χρειάζομαι βοήθεια

Καλησπέρα σας,

Όταν ήμουν 15 είχα μία κολλητή που διατηρούσε σχέση με έναν άνθρωπο 10 χρόνια μεγαλύτερο της, εγώ συχνά πυκνά τους έκανα πλάτες και αν τολμούσα να μην τους κάνω ο τύπος με έβριζε, έπαιρνε τηλέφωνο στο σπίτι μου, η κοπέλα με ενοχοποιούσε και έλεγε ότι δεν είμαι σωστή φίλη και τα συναφή. Δύο χρόνια μετά ο τύπος με έκλεισε στο αυτοκίνητο και με κακοποίησε, πάγωσα!!!

Δεν ήξερα τι να κάνω δεν με χτύπησε, προσπάθησε να με φιλήσει αλλά εγώ αντιστάθηκα στο φιλί, αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο άλλο... Το ξανά έκανε 2 βδομάδες μετά... Δεν μίλησα ποτέ σε κανέναν... Έτρεμα, φοβόμουν, δεν με απείλησε αλλά ο τρόπος που συμπεριφερόταν έμοιαζε σαν είναι παρανοϊκός, μία φορά που η φίλη μου προσπάθησε να τον χωρίσει της έσπασε την πόρτα μέρα μεσημέρι για να μπει στο σπίτι. Ακόμα και αν είχα πρόθεση να μιλήσω δεν το έκανα ποτέ. Ήξερα τι θα έλεγε, ότι το ήθελα.

Έτσι συμπεριφερόταν, σαν να ήμουν τρελή και παλαβή για εκείνον αλλά εγώ φοβούμουν και αηδίαζα μία με εκείνον μία με τον εαυτό μου. Ανάγκασα τον εαυτό μου να παίξει θέατρο για να σωθώ από την παράνοια του, μερικές φορές ξεγελούσα τον εαυτό μου ότι ήτανε κρυφός πόθος και ότι έπρεπε να γίνει και ότι καλά θα έκανα να κρατήσω το στόμα μου κλειστό γιατί θα τον κατηγορούσα τζάμπα και βερεσέ.

Την πεποίθηση ότι το ήθελα ερχόταν να ενισχύσει το γεγονός ότι δεν είχα πρόβλημα με άλλες σεξουαλικές επαφές, δεν φοβόμουν τους άνδρες η το ανδρικό μόριο, όπως θα έπρεπε κανονικά αλλά δεν ευχαριστιούμουν και την ερωτική επαφή. Απλά ένοιωθα νεκρή, ένοιωθα ότι έπρεπε να το κάνω, ότι έπρεπε να προχωρήσω σεξουαλικά με άλλους άνδρες.

Ποτέ δεν έκλαψα για αυτό απλά ένοιωθα νεκρή και άρχισα να αυτοτραυματίζομαι και αυτό το μετέφρασα στον εαυτό μου σαν συγκατάθεση για αυτή την πράξη.

Μερικά χρόνια αργότερα κακοποίησε και την φίλη μου. Και τότε δεν μίλησα. Περίμενα υπομονετικά μέχρι να φύγει από την χώρα όπως και έκανε ευτυχώς για μένα. Αλλά ένοιωσα μία ανακούφιση που δεν περιγράφεται, Τέλος ο μπάσταρδος που μου είχε φάει την ψυχή σαν το σαράκι ΤΕΛΟΣ. Τόσα ήξερα... ο άνθρωπος μου στέλνει μέχρι και σήμερα ένα μήνυμα ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ τον μήνα παρόλο που δεν του απαντάω και παρόλο που του έχω ξεκαθαρίσει (Φυσικά με μία ψευτοδικαιολογία, μην και εκνευριστεί και έχω και άλλα) ότι δεν θέλω επαφές μαζί του.

Παρόλα αυτά κατάφερα να φύγω και να κάνω μία καινούργια αρχή, μακρύα από ότι θύμιζε αυτόν τον αηδιαστικό άνθρωπο. Παράλληλα έμαθα οτι κατηγορήθηκε πάλι για παιδεραστία.

Θα ακουστεί κακό αλλά ανακουφίστηκα, δεν ήμουν τρελή, δεν ήτανε στο μυαλό μου όλο αυτό. Παράλληλα αρχίσανε και οι πρώτες τάσεις αυτοκτονίας. Πολλά βράδια έκλαψα κάνοντας κακό στον εαυτό μου.

Αφού τελευταία δυο χρόνια μπόρεσα να μαζέψω κάπως τα κομμάτια μου και να προχωρήσω την ζωή μου, χτύπησαν ξαφνικά τα σκάνδαλα που ακούμε.

Τους τελευταίους μήνες με όλο αυτό που γίνεται έχω κλειστεί στον εαυτό μου, πονάει το στήθος μου, ακούω απόψεις τρελές και μου έρχονται στο μυαλό επικίνδυνες σκέψεις, για τον εαυτό μου κυρίως.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ. Δεν θέλω να μιλήσω πουθενά (σάμπως και να μιλήσω θα με πιστέψει κανείς? όλοι θα αρχίσουν να έχουν απόψεις και συμβουλές που δεν τις θέλω),να ξεχάσω θέλω, να προχωρήσω παρακάτω, αλλά έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι αυτό είναι αδύνατον και ότι η λύση είναι μόνο μία.

Quote:

---

Originally Posted by anonymo

Καλησπέρα σας,

Όταν ήμουν 15 είχα μία κολλητή που διατηρούσε σχέση με έναν άνθρωπο 10 χρόνια μεγαλύτερο της, εγώ συχνά πυκνά τους έκανα πλάτες και αν τολμούσα να μην τους κάνω ο τύπος με έβριζε, έπαιρνε τηλέφωνο στο σπίτι μου, η κοπέλα με ενοχοποιούσε και έλεγε ότι δεν είμαι σωστή φίλη και τα συναφή. Δύο χρόνια μετά ο τύπος με έκλεισε στο αυτοκίνητο και με κακοποίησε, πάγωσα!!!

Δεν ήξερα τι να κάνω δεν με χτύπησε, προσπάθησε να με φιλήσει αλλά εγώ αντιστάθηκα στο φιλί, αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο άλλο... Το ξανά έκανε 2 βδομάδες μετά... Δεν μίλησα ποτέ σε κανέναν... Έτρεμα, φοβόμουν, δεν με απείλησε αλλά ο τρόπος που συμπεριφερόταν έμοιαζε σαν είναι παρανοϊκός, μία φορά που η φίλη μου προσπάθησε να τον χωρίσει της έσπασε την πόρτα μέρα μεσημέρι για να μπει στο σπίτι. Ακόμα και αν είχα πρόθεση να μιλήσω δεν το έκανα ποτέ. Ήξερα τι θα έλεγε, ότι το ήθελα.

Έτσι συμπεριφερόταν, σαν να ήμουν τρελή και παλαβή για εκείνον αλλά εγώ φοβούμουν και αηδίαζα μία με εκείνον μία με τον εαυτό μου. Ανάγκασα τον εαυτό μου να παίξει θέατρο για να σωθώ από την παράνοια του, μερικές φορές ξεγελούσα τον εαυτό μου ότι ήτανε κρυφός πόθος και ότι έπρεπε να γίνει και ότι καλά θα έκανα να κρατήσω το στόμα μου κλειστό γιατί θα τον κατηγορούσα τζάμπα και βερεσέ.

Την πεποίθηση ότι το ήθελα ερχόταν να ενισχύσει το γεγονός ότι δεν είχα πρόβλημα με άλλες σεξουαλικές επαφές, δεν φοβόμουν τους άνδρες η το ανδρικό μόριο, όπως θα έπρεπε κανονικά αλλά δεν ευχαριστιούμουν και την ερωτική επαφή. Απλά ένοιωθα νεκρή, ένοιωθα ότι έπρεπε να το κάνω, ότι έπρεπε να προχωρήσω σεξουαλικά με άλλους άνδρες.

Ποτέ δεν έκλαψα για αυτό απλά ένοιωθα νεκρή και άρχισα να αυτοτραυματίζομαι και αυτό το μετέφρασα στον εαυτό μου σαν συγκατάθεση για αυτή την πράξη.

