ΗΘΕΛΑ ΑΠΛΑ ΚΑΠΟΥ ΝΑ ΤΑ ΠΩ
Καλησπέρα σε όλους.
Είμαι 22 ετών και έχω απλά κουραστεί να κυριεύομαι και να βασανίζομαι από το άγχος μου. Βρίσκομαι σε αυτή τη φάση από τα 12 μου. Τότε ξεκίνησαν και τα ψυχοσωματικά. Κάπως όμως μπορούσα να το διαχειριστώ. Έρχονταν και έφευγαν ανώδυνα τις περισσότερες φορές. Ήταν κάτι που το συνειδητοποιούσα και έλεγχα.
Τώρα όμως δεν είναι το ίδιο. Το τελευταίο ένα μηνά το μυαλό μου μ έχει κυριεύσει. αυτή η φωνή μέσα μου δεν λέει να σταματήσει να τα γιγαντώνει όλα. Νιώθω αδύναμη, ευάλωτη, ψυχικά και σωματικά κουρασμένη. Χάνω στιγμές, συναισθήματα, εμπειρίες, ανθρώπους. Φοβάμαι να μιλήσω για να μην μείνω μόνη.
Παλεύω παλεύω και νιώθω πάντα χαμένη. Εκεί που λέω ότι το νίκησα, με κυριεύει και πάλι. Κουράστηκα να νιώθω έτσι.
Πέρασα μια περίοδο που νόμιζα πως είμαι σωματικά άρρωστη. Και δώσου εξετάσεις και γιατροί και επιπλέον άγχος και θλίψη και απόγνωση. Τελικά όλα καλά, υγιέστατη. Και όμως. Η ψυχή μου, το μυαλό μου δεν λένε να σταματήσουν να με περιπαίζουν. Και όλα πάλι από την αρχή. Ο νευρολόγος σύστησε αντικαταθλιπτικά και ζαναξ. Δε θέλω να τα πάρω. Δεν θέλω να πάρω φάρμακα για να νιώσω καλά. Το μόνο συναίσθημα που κυριαρχεί όμως μέσα μου είναι ο φόβος και η θλίψη.
Κουράστηκα να μην απολαμβάνω όλα όσα οι γύρω μου. Θέλω να νιώσω ξανά ελεύθερη, ανέμελη, ήρεμη.
Ευχαριστώ όποιον το διαβάσει. Κάθε γνώμη και άποψη δεκτή.