Τρώω, τρώω και δεν με πιάνει

Έφτασα λοιπόν τα 67 κιλά. Πέρυσι ήμουν 55. Πρήζομαι και συνεχίζω να τρώω.Γονατίζω ψυγεία και ντουλάπια. Από την σοκολάτα στα μακαρόνια, από τα μακαρόνια στα ψωμιά και από τα κρακεράκια σε χθεσινό κοτόπουλο. Μιλάμε για ΠΡΡΡΡΡΡΡΟΒΛΗΜΑ. Ζηλεύω τον παλιό μου εαυτό, βλέπω φωτογραφίες μου περσινές και λέω πού πήγε αυτή η τσούπρα η μαρμαροκολόνα? Κάθε προσπάθεια για δίαιτα καταλήγει στα σκουπίδια μαζί με τα αποφάγια. Ευτυχώς μένουν αποφάγια, δεν έφτασα ακόμα σε σημείο να τρώω περιτυλίγματα και κόκαλα. ΧΑχαχαχαχαχαχ.Έτσι να γελάσω λίγο μόνη μου, να μην πάω και φουντάρω απ'το μπαλκόνι που δεν έχω. Να είναι η σκληρή δίαιτα που έκανα χειμώνα-ανοιξη-καλοκαίρι του 13? Να είναι που είμαι ΄πολύ πολύ μακριά από το σπίτι μου και την οικογένειά μου?Να είναι που είμαι λαίμαργη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου? Να είναι βαρεμάρα? Η αυτοπεποίθηση μου έχει πέσει κατακόρυφα ΖΝΤΟΥΠ. Δεν μου κάνει ρούχο για ρούχο. Όλο φόρμες φοράω και φούστες με λάστιχα να χωράει η κοιλιά. Είμαι και 1,73, με κοιτάω στον καθρέφτη και λέω για σούμο καλά πάω. Λίγες μέρες ακόμα να σκάσω στο φαγητό και θα τα πιασω τα 70.Jesus.

φάε κοπελιά :P
55 κιλά στο ύψος σου είναι πολύ λίγο...εδώ εγώ με 10 πόντους ύψος κάτω από σένα κ στα 55 κιλά με θεωρώ πολύ αδύνατη κ δεν είμαι κ καμια γυμνασμένη...
τα κιλά που έχεις τώρα είναι μια χαρά ,κομπλε...
το πρόβλημα είναι στο μυαλό ώς συνήθως...
φάε λοιπόν, ίσως το ζητά ο οργανισμός σου!αν θές απλά να στρώσεις λίγο τρώε πιο σωστα η κάνε καμιά γυμναστική να σφίξεις..
παντως είσαι τελεια, πολλές θα ζήλευαν το σώμα σου,

Έπειδή γράφεις στο θέμα της βουλιμίας, κάνεις εμετούς κ τέτοια??αν δεν κάνεις τότε δεν βλέπω να έχεις κάποιο πρόβλημα!Βάλε τα μινια και βγες έξω τώρα!

Φίλη Ondine σύμφωνα με τους ειδικούς που κατά καιρούς έχω μιλήσει, τα 67 κιλά για το ύψος σου είναι μόνο ΄τέσσερα κιλά πάνω από το κατώτερο φυσιολογικό και σίγουρα μέσα στο φυσιολογικό δείκτη μάζας σώματος. Ξέρω ότι οι αριθμοί είναι απλά αριθμοί όταν εσύ νιώθεις να πνίγεσαι με το βάρος σου, όμως καμιά φορά ωφελεί να παίρνουμε αποστάσεις από την απόγνωση που μας δημιουργούν οι προσδοκίες για τους εαυτούς μας. Όλοι παραλογιστήκαμε κάποια στιγμή και όταν ζήσαμε τα χειρότερα, είπαμε "μα καλά τι έλεγα και τι ένιωθα" τότε!!

Μπακλαβαδάκι, στην ζωή μου έχω κάνει εμετό μόνο λόγω δηλητηρίασης, και αυτό 2-3 φορές όλες κι όλες. Πριν 4 χρόνια που από 80 είχα πέσει στα 60 κιλά,από φόβο ότι έφαγα πολύ και θα παχύνω, υπήρξαν μια δυο φορές που ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ να προκαλέσω εμετο αλλά δεν τα κατάφερα. Το σώμα μου με σταματούσε, μετά έβλεπα τι πάω να κάνω και το έκοβα το πανηγύρι. Από τότε δεν το προσπάθησα ποτέ ξανά. Τον φοβάμαι τον εμετό πιο πολύ απ' όσο φοβάμαι μην παχύνω τελικά. Έγραψα στο φόρουμ της βουλιμίας γιατί η τάση μου να πρήζομαι στο φαγητό ενώ ήδη έχω φάει τα πάντα όλα, ταιριάζει περισσότερο ίσως σε υπερφαγικά-βουλιμικά επεισόδια. Έχω πάει σε πολλούς ψυχολόγους-ψυχιάτρους ως τώρα και όλοι συμφωνούσαν ότι έχω μια ιδιάζουσα διατροφική διαταραχή. Κατά βάση όλοι έλεγαν ότι έχω συμπτώματα ανορεξικού ανθρώπου, αλλά αυτά τα λέγανε σε περιόδους που έτρωγα πολύ λίγο, ζυγιζόμουν όλη μέρα, έχανα κιλά με την σέσουλα...55 κιλά είναι όντως λίγα, αλλά μου άρεσα τότε. Και μετά σταμάτησα να χάνω άλλο, άρχισα να συντηρούμαι, έπαιρνα 1400-1500 θερμίδες την μέρα και ήμουν εκεί 55-56. Τώρα δεν τρώω λίγο, έχω μια μανία να τιμωρήσω τον εαυτό μου, αφού πρώτα τον κάνω να νιώσει καλά με τις σοκολάτες και τα ντορίτος. Αυτό δεν το λες και ανορεξία. Δεν το λες και ακριβώς βουλιμία αφου δεν κανω εμετό. Δεν το λες παχυσαρκία αφού δεν έχω πρόβλημα παχυσαρκίας(προς το παρον). Άντε τώρα εγώ να βρω από τι πάσχω. Μια γίνομαι κόκαλο, κάποτε έφτασα ως και τα 85 κιλά, τώρα είμαι ένα ενδιάμεσο πράγμα με τεράστιο στήθος και πρησμένη κοιλιά. Είμαι τύπος μήλο. Όλα τα κιλα μπαινουν στην κοιλιά, το στήθος, το πρόσωπο, την πλάτη. Από το άγχος μου με έχει πιασει και δυσκοιλιότητα, έχω βγάλει εξανθήματα, με πιάνουν φαγούρες παντού και πετάω καντήλες που μετά από λίγο εξαφανίζονται.
Δυστυχώς η κατάσταση δεν μου επιτρέπει να βγαινω εξω και πολύ. Εδώ και τρεις μήνες οι συνθήκες της ζωής μου έχουν αλλάξει κάτα 150%. Δεν θα κάτσω να περιγράφω γιατί και πώς εδώ στο φόρουμ, εάν θέλει κάποιος να μιλήσουμε πιο αποκαλυπτικά μπορει να μου στειλει inbox. Το θέμα είναι η συναισθηματική μου πείνα, τρώω για να καλύψω κενά μέσα μου που ΞΕΡΩ τι είδους κενά είναι αλλά και που το ξέρω δεν έχω τα μέσα να αλλάξω την κατάσταση. Δεν ελέγχω τίποτα εδώ που είμαι.Έχω χάσει τον έλεγχο της ζωής μου, όλα γίνονται αγχωμένα και βεβιασμένα, δεν εχω προσωπικό χώρο ούτε ανεξαρτησία, τίποτα στο περιβάλλον μου δεν είναι ίδιο ακόμα και το νερό που πίνω έχει άλλη γεύση. Οπότε πού μυαλά για δίαιτες?Κάθομαι στον καναπέ και μασαμπουκιάζω, είναι η μόνη μου (προσωρινή) χαρά. Δεν έχω άλλη χαρά, ειλικρινά. Πώς να χάσω κιλά? τι να κάνω? Σε ψυχολόγο εδώ στον ξένο τόπο πώς να πάω και τι να πω? Ούτε ελληνικά δεν θα μπορώ να μιλήσω. Και πώς να κάνεις δίαιτα όταν το μυαλό δεν μπορεί να απασχοληθεί με τίποτα άλλο? Πόσες σειρές να δεις στο λαπτοπ? Κάποια στιγμή θες να το συνδυάσεις με φαί και μάλιστα junk. Η δίαιτα( το εχω καταλάβει), χρειάζεται έστω ένα μέτριο επίπεδο ηρεμίας, χρειάζεται παροχή της δυνατότητας να πάρεις τηλέφωνο μια φίλη και να πας για έναν καφέ να ξεχαστείς. Χρειάζεται ανεξαρτησία, ότι θα πάρω το λεωφορείο και θα πάω να χαζέψω βιτρίνες. Ή θα πάω μια βόλτα στην παραλία. Ούτε θάλασσα δεν έχω εδώ. Τίποτα, το απόλυτο μηδέν. Και ακόμα και όταν θα βγω για έναν καφέ μια στο τόσο (καφές=εκδρομή εδώ πέρα), ίσα ίσα στρεσάρομαι περισσότερο. Όλα παράξενα γύρω μου,τίποτα οικείο, τίποτα αγαπητό, τίποτα να προκαλεί γαλήνη. Και φοβάμαι ρε παιδιά...Ως πότε? 100 κιλά θα γίνω? Ήδη πολλά ρούχα κρέμονται απλά στην ντουλάπα και δεν είμαι εκατομμυριούχος να αλλάζω γκαρνταρόμπα κάθε δίμηνο. Ταχυκαρδία με έπιασε πάλι.

