Κατάθλιψη λόγω του πατέρα...;
Καλησπέρα σας,
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τους προβληματισμούς μου σχετικά με αυτό που βιώνω τα τελευταία χρόνια. Το μεγάλο πρόβλημα μου είναι ο πατέρας μου. Θα μπορούσα να κάνω πολλά θέματα για εκείνον σ' αυτό εδώ το forum σε πάρα πολλές ενότητες καθώς τα προβλήματα του είναι πολλά. Κατάθλιψη, εθισμός στα ηρεμιστικά χάπια, εθισμός στο αλκοόλ, προβλήματα άνοιας που έχουν προκαλέσει αυτές οι καταχρήσεις, ψυχιατρικά προβλήματα που θα ήθελα πολλές γραμμές για να αναλύσω...Αποφάσισα τελικά να γράψω σ αυτή την ενότητα αλλά να γράψω για το δικό μου πρόβλημα. Εδώ και 2 χρόνια λόγω του προβλήματος του πατέρα μου έχει ουσιαστικά παγώσει η ζωή μου. Τρέχω όλη μέρα για εκείνον, έχω αναλάβει όλες του τις ευθύνες εγώ και η μητέρα μου (είναι χωρισμένοι εδώ και πολλά χρόνια αλλά παρόλα αυτά του στέκεται πάρα πολύ και με βοηθάει), πληρωμές, διαχείριση χρημάτων, υποχρεώσεις όλα. Εκείνος δεν θέλει να σωθεί αν και παλιότερα είχε κάνει κάποιες προσπάθειες, πλέον έχει γίνει ένα άτομο πολύ εγωπαθές που παίρνει ότι του δίνουμε και συνεχώς απαιτεί κι άλλα και δεν είναι ευχαριστημένος με τίποτα. Ξέρω ότι φταίει η αρρώστια του γι αυτό αλλά εγώ δεν αντέχω άλλο. Ειδικά το τελευταίο τετράμηνο η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, έχει ξεκινήσει πάλι να πίνει σε σημείο που μας παίρνουν τηλέφωνο και τρέχουμε να τον μαζέψουμε, έχουμε πάει δεν ξέρω κι εγώ σε πόσους ψυχιάτρους αλλά εκείνος δεν θέλει να πάρει βοήθεια από πουθενά. Έχει αποκλείσει όλους τους γνωστούς και τους φίλους τους και το μόνο που κάνει είναι να παίρνει τηλέφωνο όλη μέρα εμένα και τη μητέρα μου συνεχώς (έχουμε φτάσει σε απίστευτο αριθμό τηλεφώνων ημερησίως) και θέλει να βρίσκεται μόνο μ εμάς και να του ικανοποιούμε τα θέλω του.
Προσπαθώ να τον βοηθήσω αλλά εκείνος δεν κάνει τίποτα παίρνει τη βοηθεια που του δίνουμε και την εκμεταλλεύεται όπως αυτός θέλει κ στο τέλος της ημέρας κάνει το δικό του. Έχω πια κλειστεί στον εαυτό μου, το μόνο που με ευχαριστεί είναι να συναντιέμαι με τον σύντροφο μου 1-2 φορές την εβδομάδα που του το επιτρέπει κ εκείνου η δουλειά του και αυτό είναι η μόνη μου διέξοδος απ ότι περνάω καθημερινά. Κλέβω στιγμές ξεγνοιασιάς για να αντέξω την καθημερινότητα που με περιμένει. Εδώ και 8 μήνες παλεύω να κάνω τη διπλωματική μου να πάρω το πτυχίο μου κι όμως δεν έχω κουράγιο ούτε να ξεκινήσω. Νιώθω εγκλωβισμένη σ ένα λαβύρινθο που δεν έχει έξοδο, ότι το πρόβλημα δεν έχει λύση. Ότι θα φτάσω 50 χρονών και όταν δεν θα υπάρχει πια ο πατέρας μου εγώ θα έχω χάσει τη ζωή μου τρέχοντας γύρω απο εκείνον. Δεν έχω όρεξη ούτε να βγω ούτε να μιλήσω έχω αποκοπεί από φίλους, κάθομαι στο σπίτι και στον υπολογιστή κι αυτό είναι η ζωή μου όταν δεν τρέχω για κάτι που θα προκύψει. Νιώθω συνέχεια το φόβο ότι αν θα κανονίσω κάτι, κάτι θα συμβεί και θα μου το χαλάσει οπότε δεν κανονίζω τίποτα και κάθομαι σπίτι. Δεν ξέρω αν είναι κατάθλιψη ή κάτι άλλο αυτό που ξέρω είναι ότι έχω ξεπεράσει τα όρια μου. Έχω συνέχεια νεύρα, δεν μπορώ να αντιμετωπίσω τον πατέρα μου πια, νευριάζω με το παραμικρό γιατί του ρίχνω ευθύνες σ αυτό που του έχει συμβεί και κυρίως γιατί αρνείται να πάρει οποιαδήποτε βοήθεια. Έχω σκεφτεί πολύ σοβαρά να επισκεφτώ έναν ειδικό να του μιλήσω. Δεν θα ήθελα να πάρω αγωγή γιατί αυτά τα χάπια τα έχω δει να δρουν στον πατέρα μου με πολύ άσχημο τρόπο και δεν θα ήθελα με τίποτα να καταλήξω κι εγώ κάπως έτσι. Δεν ξέρω αν πρέπει να πάω σε κάποια ομάδα για την στήριξη συγγενών ατόμων με προβλήματα εθισμών η να πάω κάπου αλλού ανεξάρτητα απ αυτά.
Συγνώμη για το μακροσκελές κείμενο, κάθε άποψη και απάντηση είναι ευπρόσδεκτη. Ευχαριστώ πολύ και καλό 15Αυγουστο σε όλους!
