Ωραιοποιώ το "ξένο" και απαξιώνω το "δικό μου".
Γεια σας,
Δυσκολεύτηκα να διαλέξω κατηγορία να ποστάρω το πρόβλημά μου αλλά θεωρώ είναι μάλλον θέμα αυτοεκτίμησης.
Για να γίνω πιο σαφής θα δώσω ένα παράδειγμα. Βλέπω τα επιτεύγματα των άλλων ως σημαντικά και τα δικά μου ως "σιγά τι έκανες". Δεν ξέρω αν φταίνε τα βιώματά μου (γενικώς είχα άτομα στο περιβάλλον μου που απεύφευγαν να μου λένε "μπράβο αυτό το έκανες καλά" - κυρίως στις φιλικές παρέες). Αυτό που οι αμερικάνοι λένε "the grass is greener on the other side".
Μέχρι και η ψυχίατρος που πηγαίνω μου είπε πως έχω θεματάκι αυτοεκτίμησης το οποίο φυσικά οδηγεί σε θεματάκι αυτοπεποίθησης. Έχω και τις στιγμές που είμαι στα high μου και φορτσάρω αλλά άλλες είμαι κλεισμένος στον εαυτό μου και κάνω βαθιές αυτοκριτικές.
Το πρόβλημα δεν είναι πουθενά έντονο σε ό,τι έχω γράψει μέχρι στιγμής. Όλοι πάνω κάτω το έχουν αυτό πιστεύω. Ανασφάλειες έχουν μέχρι και οι πιο επιτυχημένοι άνθρωποι στον κόσμο. Το πρόβλημα είναι ότι φτάνω ορισμένες φορές να μισώ ό,τι έχω και ό,τι έχω καταφέρει και να μην βλέπω καθαρά και αντικειμενικά. Περνάω δηλαδή στο άλλο άκρο.
Όταν γενικώς είμαι σε αυτή τη φάση δεν μπορώ να αντιληφθώ πολλά. Τα αισθητήριά μου αμβλύνονται. Δεν μπορώ να μυρίσω π.χ. ένα ωραίο άρωμα, να εκτιμήσω ένα ωραίο τραγούδι, να ευχαριστηθώ τη στιγμή γιατί είμαι παγιδευμένος σε έναν φαύλο κύκλο μίσους προς ό,τι έχω και έχω καταφέρει. Όταν ηρεμώ και τα βλέπω τα πράγματα όπως πραγματικά έχουν τότε γίνομαι αντικειμενικός αλλά όταν με πιάνουν τρελές ανασφάλειες γίνομαι πραγματικά έρμαιο.
Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εξηγήσω. Η ψυχίατρός/ψυχοθεραπεύτριά μου μου λέει ότι οφείλεται σε ένα μεγάλο μέρος στην τελειομανία μου.
Αυτά μου τα συναισθήματα συνοδεύονται βεβαίως από μίνι κρίσεις πανικού. Χάνω τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου.