Οι προβληματισμοί μου.

Καλησπέρα σε όλους.
Θα ήθελα να μοιραστώ κάποιους προβληματισμούς που έχω τον τελευταίο καιρό.
Με τον άντρα μου είμαστε μαζί κάτι λιγότερο από 3 χρόνια. Τα κάναμε όλα αρκετά γρήγορα μπορώ να πω. Γνωριμία μετά από ένα χρόνο γάμος και τον επόμενο χρόνο παιδί.
Το παιδί μας τώρα είναι 5 μηνών.
Μέχρι πριν έρθει το παιδί είμασταν πολύ ευτυχισμένοι και το περιμέναμε πως και πως.
Μετά την έλευση του παιδιού όμως άλλαξαν κάποια πράγματα.
Ενώ ήταν ιδιαίτερα υποστηρικτικός, απ'όταν ήρθε το παιδί άρχισε να κάνει πράγματα που με ενοχλούσαν τρομερά.
Με αμφισβητούσε συνέχεια και ρωτούσε φίλους του γονείς τί έκαναν σε διάφορες περιπτώσεις που αντιμετωπιζαμε με το παιδί. Και ερχόταν στο σπίτι με συμβουλές. Εγώ τσατιζομουν και τσακωνομασταν.
Γενικά είναι υπερβολικά προστατευτικός με το παιδί, ενώ εγώ ιδιαίτερα χαλαρή.
Είναι πολύ ισχυρογνώμων και πιστεύει συνεχώς ότι έχει δίκιο, οπότε θα βγάλει άκυρο όποιον του πει το αντίθετο.
Με βοήθησε όμως απίστευτα με το παιδί. Δεν ήθελα γιαγιάδες στα πόδια μου.
Ήθελα να είμαστε οι 3 μας.
Κάνει 3 διαφορετικές δουλειές, παρόλα αυτά όσο κουρασμένος και να είναι όταν θα γυρίσει σπίτι θα βοηθήσει με το παιδί. Και δεν το κάνει για να βοηθήσει εμένα, απλά θέλει να περνάει χρόνο με τη μικρή,τη λατρεύει.
Κι εμένα με αγαπάει πολύ και το ξέρω.
Απλά όλη αυτή η συνεχής αμφισβήτηση και κόντρα με έχει ρίξει λίγο ψυχολογικά. Γιατί γενικά τα πηγαίναμε πολύ καλά.
Σε διάφορες συζητήσεις που έχουμε κάνει, αυτό που θέλει εκείνος, είναι να συμφωνώ μαζί του γιατί πιστεύει ότι εκείνος ξέρει καλύτερα. Παρόλα αυτά με θαυμάζει που μεγαλώνω μόνη μου το παιδί χωρίς βοήθεια από γιαγιάδες κλπ.
Αυτό που με έχει πειράξει τρομερά είναι ότι ενώ είμασταν σε συζητήσεις για το όνομα του παιδιού και ενώ στην ουσία δεν ήθελε, απαίτησε να βγάλουμε το όνομα της μάνας του.
Όταν μάθαμε ότι είναι κοριτσάκι το είχαμε συζητήσει και του είχα πει να έβγαζα ένα όνομα δικό μου (γενικά εγώ δεν είμαι του να ακολουθούμε τα έθιμα με ονόματα και τέτοια), ούτως ώστε αν στο μέλλον κάναμε ένα αγόρι να έβγαζε το όνομα του πατέρα του που το ήθελε πολύ.
Όμως εκείνη την περίοδο η πεθερά έλεγε συνέχεια εγώ δε θέλω να βγάλετε το όνομα μου, δε θέλω και δε θέλω. Οπότε εκείνος το εξέλαβε ότι θέλει να το παίξει προχωρημένη ενώ δεν είναι και στην ουσία θέλει το όνομα της. Και ενώ δεν του αρέσει ούτε του ίδιου, απαίτησε να βγάλουμε το όνομα της όταν το παιδί γεννήθηκε (ενώ πιο πριν ήταν συζητησημος).
Τσακωθηκαμε πολύ άσχημα και μάλιστα μου πέταξε και ότι άμα θέλω να χωρίσουμε και να βγάλω στο παιδί ότι όνομα θέλω. 20 μέρες λεχώνα εγώ οπότε η ψυχολογία μου ήταν στα τάρταρα.
Εν τέλει αυτό που συμφωνήσαμε είναι να βγάλουμε της πεθεράς, να τη φωνάζουμε με άλλο όνομα όμως, κάπως σαν υποκοριστικό τέλος πάντων. Και μάλιστα ο ίδιος ξεκίνησε να τη φωνάζει με το υποκοριστικό, μονος του.
Και όμως αν στο μέλλον κάνουμε και δεύτερο παιδί ότι και να είναι να βγάλω ότι όνομα θέλω εγώ.
Οκ δίκαιο. Οκ κάθομαι και ασχολούμαι με χαζομάρες όπως το όνομα του παιδιού. Γτ πραγματικά όπως και να λένε το παιδί εγώ θα το λατρεύω.
Απλά με τρώει ρε γμτ μέσα μου πολύ όλο αυτό, γτ ο άντρας που παντρεύτηκα εγώ δεν ήταν έτσι. Ήταν πιο διαλλακτικός και συζητήσιμος, όχι τόσο απόλυτος.
Είναι λογικό να έχουν αλλάξει κάποια πράγματα τώρα που γίναμε γονείς, αλλά να είμαστε τόσο στην κόντρα??
Κι εγώ η αλήθεια είναι ότι τα παίρνω πολύ εύκολα.
Όσο κάθομαι και τα σκέφτομαι οκ δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα, αλλά συνέχεια γυροφερνουν στο μυαλό μου, που σημαίνει ότι μέσα μου με τρώνε.
Όλο αυτό έχει σαν συνέπεια να μη θέλω να βλέπω και τη μάνα του ( με την οποία γενικά τα πάμε καλά, είναι καλός άνθρωπος) γτ πιστεύω ότι με κάποιο τρόπο του γύρισε τα μυαλά και πραγματικά όταν τη βλέπω από μέσα μου τη βρίζω.
Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο, ίσως οι προβληματισμοί μου να σας φανούν αστείοι, αλλά ειλικρινά δεν έχω σε κάποιον να μιλήσω και ήθελα κάπου να τα πω.
Φυσικά όλο αυτό είναι το ρεζουμε, είναι και άλλα που με προβληματίζουν και δεν έχουν να κάνουν μόνο με το γάμο μου.
Γενικά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα άλλαξαν πολλά στη ζωή μου. Παντρεύτηκα, άλλαξα πόλη, έκανα παιδί, οι φίλες μου άφαντες πλέον, δυσκολευτηκα στην καινούρια δουλειά, μου πέσανε πολλά.
Αυτό που με κρατούσε όμως ήταν ο αντρας μου και η υπέροχη σχέση που είχαμε και νοιώθω ότι ίσως αυτή η σχέση άρχισε να έχει ρωγμές και φοβάμαι γτ μπορεί οι διαφωνίες τώρα να ειναι μικρές αλλά ίσως αργότερα γιγαντωθουν.

