Είμαι σε μια περίεργη φάση.."ημικατάθλιψης" αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή την λέξη.Κάνω την αγωγή μου και έχω δει μια σχετική βελτίωση από τα μέσα του προηγούμενου μήνα που ξεκίνησε το επεισόδιο.
Παρόλα αυτά,η κατάσταση τριγύρω δεν βοηθάει καθόλου: ζούμε σε μια χώρα ρημάδι που δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο και τα μόνα που ακούω τον τελευταίο καιρό είναι για αρρώστειες,θανάτους νέων ανθρώπων,χρόνιες καταστάσεις στα νοσοκομεία..
Χθες πέθανε και ο πατέρας της κολλητής μου και λέω στον εαυτό μου ότι πρέπει να φανώ δυνατή για να την στηρίξω γιατί έχασε και άλλο αγαπημένο της πρόσωπο τα τελευταία χρόνια και δεν ξέρω πώς θα το αντέξει..
Νομίζω ότι κάπου πρέπει να πιστέψω.Αναζητάω μια ελπίδα,από κάπου να στηριχτώ και να πω:"να,δεν είναι όλα τόσο χάλια".Τουλάχιστον είμαι ευγνόμων που έχω την σωματική μου-και εν μέρει τη ψυχική μου υγεία-το ίδιο και η οικογένειά μου και τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Και λέω στον εαυτό μου ότι η ζωή είναι κύκλος.Ό,τι ανεβαίνει,κατεβαίνει.Οτι δεν μπορεί,θα έρθουν και καλύτερες μέρες.Και να προσπαθώ να ζω το τώρα όσο γίνεται.Να μην ανησυχώ για το αύριο.Είναι δύσκολο γιατί δεν ξέρω πώς να το κάνω.Έχω πεισμώσει όμως και πιστεύω ότι θα τα καταφέρω.Όπως και το να δυναμώσω τον εαυτό μου,όσο γίνεται.Να "διώξω"αυτά που τόσο με έχουν κουράσει πια..Πιστεύω!!
