Νιώθω οτι θα μεινω πάντα μόνη μου
Γεια σας διαδυκτιακοί μου φίλοι,
Εχει ´ενα μήνα που χώρησα με πολύ ασχημο τρόπο! Ενώ άλλες φορές στεναχωριέμαι αλλά δεν το βάζω κάτω αυτήν την φορά ειναι η πρώτη που έχω απελπιστεί και εδώ και ένα μήνα δεν θελω να βγω απο το σπίτι μου ούτε να δω τηλεωραση ουτε τίποτε. Είμαι 30 και έχω κάνει μακροχρόνιες σχέσεις στη ζωή μου. Καθε φορά αναγνώριζα πως μπορώ να βελτιωθώ και να αλλάξω τα λάθη που έκανα. Την τελευταία φορά ήμουν με έναν ανθρωπο που πιστευα οτι ήταν καλός αν και δεν με ελκυε πολύ εξωτερικά; είδα (νομιζα) τα εσωτερικά χαρισματα του! Γενικά σαν ανθρωπος είμαι δοτικός πολύ και σκεφτομαι τους συναθρώπους μου με αποτελεσμα κάθε φορά σχεδόν να την τρώω εγώ. Το θεμα μου είναι οτι εχω χάσει καθε ελπίδα στο αλλο φύλο! Νιωθω μια απεχθεια( μάλλον από φοβία) για τους ανδρες. Ολοι οι φίλοι μου προσπαθούν να μου ανοιξουν τα ματια αλλα τίποτε! Σαν να έχει κολλησει ο εγγεφαλος μου! Λεω βαση πιθανοτητων αφου οσο και αν προσπαθησα 100% απετυχα δεν θα μπορεσω ποτέ να βρω καποιον σύντροφο με αξιες που θα είμαστε ο ενας για τον αλλόν. Ολοι γύρω μου μου λένε ομορφη είσαι με κοινωνική καταξιωση αλλαξε απλά και μη δίνεσαι γίνε παρτακιας. Πως βρε παιδιά να γινεις ενας ανθρωπος κακός δεν ξέρω και δεν θέλω να γίνω. Πως όμως απο την άλλη μπορεις να ξαναπιστεψεις; και απο την αλλη μια ζωή μονος σου για μενα είναι μιση ζωη:( Εχασα την ελπίδα μου. Καμια γνώμη; Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προταίρων και συγγνώμη για τα ορθογραφικά!