Αυτό που με στενοχωρει περισσότερο είναι ότι μέσα μου λίγο κλείδωσα και δεν αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο όπως έκανα παλιότερα, που ήμουν τρυφερή και συντροφική. Γενικά έχω περάσει πολλά στη ζωή μου στο θέμα σχέση και μαγκωνω εύκολα.
Και πρέπει να το σταματήσω αυτό γτ θα πάρουμε την κάτω βόλτα αλλά δε μπορώ γτ αισθάνομαι μέσα μου ότι έχω μεγάλη χολοσκασια ρε παιδί μου!!

Quote:

---

Originally Posted by Regina-Phalange

Καλησπέρα σε όλους.
Θα ήθελα να μοιραστώ κάποιους προβληματισμούς που έχω τον τελευταίο καιρό.
Με τον άντρα μου είμαστε μαζί κάτι λιγότερο από 3 χρόνια. Τα κάναμε όλα αρκετά γρήγορα μπορώ να πω. Γνωριμία μετά από ένα χρόνο γάμος και τον επόμενο χρόνο παιδί.
Το παιδί μας τώρα είναι 5 μηνών.
Μέχρι πριν έρθει το παιδί είμασταν πολύ ευτυχισμένοι και το περιμέναμε πως και πως.
Μετά την έλευση του παιδιού όμως άλλαξαν κάποια πράγματα.
Ενώ ήταν ιδιαίτερα υποστηρικτικός, απ'όταν ήρθε το παιδί άρχισε να κάνει πράγματα που με ενοχλούσαν τρομερά.
Με αμφισβητούσε συνέχεια και ρωτούσε φίλους του γονείς τί έκαναν σε διάφορες περιπτώσεις που αντιμετωπιζαμε με το παιδί. Και ερχόταν στο σπίτι με συμβουλές. Εγώ τσατιζομουν και τσακωνομασταν.
Γενικά είναι υπερβολικά προστατευτικός με το παιδί, ενώ εγώ ιδιαίτερα χαλαρή.
Είναι πολύ ισχυρογνώμων και πιστεύει συνεχώς ότι έχει δίκιο, οπότε θα βγάλει άκυρο όποιον του πει το αντίθετο.
Με βοήθησε όμως απίστευτα με το παιδί. Δεν ήθελα γιαγιάδες στα πόδια μου.
Ήθελα να είμαστε οι 3 μας.
Κάνει 3 διαφορετικές δουλειές, παρόλα αυτά όσο κουρασμένος και να είναι όταν θα γυρίσει σπίτι θα βοηθήσει με το παιδί. Και δεν το κάνει για να βοηθήσει εμένα, απλά θέλει να περνάει χρόνο με τη μικρή,τη λατρεύει.
Κι εμένα με αγαπάει πολύ και το ξέρω.
Απλά όλη αυτή η συνεχής αμφισβήτηση και κόντρα με έχει ρίξει λίγο ψυχολογικά. Γιατί γενικά τα πηγαίναμε πολύ καλά.
Σε διάφορες συζητήσεις που έχουμε κάνει, αυτό που θέλει εκείνος, είναι να συμφωνώ μαζί του γιατί πιστεύει ότι εκείνος ξέρει καλύτερα. Παρόλα αυτά με θαυμάζει που μεγαλώνω μόνη μου το παιδί χωρίς βοήθεια από γιαγιάδες κλπ.
Αυτό που με έχει πειράξει τρομερά είναι ότι ενώ είμασταν σε συζητήσεις για το όνομα του παιδιού και ενώ στην ουσία δεν ήθελε, απαίτησε να βγάλουμε το όνομα της μάνας του.
Όταν μάθαμε ότι είναι κοριτσάκι το είχαμε συζητήσει και του είχα πει να έβγαζα ένα όνομα δικό μου (γενικά εγώ δεν είμαι του να ακολουθούμε τα έθιμα με ονόματα και τέτοια), ούτως ώστε αν στο μέλλον κάναμε ένα αγόρι να έβγαζε το όνομα του πατέρα του που το ήθελε πολύ.
Όμως εκείνη την περίοδο η πεθερά έλεγε συνέχεια εγώ δε θέλω να βγάλετε το όνομα μου, δε θέλω και δε θέλω. Οπότε εκείνος το εξέλαβε ότι θέλει να το παίξει προχωρημένη ενώ δεν είναι και στην ουσία θέλει το όνομα της. Και ενώ δεν του αρέσει ούτε του ίδιου, απαίτησε να βγάλουμε το όνομα της όταν το παιδί γεννήθηκε (ενώ πιο πριν ήταν συζητησημος).
Τσακωθηκαμε πολύ άσχημα και μάλιστα μου πέταξε και ότι άμα θέλω να χωρίσουμε και να βγάλω στο παιδί ότι όνομα θέλω. 20 μέρες λεχώνα εγώ οπότε η ψυχολογία μου ήταν στα τάρταρα.
Εν τέλει αυτό που συμφωνήσαμε είναι να βγάλουμε της πεθεράς, να τη φωνάζουμε με άλλο όνομα όμως, κάπως σαν υποκοριστικό τέλος πάντων. Και μάλιστα ο ίδιος ξεκίνησε να τη φωνάζει με το υποκοριστικό, μονος του.
Και όμως αν στο μέλλον κάνουμε και δεύτερο παιδί ότι και να είναι να βγάλω ότι όνομα θέλω εγώ.
Οκ δίκαιο. Οκ κάθομαι και ασχολούμαι με χαζομάρες όπως το όνομα του παιδιού. Γτ πραγματικά όπως και να λένε το παιδί εγώ θα το λατρεύω.
Απλά με τρώει ρε γμτ μέσα μου πολύ όλο αυτό, γτ ο άντρας που παντρεύτηκα εγώ δεν ήταν έτσι. Ήταν πιο διαλλακτικός και συζητήσιμος, όχι τόσο απόλυτος.
Είναι λογικό να έχουν αλλάξει κάποια πράγματα τώρα που γίναμε γονείς, αλλά να είμαστε τόσο στην κόντρα??
Κι εγώ η αλήθεια είναι ότι τα παίρνω πολύ εύκολα.
Όσο κάθομαι και τα σκέφτομαι οκ δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα, αλλά συνέχεια γυροφερνουν στο μυαλό μου, που σημαίνει ότι μέσα μου με τρώνε.
Όλο αυτό έχει σαν συνέπεια να μη θέλω να βλέπω και τη μάνα του ( με την οποία γενικά τα πάμε καλά, είναι καλός άνθρωπος) γτ πιστεύω ότι με κάποιο τρόπο του γύρισε τα μυαλά και πραγματικά όταν τη βλέπω από μέσα μου τη βρίζω.
Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο, ίσως οι προβληματισμοί μου να σας φανούν αστείοι, αλλά ειλικρινά δεν έχω σε κάποιον να μιλήσω και ήθελα κάπου να τα πω.
Φυσικά όλο αυτό είναι το ρεζουμε, είναι και άλλα που με προβληματίζουν και δεν έχουν να κάνουν μόνο με το γάμο μου.
Γενικά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα άλλαξαν πολλά στη ζωή μου. Παντρεύτηκα, άλλαξα πόλη, έκανα παιδί, οι φίλες μου άφαντες πλέον, δυσκολευτηκα στην καινούρια δουλειά, μου πέσανε πολλά.
Αυτό που με κρατούσε όμως ήταν ο αντρας μου και η υπέροχη σχέση που είχαμε και νοιώθω ότι ίσως αυτή η σχέση άρχισε να έχει ρωγμές και φοβάμαι γτ μπορεί οι διαφωνίες τώρα να ειναι μικρές αλλά ίσως αργότερα γιγαντωθουν.

