κλειστοφοβια / μμμ / ασανσερ / καταστηματα

καλημερα σε ολους.

Αποφασισα να σας γραψω γιατι με εχει παρει πολυ απο κατω κ δεν ξερω που να απευθυνθω.
Πριν 3-4 χρονια ξεκιναν καποιες κρισεις πανικου εντονες μεν,αραιες δε. Με τον καιρο αρχισαν να γινονται χειροτερες.
Το περασμενο καλοκαιρι γυρνωντας απ το νησι μου, 4 ωρες στο καραβι δεν μπορουσα να ηρεμησω,χρειαζομουν συνεχεια ν βρισκομαι σε κινηση χωρις λογο (ταξιδευω συχνα κ απο μικρη κ δεν ειχα ποτε προβληματα με αεροπλανο ή καραβι).
Πριν 5 μηνες αλλαξα δουλεια κ δρομολογιο με το λεωφορειο.Ξαφνικα μεσα στο λεωφορειο με αρκετο κοσμο κ κολλημενοι στην κινηση αρχισα να ζεσταινομαι, να γδυνομαι κ να προσπαθω να κουνηθω. Ενξνοειται βγηκα με τη πρωτη ευκαιρια. Σιγα σιγα το παθαινα κ τις επομενες μερες με αποτεμεσμα να φοβαμαι αρχισω να φοβαμαι να μπω σε λεωφορεια. Με το μετρο δεν ειχα τοσο μεγαλο προβλημα. Κ οσο περνουσε ο καιρος τοσο χειροτερευαν τα πραγματα.Πλεον αποφευγω καθε ειδους μετακινηση.Ακομα κ ενα αδειο λεωφορειο να δω με αδειους δρομους φοβαμαι να μπω εστω κ για μια σταση, παθαινω ταχυπαλμια πριν καν μπω μεσα. Μονο σε ταξι κ αυτο αν δεν εχει κινηση κ αν δεν ειναι μεγαλη η αποσταση.

Στο ασανσερ προσπαθησα εδω κ 2 μηνες εμπαινα αλλα επειδη ειναι ασφαλειας κ αργει λιγο, οταν δεν το νιωθω να κουνιεται αρχιζω να παθαινω πανικο. Μια μερα κλειστηκα μεσα για 1 λεπτο κ απο τοτε το αποφευγω κ αυτο.

Σε μπαρ κ καφε επισης ειχα αγχος πιο παλια αλλα τωρα μου φαινεται παιχνιδακι μπροστα στα υπολοιπα, αρκει να μην ειναι ταρατσα ή καπου τελος παντων που δεν εχω γρηγορη προσβαση στην εξοδο.
Σε μαγαζια οπως τζαμπο, τραπεζες κλπ τα αποφευγω επισης.

Εκανα προσπαθειες στο παρελθον, του στυλ να παω στο ανοιγμα του καταστηματος για να μη συναντησω κοσμο, εμπαινα σε λεωφορεια για μια σταση οπου δεν εχει ποτε κοσμο,αλλα ειχα κολλησει σε αυτο το σημειο,πλεον ειμαι πολυ απογοητευμενη κ το να τα αποφευγω ολα αυτα μου ειναι πολυ πιο ευκολο.

Με παρακολουθει ψυχιατρος κ παιρνω αγωγη bespar εδω κ 2 μηνες χωρις το παραμικρο αποτελεσμα. Ο ψυχιατρος το μονο που μπορει να μου πει μετα απο πολυ κουβεντα ειναι να κανω δοκιμες κ να πιεζω λιγο τον εαυτο μου αλλα εμενα μου φαινεται αδυνατο.

Αν καποιος ειχε παρομοιο προβλημα ας μου πει πως το ξεπερασε γιατι πραγματικα υποφερω. Ειναι πολυ αδικο να εχω ολα τα καλα του κοσμου στη ζωη μου κ να με σταματαει κατι τοσο χαζο απ το να ζησω.

