Originally Posted by
Noctis
Έχω μεγαλώσει με αρκετά ζώα, μεταξύ των οποίων 4 σκύλοι. Οι 3 εξ'αυτών λαμπτραντόρ, φοβερά σκυλιά σαν άνθρωποι. Μας άφηναν οι γονείς μας και δεν φοβόντουσαν. Εγώ μικρός που πήγαινα να βγω από το σπίτι το ένα μου δάγκωνε τη φορμα και με τράβαγε μέσα. Το τέταρτο σκυλί (δεν ήταν ράτσας), ήταν απλά σαλταρισμένο. Δεν ήταν επιθετικό αλλά έκανε σαν τρελό. Την ίδια "ανατροφή" είχαμε δώσει σε όλα. Όταν ερχόταν ξένος το μαζεύαμε γιατι για να παίξει μαζί του μπορεί να τον έστελνε στο νοσοκομείο. Αν ήταν πιτμπουλ δεν ξέρω πόσο χειρότερα θα ήταν.
Δεν περιμένω να υπερασπιστείς κάτι, πέραν του να νιώσεις ότι όταν κάποιυ κινδυνεύει η ζωή, το αρχέγονο ένστικο της επιβιώσεις αναλαμβάνει δράση. Και αν σε ένα προφανές περιστατικό βιίαης συμπεριφοράς σκύλου (και δεν έχει σημασία αν φταίνε οι ιδιοκτήτες με την έννοια ότι ο άνθρωπος εκείνη τη στιγμή δεχόταν επίθεση δεν ένοιαζε ποιος ευθυνόταν) εσύ απλά δεν το καταλαβαίνεις, δεν είναι δικό μου θέμα. Όπως προκύπτει το σκυλί είχε λόγους να είναι εξαγριωμένο (παραμονή σε ταράτσα, καύσωνας κτλ), δύσκολη ράτσα. Εσυ προτιμάς το σκηνικό ότι το σκυλί είναι εντάξει και ο μπάτσος απλά ήθελε να σκοτώσει.
Μια χαρά τα πάω με αμφότερους. Και καταλαβαίνω την αγάπη για τα ζώα, όλοιπρέπει να αγαπάμε τη φύση, όμως κάπου αρχίζει ο παραλογισμός.