---

καλημερα.
δεν θεωρω οτι ειναι λεπτομερειες και χαζομαρες το να διαφωνειτε και να τσακωνεστε με τον ανδρα σου, κι ακομα περισσοτερο το να σε αμφισβητει, οπως λες και να παιρνει ξενες γνωμες για δικα σας θεματα...
ναι, πολυ πιθανον οι διαφωνιες να γιγαντωθουν.
σκεφτειτε να πατε σε εναν συμβουλο γαμου, μηπως υπαρχει ακομα εδαφος να συνεννοηθειτε.
ειναι σοβαρο προβλημα επικοινωνιας.

λες οτι δεν αναγνωριζεις τον ανδρα που παντρευτηκες κι εχει αλλαξει μετα τον γαμο, αλλα νομιζω οτι το προβλημα ειναι το αντιθετο.
οτι παντρευτηκες εναν ανδρα που δεν γνωριζες καλα και γνωριστηκατε μετα τον γαμο....

το διαστημα της γνωριμιας σας ηταν πολυ συντομο, κι αυτα που συμβαινουν τωρα ειναι τα παρελκομενα...
γνωριστηκατε μετα τον γαμο, μετα το παιδι.
αν υπαρχουν υγιη κοματια στον γαμο σας, καλα θα κανετε να το προσπαθησετε, εφοσον αποφασισατε να κανετε παιδακι κι αν σωζεται, να το σωσετε...

Δεν είναι μικρό το γεγονός να τσακώνεστε και να νιώθεις άσχημα. Μπορείς να τον ρωτήσεις για ποιο λόγο είναι τόσο σημαντικό για αυτόν το να βγάλετε στο παιδί το όνομα της μαμας του. Προσπάθησε να μπεις στην θέση να τον καταλάβεις και όχι να διαφωνησεις. Ακου τι θα σου πει. Και ρωτά τον τι πιστεύει ότι θα αλλάξει στη σχέση του με την μάνα του αν το παιδί πάρει το όνομα της. Από ότι κατάλαβα ούτε εκείνου του αρέσει το όνομα της μανας του. Όπως και να έχει το υποκοριστικό θα δουλέψει και σε εσας όπως και σε άλλους.

Τι ηλικία έχεις; είσαι μικρή; μπορεί λόγω ηλικίας να μη σε εμπιστεύεται. Έχετε διαφορά ηλικίας με τον άντρα σου; απλά ο άντρας σου μπορεί να βλέπει σε σένα τη μανα του και να θέλει να μεγαλώσεις το παιδί όπως μεγάλωσε και αυτόν η μαμά του.

Καθίστε, να συζητησετε ηρεμα, χωρίς βιασύνες για τσακωμούς. Να ηρεμήσετε να του πεις πως νιώθεις, και να τα βρείτε.