Καλημέρα,Ondine!
Από όσα μας γράφεις μου αφήνεις την εντύπωση πως μετακόμισες σε ξένη χώρα και σου λείπουν πολύ όλα τα γνώριμα
που αποτελούσαν κάποτε τη ζωή σου στην Ελλάδα. Δε δείχνεις ικανοποιημένη με τη νέα σου ζωή και ξεδίνεις στις παλιές
"καλές" συνήθειες,που έστω προσωρινά έδειχνάν ν'ανακουφίζουν τα βασανιστικά συναισθήματα,ακόμη κι αν μετά ήταν
πολλαπλάσια η ψυχική ενταση μεταμέλειας κι άσχημης αίσθησης για τον αδύναμο κι ανεξέλεγκτο εαυτό. Δε θέλω να εκμαιεύσω
λεπτομερείς εξηγήσεις,απλά αν είναι κάπως έτσι τα πράγματα,καλό θα ήταν να εστιάσεις στους θετικούς λόγους για τους οποίους
επέλεξες αυτήν την ριζική αλλαγή στην καθημερινότητά σου,να πάρεις δύναμη από αυτά τα οφέλη και όσο μπορείς ν'αξιοποιήσεις
τις ευκαιρίες που έχεις εκεί για μικρές απολαύσεις. Αν γέμιζες την ημέρα σου με όμορφες στιγμές,η ανάγκη σου για συναισθηματική
τροφή θα ήταν πιο περιορισμένη σε ένταση και συχνότητα. Το ξέρω πως στην πράξη δύσκολα συντονιζόμαστε σε διαφορετικές
από τις συνήθεις μας συχνότητες,είναι ωστόσο η ζωή σου και η ποιότητά της βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια σου! Δεν είναι τα κιλά
το πρόβλημα κι εύχομαι σύντομα να ηρεμήσεις,ώστε να μη γίνουν άλλο ένα ουσιαστικό πρόβλημα στα όσα δείχνουν ήδη να σε βαραίνουν.
Και καθώς ανέφερες πως γνωρίζεις τα κενά που πιέζουν να τα καλύψεις,έχεις όλη την πολύτιμη πληροφορία προς τα πού να στραφείς.
Δε χρειάζεσαι δίαιτα ούτε ετικέτα για τη διατροφική σου διαταραχή. Μην παιδεύεσαι να βρεις "από τι πάσχεις". Η ψυχή χρειάζεται τροφή
και το σώμα σπεύδει ανεπιτυχώς να τη λάβει για λογαριασμό της. Χαρά χρειάζεσαι,δημιουργική απασχόληση κι ό,τι σε κάνει να νιώθεις
όμορφα με τον εαυτό σου. Είμαι σίγουρη πως έχεις πολλά περισσότερα εφόδια υπέρ σου για να τη βιώσεις,απλά επιλέγεις να εστιάζεις
περισσότερο σε όσα σου λείπουν και αποδυναμώνεται όλη σου η διάθεση κι η ενέργεια από αυτήν την οπτική. Αυτά σκέφτομαι
όσο σε διαβάζω...ίσως κάνω λάθος...Εσύ ξέρεις ασφαλώς καλύτερα. Εύχομαι να τον προσέχεις τον εαυτό σου και να τον εισακούς.

