επισκεφτουν τα παιδια της.
''Κολοπαιδα'' θα ψυθιρισει κι υστερα θα σοβαρευτει ' καγχάζοντας, γνωριζοντας το ανώφελο...
Και τοτε θα σταθει για λιγο θαρραλεα οπως ο θανατοποινίτης ετοιμος μπροστα στο τοιχο.
Μα ο δημιος δε θα ριξει τη χαριστικη.
Και θα ξημερωσει κι επομενη μερα, κι ακομα μια, κι ακομα μια...