Πώς γνωριστήκατε με τον άντρα σου; πριν πως ήταν η σχέση σας; και σε τι έχει αλλάξει τώρα;
Να ξέρεις πάντως πως η έλευση ενός παιδιού είναι κομβικό σημείο στη σχέση ενός ζευγαριού γιατί τώρα πια είστε οικογένεια και προσπαθείτε να βρείτε ξανά τις ισορροπίες για τη νέα σας ζωή

Κατ'αρχην αυτός ο τσακωμός για το όνομα έγινε πριν αρκετό καιρό λίγο μετά που γέννησα.
Απλά εμένα με τρώει μέσα μου και δε μπορώ να το χωνέψω ότι δεν πέρασε το δικό μου. Ήθελα να βγάλω το όνομα που ήθελα εγώ στο παιδί.
Ναι το ξέρω ακούγεται εγωιστικό.
Ξέρω για ποιο λόγο είναι σημαντικό να βγάλει το όνομα της γιατί πιστεύει ότι αν δεν το κάνει θα του το κρατήσει μανιάτικο. Εκείνος ξέρει τη μάνα του καλύτερα, οπότε μπορεί να έχει και δίκιο.
Το ξαναλέω, με τη πεθερά μου έχω καλές σχέσεις, απλά μέσα μου αισθάνομαι ότι δε θέλω ούτε να τη βλέπω πλέον γιατί νοιώθω ότι κατά κάποιο τρόπο με κέρδισε, ενώ ποτέ δεν υπήρχε "μάχη" για να κερδίσει.
Έχω μπει στη θέση του και προσπαθώ να τον καταλάβω, απλά αισθάνομαι ότι αυτός δε μπαίνει στη δική μου.
Ίσως όμως και να έχει μπει από τη στιγμή που από μόνος του φωνάζει το παιδί με το υποκοριστικό.
Δε θέλω να το αναγαγω ξανά το θέμα σε συζήτηση γιατί το έχουμε εξαντλήσει και άλλωστε λύση βρέθηκε.

Με τον άντρα μου έχουμε 12 χρόνια διαφορά ηλικίας. Μου έχει εμπιστοσύνη απλά θεωρεί ότι σε κάποια θέματα επειδή είναι μεγαλύτερος θέλει να τον ακούω. Είμαι 34 και είναι 46.

Οι διαφωνίες που προκύπτουν όσον αφορά το παιδί είναι γτ αυτός είναι υπερπροστατευτικός κι εγώ αρκετά χαλαρή. Να δώσω ένα παράδειγμα. Δε θέλει το παιδί να μπαίνει σε εσωτερικούς χώρους ακόμα και αν είναι χώροι τεράστιοι πχ σούπερ μάρκετ. Είναι ανένδοτος. Εγώ πάλι δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα γτ δε θέλω να μεγαλώσω το παιδί στη γυάλα. Παρόλα αυτά έχουμε μπει και σε εσωτερικούς χώρους κάποιες φορές χωρίς πρόβλημα.
Τον πρώτο καιρό που ρωτάτε άλλους γονείς φίλους του πως αντιμετωπιζαν διάφορες καταστάσεις με τα μωρά τους, ήταν γιατί ήθελε να μαθαίνει συμβουλές από ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει παιδιά, ενώ εγώ δε δεχομουν συμβουλή από κανέναν και μου τη βιδωνε που το έκανε αυτό.

Πλέον που ο καιρός πέρασε και το παιδί μεγάλωσε και δεν έχουμε τις αϋπνίες που είχαμε τότε και την κούραση που είχαμε τότε, μου έχει ζητήσει πολλές φορές συγγνώμη για διάφορες συμπεριφορές του. Αναγνωρίζει ότι σε κάποια σημεία δε φέρθηκε καλά. Και επισήμανε και τι τον χάλασε σε εμένα και τη δική μου συμπεριφορά. Και έχει κάνει και πολλές πράξεις για να αποδείξει τα λόγια του.

Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι γενικά είμαστε πολύ καλά, απλά εμένα με τρώνε αυτοί οι τσακωμοί που κάναμε τότε και που μπορεί να συνεχίζονται και τώρα αλλά σε πολύ μικρότερη συχνότητα. Εγώ όμως τα σκέφτομαι και με ενοχλούν και με μαγκωνουν και με γυρνάνε πίσω και δεν αφήνομαι ελεύθερη. Τα γυρίζω στο μυαλό μου. Και ειδικά με το όνομα δε μπορώ να το χωνέψω! Δηλαδή ίσως κάπου μέσα έχω μεν δίκιο, αλλά το χάνω γιατί φέρομαι κι εγώ εγωιστικά?? Δε ξέρω.