Ναι έχω μετακομίσει σε ξένη χώρα, ούτε καν Ευρώπη! Δεν λέω τοποθεσίες μην καρφωθώ και σε κανέναν γνωστό αχαχααχα! Το μόνο που μου δίνει δύναμη είναι ΄το ότι έχω τον φίλο μου, ο οποιος με αγαπάει και με στηριζει και δεν μου λέει κακιά κουβέντα. Και δεν μου λεει τιποτα για τα κιλά, προσπαθει να με πεισει ότι είμαι πανεμορφη αν και όταν τα ακούω κάτι τέτοια νιώθω ότι είμαι ο άρρωστος και με παρηγορουν με ψευτικα λόγια. Επίσης να σημειώσω πως στην ξενιτιά δεν θα κάτσω πολύ, σε έναν χρόνο από τώρα θα εχω γυρίσει πίσω. ΄΄Όταν με πιάνει πανικός, λέω εντάξει, δεν έγινε και τιποτα, σε ένα χρόνο θα επανέλθουμε στ γνωστά. Άλλωστε και στην Ελλάδα όταν ήμουν είχα προβλήματα διατροφικά δεν είναι κάτι που μου συνέβη ξαφνικά. Προσπαθώ να το σκέφτομαι έτσι. Είμαι 23 χρονών και από τα 17 μου έχω΄κόλλημα με την εικόνα μου (την σωματική διάπλαση πάντα, με το πρόσωπο δεν έίχα ποτέ θέματα, κάτι είναι κι αυτό, ας μην είμαστε και αχόρταγοι). Αυτή τη στιγμή που γράφω νιώθω λίγο καλύτερα αλλά δυστυχώς ο λόγος που νιώθω καλύτερα είναι τόσο ηλίθιος που μου αξίζει πυροβολισμός. Σήμερα όταν ξύπνησα ήπια έναν χυμό και έφαγα τέσσερα κρακερ και λέω ωραία, μια χαρά με το πρωινό, συνεχίζουμε ΄χαλαρά μικρά γευματα, να φάμε ελαφρά σήμερα. Δεν περνάει μια ώρα,γεμίζω ένα μπολ με δημητριακά. Βλέπω μακαρόνια από χθες στην κατσαρόλα, τρώω τρια πιάτα. Με έπιασε κατάθλιψη, μίλησα απότομα στον φίλο μου που ο καημένος δεν φταίει σετ τίποτα, και για να κάνω την κατάθλιψη ακόμα χειροτερη πάω και ζυγίζομαι σιγουρη ότι έχω φτάσει τα 69. Και από το πουθενά, η ζυγαριά με δειχνει 65. Έχω σκάσει να τρώω εδώ και 3-4 μέρες και από 67 έγινα 65. Λέω θα΄κόλλησε η ζυγαριά. την γύρισα από δω, την γυρισα από κει,ανέβηκα, κατέβηκα, ξανά και ξανά, εκεί αυτή, 65. Και γιαυτον ακριβώς τον λόγο νιώθω αυτό τολίγο καλύτερα. Γιατί ζυγιστηκα και με πρησμένη κοιλιά, με δημητριακά και μακαρόνια στο στομάχι και πάλι με έδειξε λιγότερο. Ορίστε τώρα, ολόκληρη γαϊδάρα κάθομαι και αναλύω το μακαρόνι, το δημητριακό και το νούμερο 65. Είμαι μεγάλο νούμερο!