Μερικά χρόνια αργότερα κακοποίησε και την φίλη μου. Και τότε δεν μίλησα. Περίμενα υπομονετικά μέχρι να φύγει από την χώρα όπως και έκανε ευτυχώς για μένα. Αλλά ένοιωσα μία ανακούφιση που δεν περιγράφεται, Τέλος ο μπάσταρδος που μου είχε φάει την ψυχή σαν το σαράκι ΤΕΛΟΣ. Τόσα ήξερα... ο άνθρωπος μου στέλνει μέχρι και σήμερα ένα μήνυμα ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ τον μήνα παρόλο που δεν του απαντάω και παρόλο που του έχω ξεκαθαρίσει (Φυσικά με μία ψευτοδικαιολογία, μην και εκνευριστεί και έχω και άλλα) ότι δεν θέλω επαφές μαζί του.

Παρόλα αυτά κατάφερα να φύγω και να κάνω μία καινούργια αρχή, μακρύα από ότι θύμιζε αυτόν τον αηδιαστικό άνθρωπο. Παράλληλα έμαθα οτι κατηγορήθηκε πάλι για παιδεραστία.

Θα ακουστεί κακό αλλά ανακουφίστηκα, δεν ήμουν τρελή, δεν ήτανε στο μυαλό μου όλο αυτό. Παράλληλα αρχίσανε και οι πρώτες τάσεις αυτοκτονίας. Πολλά βράδια έκλαψα κάνοντας κακό στον εαυτό μου.

Αφού τελευταία δυο χρόνια μπόρεσα να μαζέψω κάπως τα κομμάτια μου και να προχωρήσω την ζωή μου, χτύπησαν ξαφνικά τα σκάνδαλα που ακούμε.

Τους τελευταίους μήνες με όλο αυτό που γίνεται έχω κλειστεί στον εαυτό μου, πονάει το στήθος μου, ακούω απόψεις τρελές και μου έρχονται στο μυαλό επικίνδυνες σκέψεις, για τον εαυτό μου κυρίως.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ. Δεν θέλω να μιλήσω πουθενά (σάμπως και να μιλήσω θα με πιστέψει κανείς? όλοι θα αρχίσουν να έχουν απόψεις και συμβουλές που δεν τις θέλω),να ξεχάσω θέλω, να προχωρήσω παρακάτω, αλλά έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι αυτό είναι αδύνατον και ότι η λύση είναι μόνο μία.

---

Όντως μία είναι η λύση. Να μην κοιτάς πίσω σου. Ακούγεται εύκολο (δεν είναι) αλλά μη το μεγεθυνεις και άλλο στο μυαλό σου. Απ ότι κατάλαβα έχουν περάσει και χρόνια, οπότε δεν έχει νόημα να είσαι κολλημένη εκεί από τη στιγμή που δεν θελεις και να μιλήσεις.

Από τη μία όσο ξύνεις την πληγή τόσο ματώνει, από την άλλη αν έχεις μία μεγάλη ανοιχτή πληγή και κάνεις ότι δεν υπάρχει, μπορεί να μολυνθεί και η σήψη να επεκταθεί σε όλο το σύστημα. Δεν ξέρω πως θεωρείς ότι τα τελευταία 2 χρόνια μάζεψες τα κομμάτια σου, αλλά για να έχεις τέτοια αντίδραση τώρα, μάλλον η πληγή είναι ακόμα ανοιχτή και τόσο καιρό προσπαθούσες να την αγνοείς. Η λύση είναι να φροντίσεις να κλείσει για τα καλά η πληγή και να μείνει μόνο η ουλή που δεν θα σε ενοχλεί. Φυσικά και πολλοί θα σε πιστέψουν, εμείς σε πιστεύουμε. Ναι, να μην μιλήσεις όπου να 'ναι αν δεν το θες. Αλλά. Απευθύνσου σε κάποιον καλό ειδικό να το δουλέψεις όλο αυτό. Δεν φταις κάπου, πρέπει να το χωνέψεις αυτό για τα καλά. Όμως πρέπει και να δεις πως θα το διαχειριστείς και πως θα κόψεις εντελώς γέφυρες με όλο αυτό ώστε να μην υπάρχει περιθώριο για φόβο και για αρνητικά αισθήματα που επανέρχονται. Η λύση είναι μόνο μία, ψυχοθεραπεία για όσο χρειαστεί. Όχι οτιδήποτε άλλο εννοείς!

Καλησπερα κι απο εμενα.

Καλησπερα κι απο εμενα.
Για να γραφεις εδω το προβλημα σου παει να πει οτι θες να το μιραστεις, οτι θες να το βγαλεις απο μεσα σου και ειναι λογικο.
Επειδη η ζωη απλονεται εμπρος σου ,θα ελεγανα αλαξεις γνωμη,να την δεις πιο ομορφαγια να γινει αυτή η αλλαγη όμως πρεπει να αλλαξεις πολλα μαζι.Θα πρεπει να αλλαξεις ακομα και το πώς βλεπεις αυτόν τον τυπο. Κανεις δεν γενηθηκαι κακος μικρη μου, και ειδικα αυτος συγουρα προερχεται από οικογενεια με βια, λογικα και ο ιδιος θα ειχε ζησει πολύ βια θα ειχε δει ιως και την μανα του να τρωει ξυλο. ,, και αφου ετσι ζουσε το πιο σημαντικο ατομο στην ζωη του,η μανα του πώς να λυπηθει εσενα μετα?
Ξερω ότι ακουγετε παραξενο, αλλα για να βγαλεις την οργη από μεσα σου πρεπει να δικαιολογεις μερικες φορες τον θυτη σου, όχι να δικαιολογεις τις πραξεις του αλλα να εξηγεις το γιατι αυτος εκανε τετοιον χαρακτηρα, οσο ασχημο και κακο ειναι αυτο που εκανε.
Κατι πολύ σημαντικο που ξεχναμε σε τετοιες φασεις είναι ότι τετοια ατομα εχουν πονηρα κινητρα και σκεψεις την ωρα της επιθεσης,, δεν πανε στα τυφλα, δεν στην επεσε δλδ μονομοιας, σε ειχε «ζυγησει» πρωτα, ηξερε πλεον οτι δεν θα πεις τυποτα και πουθενα, ηξερε οτι ουτε καν στην φιλη σου δεν το ελεγες! Δεν το λεω για να σε προσβαλω, αλλα ετσι ειναι η ζωη, καποια αλλη κοπελιτσα οπου θα εβαζε απο την αρχη ορια στις οποιες σχεσεις σας, οπο θα ηταν ξεκαθαρη και θα ειχε αντιδραση στις πιο μικρες κι ελαφρες παρενοχλησεις -διοτις ετσι κανουν, ξεκιναν σιγα σιγα - τοτες αυτος θα ειχε κανει πισω, θα εβλεπε οτι δεν τον παιρνει και πιστεψεμε δεν παιζει ρολο η σωματικη διαπλαση.
Ετσι λοιπον, εάν εισουν κοπελα οπου αντιδρουσες σημερα θα ειχες μια άλλη γνωμη για αυτόν , αρα ειδες που δεν παιζει παντα ρολο το τι ανθρωπος είναι ο άλλος , αλλα και ποσο τους επιτρεπουμε εμεις να είναι? Η ζωη ειναι πολυ ομορφη οπως και οι ανθρωποι οπου θα γνωριζεις, ομως οπως δυστυχως καταλαβες σημασια μεγαλη παιζει το οριο και το ποσο αφηνουμε τους ανθρωπους να επεμβουν στην δικη μας γαληνη, το σωμα σου ειναι κατι ιερο δικο σου! μοναχα με την δικη σου αποφαση θα πρεπει να επιτρεπετε να το αγγιζουν! Δεν ειναι ολοι οι ανδρες ετσι, μαλιστα οι πιο πολλοι ειμαστε το αντιθετο γεματοι με συναισθηματα, ευγενια και σεβασμο προς τις γυναικες ,αλλα καλο ειναι να εχεις παντα στο μυαλο σου αυτο που εζησες ως ενα ειδος σηναγερμου! και τυποτα παραπανω μην το αφηνεις να σου χαλαει την ζωη!

.