Quote:

---

Originally Posted by Regina-Phalange

Κατ'αρχην αυτός ο τσακωμός για το όνομα έγινε πριν αρκετό καιρό λίγο μετά που γέννησα.
Απλά εμένα με τρώει μέσα μου και δε μπορώ να το χωνέψω ότι δεν πέρασε το δικό μου. Ήθελα να βγάλω το όνομα που ήθελα εγώ στο παιδί.
Ναι το ξέρω ακούγεται εγωιστικό.
Ξέρω για ποιο λόγο είναι σημαντικό να βγάλει το όνομα της γιατί πιστεύει ότι αν δεν το κάνει θα του το κρατήσει μανιάτικο. Εκείνος ξέρει τη μάνα του καλύτερα, οπότε μπορεί να έχει και δίκιο.
Το ξαναλέω, με τη πεθερά μου έχω καλές σχέσεις, απλά μέσα μου αισθάνομαι ότι δε θέλω ούτε να τη βλέπω πλέον γιατί νοιώθω ότι κατά κάποιο τρόπο με κέρδισε, ενώ ποτέ δεν υπήρχε "μάχη" για να κερδίσει.
Έχω μπει στη θέση του και προσπαθώ να τον καταλάβω, απλά αισθάνομαι ότι αυτός δε μπαίνει στη δική μου.
Ίσως όμως και να έχει μπει από τη στιγμή που από μόνος του φωνάζει το παιδί με το υποκοριστικό.
Δε θέλω να το αναγαγω ξανά το θέμα σε συζήτηση γιατί το έχουμε εξαντλήσει και άλλωστε λύση βρέθηκε.

Με τον άντρα μου έχουμε 12 χρόνια διαφορά ηλικίας. Μου έχει εμπιστοσύνη απλά θεωρεί ότι σε κάποια θέματα επειδή είναι μεγαλύτερος θέλει να τον ακούω. Είμαι 34 και είναι 46.

Οι διαφωνίες που προκύπτουν όσον αφορά το παιδί είναι γτ αυτός είναι υπερπροστατευτικός κι εγώ αρκετά χαλαρή. Να δώσω ένα παράδειγμα. Δε θέλει το παιδί να μπαίνει σε εσωτερικούς χώρους ακόμα και αν είναι χώροι τεράστιοι πχ σούπερ μάρκετ. Είναι ανένδοτος. Εγώ πάλι δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα γτ δε θέλω να μεγαλώσω το παιδί στη γυάλα. Παρόλα αυτά έχουμε μπει και σε εσωτερικούς χώρους κάποιες φορές χωρίς πρόβλημα.
Τον πρώτο καιρό που ρωτάτε άλλους γονείς φίλους του πως αντιμετωπιζαν διάφορες καταστάσεις με τα μωρά τους, ήταν γιατί ήθελε να μαθαίνει συμβουλές από ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει παιδιά, ενώ εγώ δε δεχομουν συμβουλή από κανέναν και μου τη βιδωνε που το έκανε αυτό.

Πλέον που ο καιρός πέρασε και το παιδί μεγάλωσε και δεν έχουμε τις αϋπνίες που είχαμε τότε και την κούραση που είχαμε τότε, μου έχει ζητήσει πολλές φορές συγγνώμη για διάφορες συμπεριφορές του. Αναγνωρίζει ότι σε κάποια σημεία δε φέρθηκε καλά. Και επισήμανε και τι τον χάλασε σε εμένα και τη δική μου συμπεριφορά. Και έχει κάνει και πολλές πράξεις για να αποδείξει τα λόγια του.

Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι γενικά είμαστε πολύ καλά, απλά εμένα με τρώνε αυτοί οι τσακωμοί που κάναμε τότε και που μπορεί να συνεχίζονται και τώρα αλλά σε πολύ μικρότερη συχνότητα. Εγώ όμως τα σκέφτομαι και με ενοχλούν και με μαγκωνουν και με γυρνάνε πίσω και δεν αφήνομαι ελεύθερη. Τα γυρίζω στο μυαλό μου. Και ειδικά με το όνομα δε μπορώ να το χωνέψω! Δηλαδή ίσως κάπου μέσα έχω μεν δίκιο, αλλά το χάνω γιατί φέρομαι κι εγώ εγωιστικά?? Δε ξέρω.

---

Σίγουρα αυτή η διαφορά ηλικίας παίζει ρόλο στο ότι θέλει να σου επιβάλλεται και είναι απόλυτος. Ουσιαστικά είναι σαν να μην εκτιμάει τη γνώμη και τη θέση σου ή να σε θεωρεί ανώριμη. Και αυτό είναι λόγω ηλικίας.

Να χαλαρώσεις λέω καλύτερα γιατί πολλά προβλήματα προκύπτουν και από δικά σου ελαττώματα. Δεν είναι κακο καμία φορά να ζητάμε συμβουλές από άλλους ή να συζητάμε μαζί τους ώστε να βρίσκουμε λύσεις. Σίγουρα άνθρωποι που μεγάλωσαν παιδιά θα σε βοηθούσαν να σου δώσουν κάποιες οδηγίες, όσες θες κράτα τες. Ο κόσμος είναι ανοικτομυαλος. Θα ακούσεις συμβουλές και εσύ θα εφαρμόσεις όσες θες, ανοικτή να είσαι, χαλαρή και να δέχεσαι συζήτηση. Όχι με παρωπίδες κλείστες.

Επίσης, ο εγωισμός σου δεν θα σε βοηθήσει. Σε μια οικογένεια ή ένα ζευγάρι δεν επιλέγει ποτέ ο ένας για όλους αλλα όλοι μαζί. Εκτός από δικό σου παιδί είναι και δικο του και έχει δικαίωμα ίσως όχι να σου επιβαλλει το όνομα του παιδιού αλλα έστω να συναποφασισει πάνω σε αυτό το θεμα . Στη ζωή πρέπει να μάθεις ότι δεν γίνεται συνέχεια το δικό μας. Δεν υπάρχουν χατίρια. Να μάθεις να βάζεις νερό στο κρασί σου και να κάνεις υποχωρήσεις, οι σχέσεις είναι δύσκολες και θέλουν υπομονή και συμβιβασμούς, όχι τσαμπουκαδες και εγωισμούς. Ίσως ο άντρας σου να σε βλέπει έτσι εγωίστρια και ανυποχώρητη και για αυτό να μουλαρωσε. Δεν κάθεσαι να βρεις λύση μαζί του , κάθεσαι να κρατάς μούτρα και να κάνεις πεισματα γιατί δεν πέρασαν τα θέλω σου. Λάθος αυτό.
Εάν ήσουν διαλλακτικη μπορεί να τον κερδιζες.

Τέλος, άσε στην άκρη τον ανταγωνισμό με τη μανα του. Από τη στιγμή που δεν σου έχει κάνει τίποτα η γυναικα, δεν υπάρχει λόγος να την ανταγωνίζεσαι, επίσης μπορεί να μην ευθύνεται αυτή εξολοκλήρου για την στάση του άντρα σου αλλα η συμπεριφορά του να είναι βάσει των δικών του θέλω.

Τι πάει να πει σε κέρδισε; πόλεμο έχετε; ποιανης θα περάσει το πείσμα; ωραία αρμονική σχέση έχεις με τη μανα του άντρα σου.

Πάρτο αλλιώς δεν είσαι ήρεμη, καθόλου έχεις πολύ πράγμα μέσα σου συμπλέγματα και λάθος σκέψεις και συμπεριφορές.

Τα προβλήματα είναι αστεία. Οι περισσότεροι έχουν σοβαρότερα. Ξεπέρνα το το ότι έδωσε της μάνας του το όνομα. Δικό σου είναι το παιδί , δεν στο παίρνει η πεθερά. Μόλις μεγαλώσει λίγο ακόμη , αφού είναι και κόρη θα γίνετε και κολλητές ! Η εμμονή του με κλειστούς χώρους, ειδικά στην κόβιντ εποχή και μέχρι να μεγαλώσει λίγο η μικρή , μπορεί να σας γλυτώσει από περιπέτειες. Ψάξε να μάθεις τι επακόλουθα έχει μια παιδική πνευμονία με νοσηλεία και ενδοφλέβια. ΔΕΝ ΘΕΣ ΝΑ ΤΟ ΖΗΣΕΙΣ. Περί συμβουλών από τρίτους. Πριν ακούσεις συμβουλές από ειδικούς, ψάξε αν μεγαλώνουν οι ίδιες παιδιά. Αν δεν έχουν συμβιώσει καν με άνδρα, πέρα από ΣΚ στη σαντορίνη και αλλάζουν γκόμενο κάθε μήνα, ζώντας κυρίως με σκύλους και θεραπευτική κάνναβη , μην τις παίρνεις πολύ στα σοβαρά. ΜΗν μπεις σε σκέψεις χωρισμού για τέτοιες αστειότητες, γιατί θα την πληρώσει η μικρή. Δεν θες να βρεθεί να ζει με επόμενο σύντροφό σου ... ή γκόμενο ....