Nadine, αυτό ακριβώς πρέπει να γίνει. Να υπάρχουν όμορφες στιγμές στην μερα μου. πράγμα που ήταν πολύ δύσκολο ως τώρα, αφού στην χώρα που ήρθα, ήρθα ως τουρίστρια για να περάσω τα σύνορα και δεν μου επιτρεπόταν ούτε δουλειά, ούτε σπουδές. Ο φιλος μου δούλευε πολύ και εγώ έμενα στους τέσσερις τοιχους. Δεν είμαστε και μέσα στην πόλη, είμαστε σε προάστια,εκεί που είσαι μόνο εσύ, σπίτια σκοτεινά, σκύλοι και αυτοκίνητα. Το κέντρο απέχει 30 χιλιόμετρα και άντε και πήγαινα, τι να πάω να κάνω μόνη μου στο κέντρο μιας άγνωστης πόλης?. Διαφέρουν όλα και πολύ, μην φανταστεί κανείς κέντρο τύπου Ελλάδας. Όλο κτίρια, σιδηροδρομικοί σταθμοί και κινέζικα εστιατόρια. Ήμουν σαν αλυσοδεμένη μέσα στο σπίτι, πού να πάω? Και όταν δεν δουλεύεις ή δεν σπουδάζεις πού να γνωρίσεις κόσμο?? Οπότε youtube, σειρές, facebook πάνω κάτω την ροδέλα στην αρχική σελίδα να βλέπώ πώς καλοπερνάνε όλοι οι γνωστοί και φίλοι στην μακρινή Ελλάδα. Γαμώ τα check in τους και τις βλακείες αυτές. ΄έχει λίγες μέρες που επιτέλους άπέκτησα άδεια παραμονής για έναν χρόνο και δικαιούμαι να εργαστώ. Αυριο περιμένουμε απάντηση από μια δουλειά απογευματινή άντε να δούμε! Ο φιλος μου, μου υποσχέθηκε από βδομάδα που αλλάζει και το΄πρόγραμμα της δουλειάς του να πηγαίνουμε να τρέχουμε στη φύση, δόξα τω θεώ, από θάμνους και αγριόχορτα εδώ, καλά πάμε. Θα ξεκινήσω τρεξίματα και κοιλιακούς και τίποτα τέτοιο, να κάτσει και η δουλειά η απογευματινή και πιστευω θα ελευθερωθώ από όλα αυτά. Θα ψάξω να βρω και καμιά σχολή,να κάνω κανένα μάθημα, να πάρω κι ένα δεύτερο πτυχίο, γιατι όχι? Να έχω να απασχολούμαι, βαρέθηκα πια. Ούτε στον εχθρό μου να ξυπνάς το πρωι και να μην έχεις στόχο, δουλειά ή οτιδήποτε σου γεμίζει την΄μέρα. Άνοιγα τα μάτια μου και είχα μπροστά μου το απόλυτο τίποτα. Όπως και σήμερα. Ξύπνησα 1 το μεσημέρι, ο φίλος μου είχε μάθημα και μετά κατευθείαν δουλειά. Τον είδα μόνο δέκα λεπτά, που μπουκώθηκε με ό,τι μακαρόνια του άφησα του καψερού, πήρε τα συμπράγκαλά του και πήγε να βγάλει τα προς το ζην. Κι εγώ....εδώ! Πίνω λίπτον light(xaxaxaxa) με τόσο φαι το τσάι λάιτ με μάρανε!

Καλησπέρα Odine, έχω πολλούς φίλους που την κάναν είτε μόνιμα είτε προσωρινά για τα μακρινά και έχω περάσει πολλές πολλές ώρες στο skype σύνηθως αυτό που κάναν για να την παλέψουν τον πρώτο καιρό ήταν μαθήματα γλώσσας. Κοινωνικοποίηση και ένταξη δύο σε ένα. Ένας φίλος μου άθεος κιόλας είχε πάει σε κάτι καλόγριες γιατί ήταν τζάμπα και ξέρεις τι καλά που περνούσε!!! Τώρα φαντάζομαι ότι μπορεί να μην ταιριάζει στην περίπτωση σου, αλλά είπα να ρίξω μια ιδέα...

Ondine, καλώς μας ήρθες!

Σου εύχομαι ειλικρινά να περάσουν γρήγορα τα διατροφικά σου βάσανα και να έχεις και πάλι το σώμα στο οποίο νιώθεις καλά!

Είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις, ειδικά αν βάλεις στην καθημερινότητά σου δραστηριότητες που σε κρατούν απασχολημένη! Εύχομαι να γίνεις δεκτή στην απογευματινή εργασία που έκανες αίτηση και όλα να πάνε καλά! :thumbup: