Νιωθω πως δν μ καταλαβαινει κανεις ... Νιωθω μονος
Νιωθω μονος μου ... Τελειως οτι δν εχω κανεναν που να με νοιαζεται πραγματικα και να νοιαζεται γ το τι πραγματικα επιθυμω ... Εχω χασει το ενδιαφερον μου σε πραγματα που παλια με ευχαριστουσαν .. Οπως το μπασκετ δν εχω με καποιον να το μοιραστω να μοιραστω τις επιθυμιες μου τους προβληματισμους μου ειμαι σε οικογενεια που δν ενδιαφερεται γ το τι θελω ... Και νομιζω πως προσποιουνται οτι ενδιαφεροντε .. Ολοι μερα τσακωνονται εδω και χρονια υπαρχει ενα πολυ δυσαρεστο κλιμα στην οικογενεια μια μιζερια χωρις λογο παλιοτερα συζητουσαμε τους αγαπουσα ενιωθα ευτυχισμενος και εδινα βαση σε αυτα που με ενδιεφεραν ... Ειμαι 18 χρονων .. Οι γονεις συνεχεια κρινουν συμπεριφορες κρινουν.. Κρινουν μονο κρινουν τπτ αλλο .. Ποσες φορες με εχουν βρισει με αποτροπιες εκφρασεις .. Εχω πληγωθει απο αυτους αλλα πλεον δν νιωθω γιος τους ... Δν νιωθω πως λαμβανω αγαπη αντιστοιχως δν μπορω να δωσω αγαπη ... Σαν να εχω αποκοπει τελειως νιωθω τελειως μονος .. Ολη μερα εχω υγρα ματια δν μπορω ν συγκεντρωθω ευκολα... Απανταω μηχανικα σε καθε ερωτηση χωρις να δινω βαση στην ερωτηση ... Ακομα και στις γιορτες .. Στα γενεθλια μου ενιωθα πολυ ασχημα η αγγαλια με τους γονεις μου ηταν περισσοτερο ( αντε να τελιωνουμε) πολυ αμηχανη και ψυχρη φαση με προσποιητο χαμογελο ειδικα απο τον πατερα μου οταν ειμουν μικρος τον ειχα αδυναμια .. Τωρα τον βλεπω και νιωθω μισος δν μπορω ν το πω ενα περιεργο συναισθημα μεταξυ απορριψης και απεχθειας ... Δν νιωθω ανετα ουτε καν στο σπιτι μου ... Νιωθω μονος .. Δν μπορω να παρω αποφασεις στους αγωνες που επεζα στο μπασκετ δν ερχοταν ποτε να με δει και εγω κοιταζα ψηλα στις κερκιδες μηπως εμφανιστει ... Ποτε ομως τον διδυμο μου αδερφο πηγενε και τον εβλεπε σε ολους τους αγωνες και εδειχνε παντα ενδιαφερον ... Κριμα .. Δν ξερω τι να κανω νιωθω ακομα και παρατηρητης του ιδιου μου του εαυτου