Απορριψη..

Δεν ηξερα σε ποιο θεμα να γραψω για αυτο ζητω συγγνωμη αν εκανα λαθος..Δεν ειχα σεκφτει ποτε να γραψω εδω,παντα πιστευα πως οταν καποιος εχει προβληματα με τον εαυτο του θα πρεπει να τα λυνει μονος του ή στο φιναλε να επισκεπτεται εναν ειδικο.Απλα δε ξερω με εξυπηρετει το απροσωπο αυτη τη στιγμη.Ειμαι 20 χρονων,φοιτητρια μακρια απο την πολη μου.Δεν θελω να νιωθω αχαριστη,εχω πραγματα που αλλοι στην ηλικια μου ουτε τα φανταζονται.Μου λειπουν ομως πολλα.Η εστω νιωθω οτι μου λειπουν.Πιστευω πως ειναι στο χερι μου γιατι μιλαω κυριως για "εμπειριες",σχεσεις αλλά δε μπορω να κανω την πρωτη κινηση.Εχω αρχισει και συνειδητοποιω πως εχω αναγκη απο σχεσεις εξαρτισης.Αισθανομαι βαθια μεσα μου πως επιζητω συνεχεια την προσοχη και την επιβεβαιωση,θελω αλλα δεν απαιτω ο αλλος να με θεωρει μοναδικη και ξεχωριστη.Οταν ειμαι μονη μου αδυνατω να επικοινωνησω με αλλους ανθρωπους,ντρεπομαι να κανω κινησεις οπου θα ακουστω ή θα με προσεξουν αλλοι.Ακομα και το να περπατησω στο δρομο μου προκαλει αγχος και προτιμω να ειμαι μεσα στο σπιτι μου και να βγαινω εξω μονο με παρεα.Θελω να κανω πολλα πραγματα στη ζωη μου αλλα με τρομαζει η πρωτοβουλια.Επιφανειακα ειμαι ενας δυναμικος χαρακτηρας αλλα μεσα μου νιωθω πως ολοι με απορριπτουν.Επισης,εχω συχνα τη ταση να ριχνω στους αλλους ευθυνες και να το παιζω θυμα.Ειναι τοσο κουραστικη αυτη η θυματοποιηση οσο και η ζηλεια οταν καποιος δικος μου ανθρωπος γνωριζει καποιον αλλον ενδιαφερον ανθρωπο που πλεον εχω αρχισει και πεφτω σε αδρανεια.Εχω δυο αδελφικους φιλους,περιστασιακες αλλες παρεες και μια πολυ ομορφη ερωτικη σχεση αλλα φοβαμαι πως θα τα χασω ολα αν συνεχισω να τους κατηγορω για πραγματα που ουσιαστικα δεν υπαρχουν.Θελω να χαλαρωσω,να ηρεμησω και να σκεφτομαι παντα τη θετικη πλευρα..Δε θελω απο σας μια εξαιρετικη λυση,θελω εναν ανθρωπο να μου πει 5 πραγματα εστω και πανω στη πλακα του