Καλησπέρα,
έχοντας βιώσει κρίσεις πανικού πριν κάποια χρόνια μετά από μια στρεσογόνο φάση στη ζωή μου, καταλαβαίνω τι περνάς, εμένα τότε ξαφνικά άρχισε να με δυσκολεύει το μετρό, εγώ που αλώνιζα όλη την Αθήνα με αυτό... να νιώθω ότι πνίγομαι, ότι θα λιποθυμήσω... να έχω θέματα και με αναμονή σε ουρές σε διάφορους χώρους ακόμα και σε συνοικιακό σούπερ μάρκετ. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα. Έχει δίκιο ο ψυχίατρος σου που λέει να πιέσεις λίγο τον εαυτό σου. Λίγο και σταδιακά. Κάπως έτσι επανήλθα εγώ σιγά σιγά μετά από μερικούς μήνες... Τον πρώτο καιρό για το μετρό προτιμούσα να μπω με την παρέα ενός δικού μου ατόμου και όχι μόνη μου όποτε ήταν εφικτό αυτό, και οι αποστάσεις να μην είναι μεγάλες, πχ τρεις, τέσσερις στάσεις. Αν έμπαινα σε κάποιο μαγαζί, υπηρεσία κλπ απέφευγα τις ώρες αιχμής, να έχω μικρή αναμονή δηλαδή.

Αυτό που με βοήθησε πολύ, όταν καταλάβαινα ότι αρχίζω να δυσφορώ, ήταν να εστιάζω στην αναπνοή μου, εισπνοή/εκπνοή εστιάζοντας στην κοιλιά μου, ανέπνεα σταθερά, σαν να παρακολουθούσα μόνο την αναπνοή μου, είχα ασχοληθεί παλαιότερα με κάποιες τεχνικές αναπνοής για να χαλαρώνω και το δοκίμασα σε αυτή μου την κατάσταση. Και επίσης έλεγα στον εαυτό μου ότι θα περάσει αυτή η φάση, αισθάνομαι περίεργα, αλλά να μην ανησυχώ. Κατά κάποιο τρόπο μέσα μου έδινα μια ενίσχυση στον εαυτό μου και επιβράβευση που τα κατάφερνα, έστω αυτό το λίγο... Κάπως έτσι άρχισα να ανακτώ την αυτοπεποίθηση μου και να κυκλοφορώ και πάλι κανονικά.

Πραγματικά, προσπάθησε να μην αφήσεις να διογκωθεί και άλλο το πρόβλημα. Μικρά βήματα τη φορά. Σταθερά. Δεν θα πάθεις τίποτα, αυτό έλεγα στον εαυτό μου όταν κυκλοφορούσα με λίγο φόβο ακόμα. Πάντως αυτές οι καταστάσεις πυροδοτούνται πολύ συχνά, αν όχι πάντα, από κάποιο στρες που έχεις περάσει ή περνάς (ίσως η αλλαγή εργασίας?). Αν κάπως μειωθεί, βελτιωθεί η κατάσταση νιώθεις και καλύτερα γενικά. Αν μπορείς συμβουλέψου και έναν ψυχολόγο που ειδικεύεται σε αγχώδεις διαταραχές και κρίσεις πανικού. Μπορεί να σου πάρει λίγο χρόνο, αλλά να ξέρεις, θα περάσει, όσο δεν καταθέτεις τα όπλα και προσπαθείς.

κι εγω τα ιδια παθαινω δε μπορω να ειμαι σε χωρο κλειστο .

Quote:

---

Originally Posted by νεμ

καλημερα σε ολους.

Αποφασισα να σας γραψω γιατι με εχει παρει πολυ απο κατω κ δεν ξερω που να απευθυνθω.
Πριν 3-4 χρονια ξεκιναν καποιες κρισεις πανικου εντονες μεν,αραιες δε. Με τον καιρο αρχισαν να γινονται χειροτερες.
Το περασμενο καλοκαιρι γυρνωντας απ το νησι μου, 4 ωρες στο καραβι δεν μπορουσα να ηρεμησω,χρειαζομουν συνεχεια ν βρισκομαι σε κινηση χωρις λογο (ταξιδευω συχνα κ απο μικρη κ δεν ειχα ποτε προβληματα με αεροπλανο ή καραβι).
Πριν 5 μηνες αλλαξα δουλεια κ δρομολογιο με το λεωφορειο.Ξαφνικα μεσα στο λεωφορειο με αρκετο κοσμο κ κολλημενοι στην κινηση αρχισα να ζεσταινομαι, να γδυνομαι κ να προσπαθω να κουνηθω. Ενξνοειται βγηκα με τη πρωτη ευκαιρια. Σιγα σιγα το παθαινα κ τις επομενες μερες με αποτεμεσμα να φοβαμαι αρχισω να φοβαμαι να μπω σε λεωφορεια. Με το μετρο δεν ειχα τοσο μεγαλο προβλημα. Κ οσο περνουσε ο καιρος τοσο χειροτερευαν τα πραγματα.Πλεον αποφευγω καθε ειδους μετακινηση.Ακομα κ ενα αδειο λεωφορειο να δω με αδειους δρομους φοβαμαι να μπω εστω κ για μια σταση, παθαινω ταχυπαλμια πριν καν μπω μεσα. Μονο σε ταξι κ αυτο αν δεν εχει κινηση κ αν δεν ειναι μεγαλη η αποσταση.

Στο ασανσερ προσπαθησα εδω κ 2 μηνες εμπαινα αλλα επειδη ειναι ασφαλειας κ αργει λιγο, οταν δεν το νιωθω να κουνιεται αρχιζω να παθαινω πανικο. Μια μερα κλειστηκα μεσα για 1 λεπτο κ απο τοτε το αποφευγω κ αυτο.

Σε μπαρ κ καφε επισης ειχα αγχος πιο παλια αλλα τωρα μου φαινεται παιχνιδακι μπροστα στα υπολοιπα, αρκει να μην ειναι ταρατσα ή καπου τελος παντων που δεν εχω γρηγορη προσβαση στην εξοδο.
Σε μαγαζια οπως τζαμπο, τραπεζες κλπ τα αποφευγω επισης.

Εκανα προσπαθειες στο παρελθον, του στυλ να παω στο ανοιγμα του καταστηματος για να μη συναντησω κοσμο, εμπαινα σε λεωφορεια για μια σταση οπου δεν εχει ποτε κοσμο,αλλα ειχα κολλησει σε αυτο το σημειο,πλεον ειμαι πολυ απογοητευμενη κ το να τα αποφευγω ολα αυτα μου ειναι πολυ πιο ευκολο.

Με παρακολουθει ψυχιατρος κ παιρνω αγωγη bespar εδω κ 2 μηνες χωρις το παραμικρο αποτελεσμα. Ο ψυχιατρος το μονο που μπορει να μου πει μετα απο πολυ κουβεντα ειναι να κανω δοκιμες κ να πιεζω λιγο τον εαυτο μου αλλα εμενα μου φαινεται αδυνατο.

Αν καποιος ειχε παρομοιο προβλημα ας μου πει πως το ξεπερασε γιατι πραγματικα υποφερω. Ειναι πολυ αδικο να εχω ολα τα καλα του κοσμου στη ζωη μου κ να με σταματαει κατι τοσο χαζο απ το να ζησω.

---

Σε νιώθω, έχω αρκετά παρόμοια προβλήματα πλέον.
Δεν μπαίνω πλέον σε μετρό, λεωφορεία και αμάξι , σταμάτησα μέχρι και να οδηγάω.

Νομίζω ότι η έκθεση στον φόβο θα σε βοηθήσει, δλδ σιγά σιγά έστω μια στάση στο μετρό για αρχή, όταν δεν έχει κόσμο, μαζί με τεχνική αναπνοής και ίσως κάποια αγωγή για αρχή την οποία απ' ότι διαβάζω έχεις αρχίσει αλλά δεν σε έχει πιάσει.
Υπομονή να δεις αν δράσει η αγωγή.

Και εγώ έχω περάσει από παρόμοια φάση παλιότερα.
Όπως λένε και τα παιδιά ίσως η έκθεση στον φόβο σε βοηθουσε. Κάνεις και ψυχοθεραπεία με τον ψυχίατρο σου; Λένε ότι η γνωστική συμπεριφορική έχει καλά αποτελέσματα σε τετοιες περιπτωσεις.

καλα αποτελεσματα εχει μονο εαν πεσεις σε καλα χερια κ σιγουρα παιρνει παρα πολυ χρονο.
Ωστοσο η ζωη προχωραει κ βλεπεις ηνα μενεις πισω μεχρι να καταφερεις να λυσεις το προβλημα.

Quote:

---

Originally Posted by Behappy

Καλησπέρα,
έχοντας βιώσει κρίσεις πανικού πριν κάποια χρόνια μετά από μια στρεσογόνο φάση στη ζωή μου, καταλαβαίνω τι περνάς, εμένα τότε ξαφνικά άρχισε να με δυσκολεύει το μετρό, εγώ που αλώνιζα όλη την Αθήνα με αυτό... να νιώθω ότι πνίγομαι, ότι θα λιποθυμήσω... να έχω θέματα και με αναμονή σε ουρές σε διάφορους χώρους ακόμα και σε συνοικιακό σούπερ μάρκετ. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα. Έχει δίκιο ο ψυχίατρος σου που λέει να πιέσεις λίγο τον εαυτό σου. Λίγο και σταδιακά. Κάπως έτσι επανήλθα εγώ σιγά σιγά μετά από μερικούς μήνες... Τον πρώτο καιρό για το μετρό προτιμούσα να μπω με την παρέα ενός δικού μου ατόμου και όχι μόνη μου όποτε ήταν εφικτό αυτό, και οι αποστάσεις να μην είναι μεγάλες, πχ τρεις, τέσσερις στάσεις. Αν έμπαινα σε κάποιο μαγαζί, υπηρεσία κλπ απέφευγα τις ώρες αιχμής, να έχω μικρή αναμονή δηλαδή.

Αυτό που με βοήθησε πολύ, όταν καταλάβαινα ότι αρχίζω να δυσφορώ, ήταν να εστιάζω στην αναπνοή μου, εισπνοή/εκπνοή εστιάζοντας στην κοιλιά μου, ανέπνεα σταθερά, σαν να παρακολουθούσα μόνο την αναπνοή μου, είχα ασχοληθεί παλαιότερα με κάποιες τεχνικές αναπνοής για να χαλαρώνω και το δοκίμασα σε αυτή μου την κατάσταση. Και επίσης έλεγα στον εαυτό μου ότι θα περάσει αυτή η φάση, αισθάνομαι περίεργα, αλλά να μην ανησυχώ. Κατά κάποιο τρόπο μέσα μου έδινα μια ενίσχυση στον εαυτό μου και επιβράβευση που τα κατάφερνα, έστω αυτό το λίγο... Κάπως έτσι άρχισα να ανακτώ την αυτοπεποίθηση μου και να κυκλοφορώ και πάλι κανονικά.

Πραγματικά, προσπάθησε να μην αφήσεις να διογκωθεί και άλλο το πρόβλημα. Μικρά βήματα τη φορά. Σταθερά. Δεν θα πάθεις τίποτα, αυτό έλεγα στον εαυτό μου όταν κυκλοφορούσα με λίγο φόβο ακόμα. Πάντως αυτές οι καταστάσεις πυροδοτούνται πολύ συχνά, αν όχι πάντα, από κάποιο στρες που έχεις περάσει ή περνάς (ίσως η αλλαγή εργασίας?). Αν κάπως μειωθεί, βελτιωθεί η κατάσταση νιώθεις και καλύτερα γενικά. Αν μπορείς συμβουλέψου και έναν ψυχολόγο που ειδικεύεται σε αγχώδεις διαταραχές και κρίσεις πανικού. Μπορεί να σου πάρει λίγο χρόνο, αλλά να ξέρεις, θα περάσει, όσο δεν καταθέτεις τα όπλα και προσπαθείς.

---

Στην πρωτη φορα που συνειδητοποιησα το προβλημα βοηθησε αυτο που λες, λιγο καθε μερα. Δε καταφερνα να κανω 10 στασεις με το λεωφορειο αλλα τις 3 4 τις καταφερνα, μεχρι που εγινε πολυ χειροτερο το θεμα.
Τωρα, αν κ παιρνω μια αγωγη κ βλεπω ψυχιατρο, εχω πεισει τοσο πολυ τον εαυτο μου πως θα το παθω ακομα κ στα πρωτα 5 δευτερολεπτα που εχω κοψει καθε προσπαθεια.

Δεν ξερω πως να κανω την αρχη κ δεν νιωθω κ πουθενα ασφαλεια.Δηλαδη να προσπαθησω πχ σε ενα ασφαλες ασανσερ που δεν παθαινει τιποτα, ομως το ασανσερ του σπιτιου μου καθε 2η μερα χαλαει.
Στο μετρο, εστω κ για μια σταση,κι αν μπω κ σταματησει αναμεσα στις δυο στασεις για 3 λεπτα? Δεν μπορω να το διαχειριστω αυτο, ειανι πανω απο τις δυναμεις μου.

Σχετικα με τις αναπνοες θα σου πω οτι αυτο με αγχωνει πολυ περισσοτερο.
τι εννοω, πρωτη φορα που επαθα κριση πανικου ηταν στον ψυχολογο μου, που τοσο μου αρεσε να πηγαινω, μολις ξαπλωσα στην πολυθρονα του.
Τον τελευταιο μηνα κανω γιογκα με μια δασκαλα,οι δυο μας. Ενιωθα ανετα κ μια χαρα, το καλυτερο κομματι ηταν αυτο της χαλαρωσης, ξαπλωμενη ανασκελα, δε σκεφτομουν τιποτα απλως ανεπνεα.
Εχθες εκανα πρωτη φορα σε γκρουτπ,δηλ. αλλες 4 γυναικες με τις οποιες ενιωθα κ ανετα,δεν ειχα καποιο θεμα. Παρολαυτα, τη στιγμη της χαλαρωσης κ της ακινησιας εγω τρελαθηκα, ηθελα να σηκωθω να κουνηθω,να φυγω.

Ξερω πως δεν θα μου συμβει τιποτα, ουτε φοβαμαι μη πεθανω ή κατι τετοιο. Τον εαυτο μου φοβαμαι πως δεν θα ειναι αρκετα δυνατος ωστε να αντιμετωπισει μια κριση αγχους.

Καλημέρα,
καταλαβαίνω, αλλά είσαι ο μόνος που μπορεί να κάνει αυτή την αρχή για να επανέλθεις σιγά-σιγά, είναι δύσκολο αλλά κατά τη γνώμη μου είναι η μόνη αποτελεσματική λύση, μαζί με την αγωγή που θα σου μετριάσει το άγχος σε αυτή τη φάση.
Το ρυθμό, τη διάρκεια της έκθεσης σε αυτό που σε αγχωνει, εσύ θα την καθορίσεις, όσο μπορείς πάντως μείωνε τα πιθανά σενάρια στο μυαλό σου, πχ σε μια στάση μετρό σπάνια να υπάρχει μία διακοπή η κάτι άλλο.
Πάρε ένα δικό σου άνθρωπο και μπες μαζί του, τουλάχιστον ότι και να νιώσεις θα του μιλήσεις λίγο, θα σε βοηθήσει με αυτή την ανησυχία που θα έχεις. Υπάρχουν και αντί-στρες αντικείμενα πχ κάτι μπαλιτσες που τις κρατάς ή άλλα αντικείμενα, δηλαδή να εστιάζεις σε μια κίνηση, βοηθάει το μυαλό αυτό να μην ξεφεύγει με πολλές αγχώδεις σκέψεις. Η mindfulness μπορεί να σε βοηθήσει.

Μου έχει τύχει και μένα.

Quote:

---

Originally Posted by νεμ

καλημερα σε ολους.

Αποφασισα να σας γραψω γιατι με εχει παρει πολυ απο κατω κ δεν ξερω που να απευθυνθω.
Πριν 3-4 χρονια ξεκιναν καποιες κρισεις πανικου εντονες μεν,αραιες δε. Με τον καιρο αρχισαν να γινονται χειροτερες.
Το περασμενο καλοκαιρι γυρνωντας απ το νησι μου, 4 ωρες στο καραβι δεν μπορουσα να ηρεμησω,χρειαζομουν συνεχεια ν βρισκομαι σε κινηση χωρις λογο (ταξιδευω συχνα κ απο μικρη κ δεν ειχα ποτε προβληματα με αεροπλανο ή καραβι).
Πριν 5 μηνες αλλαξα δουλεια κ δρομολογιο με το λεωφορειο.Ξαφνικα μεσα στο λεωφορειο με αρκετο κοσμο κ κολλημενοι στην κινηση αρχισα να ζεσταινομαι, να γδυνομαι κ να προσπαθω να κουνηθω. Ενξνοειται βγηκα με τη πρωτη ευκαιρια. Σιγα σιγα το παθαινα κ τις επομενες μερες με αποτεμεσμα να φοβαμαι αρχισω να φοβαμαι να μπω σε λεωφορεια. Με το μετρο δεν ειχα τοσο μεγαλο προβλημα. Κ οσο περνουσε ο καιρος τοσο χειροτερευαν τα πραγματα.Πλεον αποφευγω καθε ειδους μετακινηση.Ακομα κ ενα αδειο λεωφορειο να δω με αδειους δρομους φοβαμαι να μπω εστω κ για μια σταση, παθαινω ταχυπαλμια πριν καν μπω μεσα. Μονο σε ταξι κ αυτο αν δεν εχει κινηση κ αν δεν ειναι μεγαλη η αποσταση.

