αγχος-πανικος-πονοι

βρηκα τη σελιδα και ηρεμησα!!! :D

λοιπον, διαβασα και αλλα τοπικ με παραπλησιο περιεχομενο με τον τιτλο που εβαλα και καταχαρηκα που ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΟΣ...

7 χρονια τωρα, σε διαφορες περιοδους που συσσωρευεται αγχος, πιεση κλπ κλαταρω...

το κυριο που παθαινω ειναι να αισθανομαι αδυναμια η οποια εχει βαση λογω κακης διατροφης και ελλειψης καλου υπνου...αλλα το χειροτερο ειναι η ταση για λιποθυμια (οτι θα χασεις τον κοσμο)!

τι τριπλεξ, τι εξετασεις, τι γενικες αιματος και οχι μονο, τι τεστ κοπωσεως....χαμενα λεφτα! παντα οι εξετασεις εβγαιναν οχι απλα καλες...αλλα τελειες!

εκει ηταν το προβλημα! ελα που εγω ομως ή ζαλιζομουν ή πονουσα σε στηθος κλπ ή ημουν σιγουρος οτι κατι εχω...

μου προτειναν φαρμακα αλλα δε μπηκα στο λουκι!ουτε τωρα...

πριν 5 μερες με ξαναπιασε...ξαφνικα!
επειγοντα νοσοκομειου...εξετασεις κοκ ...φαυλος κυκλος
ετσι ειμαι 5 μερες τωρα...

που θα παει ....θα περασει!

η σωματοποιηση του αγχους αν περασει ειναι ικανη να καταστρεψει και να τσακισει τη ζωη του καθενα....

γι αυτο την αντιμετωπιζεις με σθενος!

θα μπορουσα να γραψω πολλα για περιστατικα, τροπο σκεψης, φοβιες, ανασφαλειες κλπ αλλα θα επαναληφθω αφου διαβασα αρκετα σε αλλα τοπικς...

μια χαρα ειμαστε :D:D

κουραγιο μας!

καλησπερα,
καταρχην προσπαθω να το περασω χωρις γιατρους και φαρμακα!
εφοσον ειναι ψυχολογικο θεωρω ακομα οτι εχω τη ψυχικη δυναμη...να το προσπερασω!

επισης δε ξερω αν μπορω να το ορισω ως κριση πανικου, διοτι δεν εχω προβληματα με το \"εξω\" και με φιλους. Πιο πολυ με αγχωνει οτι... θα λιποθυμισω, οτι κατι εχω, οτι οι πονοι σε στηθος κλπ σημαινουν κατι!

Μεχρι προσφατα πιστευα οτι αυθυποβαλλω τον εαυτο μου (κατα φαντασιαν ασθενης) και οτι οι πονοι δεν υπαρχουν!

Υστερα απο μια συζητηση που ειχα και καταλαβα πως οι πονοι υπαρχουν αλλα οφειλονται αλλου...κυρια σε εξωσωματικους λογους που αυτοι σωματοποιοιυνται ηρεμησα...

θα δειξει

ευχαριστω! ;)

Quote:

---

Originally posted by inflames

επισης δε ξερω αν μπορω να το ορισω ως κριση πανικου, διοτι δεν εχω προβληματα με το \"εξω\" και με φιλους. Πιο πολυ με αγχωνει οτι... θα λιποθυμισω, οτι κατι εχω, οτι οι πονοι σε στηθος κλπ σημαινουν κατι!

Μεχρι προσφατα πιστευα οτι αυθυποβαλλω τον εαυτο μου (κατα φαντασιαν ασθενης) και οτι οι πονοι δεν υπαρχουν!

Υστερα απο μια συζητηση που ειχα και καταλαβα πως οι πονοι υπαρχουν αλλα οφειλονται αλλου...κυρια σε εξωσωματικους λογους που αυτοι σωματοποιοιυνται ηρεμησα...

θα δειξει

ευχαριστω! ;)

---

inflames,
θα ήθελα μόνο να εφιστήσω τη προσοχή σου στο εξής σημείο: υπάρχει μια παγίδα στην οποία πέφτουν οι περισσότεροι που ταλαιπωρούνται από ανάλογα προβλήματα διαταραχών άγχους. Μόλις μαθαίνουν, διαπιστώνουν, \"πείθονται\" με κάποιο τρόπο ότι η συμπτωματολογία που έχουν δεν αφορά κάποιο οργανικό πρόβλημα αλλά είναι σωματοποιημένο άγχος, ηρεμούν, καθησυχάζονται και μεταθέτουν τη λύση του προβλήματος για αργότερα. Ωστόσο, αυτό που συμβαίνει είναι ότι τους προλαβαίνει ένα επόμενο επεισόδιο όπου με μια ασήμαντη ή σημαντική αφορμή, όπως ο θάνατος ενός ανθρώπου, ένα άκουσμα στη τηλεόραση ή μια φιλική συζήτηση, επαναφέρουν όλους τους φόβους για σοβαρό οργανικό πρόβλημα.

Δε ξέρω αν ταυτίζεσαι με αυτό που λέω. Αν όχι, προσπέρασε το.

Η δεύτερη παγίδα που κρύβεται μέσα στη παραπάνω παγίδα, αφορά τη λύση του προβλήματος. Οι διαταραχές άγχους είναι διαταραχές και σαν τέτοιες, κατά κανόνα, απαιτούν εξειδικευμένη βοήθεια, όπως ακριβώς απαιτούν ειδική βοήθεια τα οργανικά προβλήματα. Επέτρεψε μου να πω ότι είναι λίγο αφελές να θεωρούμε πως ότι είναι οργανικό θέλει γιατρό αλλά ότι είναι ψυχικό, θα το αντιμετωπίσουμε μόνοι μας. Είναι σαν να καταργούμε μια ολόκληρη επιστήμη. Φόρουμ σαν και αυτό εδώ που γράφουμε τώρα, ανθούν διότι μερικές φορές δε φροντίζουμε τη ψυχική μας υγεία με την ίδια σοβαρότητα με την οποία φροντίζουμε \"άλλες υγείες\".

Πραγματικά αναρωτιέμαι (και να ένα ωραίο θέμα προς συζήτηση σε αυτό το φόρουμ) γιατί πολλοί άνθρωποι αρνούνται να δεχτούν ψυχολογική υποστήριξη, αρνούνται να δεχτούν ψυχοθεραπευτική παρέμβαση, φοβούμενοι που αυτή θα τους οδηγήσει και επιλέγουν να ταλαιπωρούνται χρόνια με φορτικά συναισθήματα που δυσχεραίνουν τη λειτουργικότητα μέσα στην καθημερινότητα.

dodoni,

εχεις και στα 2 δικιο!

Η 1η περιπτωση που αναφερεις ειναι γεγονος επαναλαμβανομενο...

Η 2η εχει να κανει με μενα!δε θεωρω υποτιμητικο να παει καποιος σε ψυχολογο, δεν εχω αντιστοιχες φοβιες ή ανασφαλειες, δε με τρομαζει ΑΛΛΑ εκτιμω πως μπορω και μονος μου!

Υπηρχαν γνωστοι μου που δε χρειαστηκε να καταφυγουν σε ιατρικη λυση αλλα το ξεπερασαν...

Το αν τα καταφερω θα φανει...αλλα προφανως ΚΑΙ δε θα εξαντλησω και τον εαυτο μου στο ονομα ενος εγωισμου!