Παιδική σεξουαλική κακοποίηση
Καλημέρα σε όλους και καλή χρονιά να έχουμε, με σωματική και ψυχική υγεία.
Μου είναι δύσκολο να ξεκινήσω από κάπου...αρχικά δυσκολεύτηκα να βρω σε ποια κατηγορία να γράψω για όλα αυτά που με απασχολούν. Κρίσεις πανικού, σωματόμορφη διαταραχή, νοσοφοβία...απ' όλα τα καλά.
Αποφάσισα να μην γράψω σε κάποια από αυτές τις κατηγορίες, καθώς για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω αποφασίσει να μιλήσω ουσιαστικά γι' αυτά που έχουν συμβεί στη ζωή μου.
Όταν ήμουν 10 χρονών κακοποιήθηκα σεξουαλικά από ένα πολύ κοντινό μου πρόσωπο. Ανήκω στην κατηγορία που ο δράστης δεν ήταν άντρας, αλλά γυναίκα. Για κάποιο διάστημα θεωρούσα πως αυτό που γινόταν ήταν απλώς μια ένδειξη τρυφερότητας, αργότερα ''έκρυψα'' ή μάλλον επέλεξα, συνειδητά ή ασυνείδητα, να θάψω αυτό το γεγονός βαθιά μέσα μου. Πάντα όμως με κυρίευε ένα αίσθημα ντροπής, αισθανόμουν βρώμικη.
Μεγάλωσα με έναν ήρεμο και τρυφερό πατέρα και με μια έξυπνη, δυναμική αλλά παράλληλα αυστηρή μητέρα στην οποία δεν ήταν πάντα εύκολο να εξομολογηθώ τις βαθύτερες σκέψεις μου. Έτσι, δεν μπόρεσα να μιλήσω ούτε σε κείνη γι' αυτό που συνέβαινε. Δεν ξέρω αν το γεγονός ότι είμαι υιοθετημένη έπαιξε κάποιο ρόλο σε όλα αυτά. Όταν ήμουν 16 η μητέρα μου νόσησε από επιθετικό καρκίνο στον εγκέφαλο, και λίγο αργότερα πέθανε.
Έχω ταλαιπωρηθεί πολλά χρόνια από άγχος, τύψεις, σωματικά συμπτώματα, αργότερα ήρθε και μια σχέση που με ισοπέδωσε κυριολεκτικά κι έκανε ακόμα χειρότερα τα συμπτώματά μου και το αίσθημα ''αναξιότητας'' που είχα. Τον Φεβρουάριο που μας πέρασε μετά από μια γερή κρίση πανικού αποφάσισα πως δεν πάει άλλο και πως πρέπει να απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό και ξεκίνησα ψυχοθεραπεία.
Έχει περάσει τόσος καιρός, κι όμως τώρα αρχίζω και συνειδητοποιώ τι έχει συμβεί. Το άτομο που με κακοποίησε επίσης δεν ζει πια, πέθανε μάλιστα πριν την μητέρα μου.
Αισθάνομαι πως θέλω να μιλήσω γι'αυτό που συνέβη, να το βγάλω από μέσα μου, αλλά απ' τη μια σκέφτομαι πως ίσως δεν έχει νόημα καθώς αυτό το άτομο δεν ζει πια, κι απ΄την άλλη φοβάμαι πως θα 'ρθω αντιμέτωπη με τη δυσπιστία της οικογένειάς μου. Δεν θέλω να ακούσω ερωτήσεις του τύπου: ''μήπως δεν κατάλαβες καλά;''. Αισθάνομαι πως δεν θα αντέξω την αμφισβήτησή τους.
Τις τελευταίες μέρες μου έρχονται διάφορες εικόνες στο μυαλό, η επαναφορά των αναμνήσεων είναι κάτι εξαιρετικά επίπονο. Απ΄τη μια αναρωτιέμαι αν πρέπει να σκαλίζουμε το παρελθόν κι απ'την άλλη αισθάνομαι πως όσο κι αν πονάει αυτό που ζω, είναι παράλληλα παράξενα λυτρωτικό.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί μέσα από την ψυχοθεραπεία, κατάλαβα για πρώτη φορά πόσο σημαντικό είναι να μιλάμε, να μην κλεινόμαστε στον εαυτό μας.
Εύχομαι μέσα απ΄την καρδία μου, ο καινούργιος χρόνος να μας βοηθήσει να συνδεθούμε ουσιαστικά και με τον βαθύτερο εαυτό μας, και με τους ανθρώπους γύρω μας.