Στο ασανσερ προσπαθησα εδω κ 2 μηνες εμπαινα αλλα επειδη ειναι ασφαλειας κ αργει λιγο, οταν δεν το νιωθω να κουνιεται αρχιζω να παθαινω πανικο. Μια μερα κλειστηκα μεσα για 1 λεπτο κ απο τοτε το αποφευγω κ αυτο.

Σε μπαρ κ καφε επισης ειχα αγχος πιο παλια αλλα τωρα μου φαινεται παιχνιδακι μπροστα στα υπολοιπα, αρκει να μην ειναι ταρατσα ή καπου τελος παντων που δεν εχω γρηγορη προσβαση στην εξοδο.
Σε μαγαζια οπως τζαμπο, τραπεζες κλπ τα αποφευγω επισης.

Εκανα προσπαθειες στο παρελθον, του στυλ να παω στο ανοιγμα του καταστηματος για να μη συναντησω κοσμο, εμπαινα σε λεωφορεια για μια σταση οπου δεν εχει ποτε κοσμο,αλλα ειχα κολλησει σε αυτο το σημειο,πλεον ειμαι πολυ απογοητευμενη κ το να τα αποφευγω ολα αυτα μου ειναι πολυ πιο ευκολο.

Με παρακολουθει ψυχιατρος κ παιρνω αγωγη bespar εδω κ 2 μηνες χωρις το παραμικρο αποτελεσμα. Ο ψυχιατρος το μονο που μπορει να μου πει μετα απο πολυ κουβεντα ειναι να κανω δοκιμες κ να πιεζω λιγο τον εαυτο μου αλλα εμενα μου φαινεται αδυνατο.

Αν καποιος ειχε παρομοιο προβλημα ας μου πει πως το ξεπερασε γιατι πραγματικα υποφερω. Ειναι πολυ αδικο να εχω ολα τα καλα του κοσμου στη ζωη μου κ να με σταματαει κατι τοσο χαζο απ το να ζησω.

---

Η λύση στο πρόβλημα σού είναι να κάνεις αντίθετες σκέψεις, πχ φοβάσαι να μπεις στο λεωφορείο, κάνε μια αντίθετη σκέψη, θετική σκέψη ότι δηλαδή δεν θα πάθεις απολύτως τίποτα και να μπεις, εδώ ήσουνα τόσους μήνες στην κοιλιά της μητέρας σου, τι χειρότερο από αυτό? Και τι έπαθες? Τίποτα απολύτως!! Αντίθετα μάλιστα γεννήθηκε ένας υπέροχος άνθρωπος! ΕΣΥ! Δηλαδή όλα είναι στο μυαλό μας, και δυστυχώς το ριμαδι είναι ζορικο να το κοντραρεις, αλλά υπάρχουν τρόποι και άμα υπάρχει θέληση ΜΠΑΜ! ΟΛΑ λύνονται και όλα γίνονται. Προχώρα αργά και σταθερα, σε διαβεβαιώνω ότι όχι μόνο δεν θα πάθεις τίποτα, αλλά θα νιώσεις ΤΟΣΟ όμορφα με την πρώτη σου νίκη που θα γλυκαθεις και θα ορμάς μετά και ποιος σε πιάνει!

Οαλ αυτα που λεςπερναω και εγω.Συην αρχη ειχα μικρες κρισεις και μετα ξεκινησαν ολες οι μετακινησεις να μου φαινονται μαρτυριο.Καλα για το ασανσερ ουτε λογος μονο με τα ποδια παω.Και εγω παιρνω αγωγη με enlift 20mg και zanax 0.25.Εμενα ο ψυχιατρος μου λεει οτο στις 60 μερες(ειμαι στις 45 μερες) θα με επαναξιολογησει και αν δεν βελτιωθω θα αλλαξουμε το φαρμακο.

κι εγω δε μπαινω σε χωρους ετσι μικρους με τιποτε