Quote:

---

Originally Posted by Regina-Phalange

Κατ'αρχην αυτός ο τσακωμός για το όνομα έγινε πριν αρκετό καιρό λίγο μετά που γέννησα.
Απλά εμένα με τρώει μέσα μου και δε μπορώ να το χωνέψω ότι δεν πέρασε το δικό μου. Ήθελα να βγάλω το όνομα που ήθελα εγώ στο παιδί.
Ναι το ξέρω ακούγεται εγωιστικό.
Ξέρω για ποιο λόγο είναι σημαντικό να βγάλει το όνομα της γιατί πιστεύει ότι αν δεν το κάνει θα του το κρατήσει μανιάτικο. Εκείνος ξέρει τη μάνα του καλύτερα, οπότε μπορεί να έχει και δίκιο.
Το ξαναλέω, με τη πεθερά μου έχω καλές σχέσεις, απλά μέσα μου αισθάνομαι ότι δε θέλω ούτε να τη βλέπω πλέον γιατί νοιώθω ότι κατά κάποιο τρόπο με κέρδισε, ενώ ποτέ δεν υπήρχε "μάχη" για να κερδίσει.
Έχω μπει στη θέση του και προσπαθώ να τον καταλάβω, απλά αισθάνομαι ότι αυτός δε μπαίνει στη δική μου.
Ίσως όμως και να έχει μπει από τη στιγμή που από μόνος του φωνάζει το παιδί με το υποκοριστικό.
Δε θέλω να το αναγαγω ξανά το θέμα σε συζήτηση γιατί το έχουμε εξαντλήσει και άλλωστε λύση βρέθηκε.

Με τον άντρα μου έχουμε 12 χρόνια διαφορά ηλικίας. Μου έχει εμπιστοσύνη απλά θεωρεί ότι σε κάποια θέματα επειδή είναι μεγαλύτερος θέλει να τον ακούω. Είμαι 34 και είναι 46.

Οι διαφωνίες που προκύπτουν όσον αφορά το παιδί είναι γτ αυτός είναι υπερπροστατευτικός κι εγώ αρκετά χαλαρή. Να δώσω ένα παράδειγμα. Δε θέλει το παιδί να μπαίνει σε εσωτερικούς χώρους ακόμα και αν είναι χώροι τεράστιοι πχ σούπερ μάρκετ. Είναι ανένδοτος. Εγώ πάλι δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα γτ δε θέλω να μεγαλώσω το παιδί στη γυάλα. Παρόλα αυτά έχουμε μπει και σε εσωτερικούς χώρους κάποιες φορές χωρίς πρόβλημα.
Τον πρώτο καιρό που ρωτάτε άλλους γονείς φίλους του πως αντιμετωπιζαν διάφορες καταστάσεις με τα μωρά τους, ήταν γιατί ήθελε να μαθαίνει συμβουλές από ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει παιδιά, ενώ εγώ δε δεχομουν συμβουλή από κανέναν και μου τη βιδωνε που το έκανε αυτό.

Πλέον που ο καιρός πέρασε και το παιδί μεγάλωσε και δεν έχουμε τις αϋπνίες που είχαμε τότε και την κούραση που είχαμε τότε, μου έχει ζητήσει πολλές φορές συγγνώμη για διάφορες συμπεριφορές του. Αναγνωρίζει ότι σε κάποια σημεία δε φέρθηκε καλά. Και επισήμανε και τι τον χάλασε σε εμένα και τη δική μου συμπεριφορά. Και έχει κάνει και πολλές πράξεις για να αποδείξει τα λόγια του.

Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι γενικά είμαστε πολύ καλά, απλά εμένα με τρώνε αυτοί οι τσακωμοί που κάναμε τότε και που μπορεί να συνεχίζονται και τώρα αλλά σε πολύ μικρότερη συχνότητα. Εγώ όμως τα σκέφτομαι και με ενοχλούν και με μαγκωνουν και με γυρνάνε πίσω και δεν αφήνομαι ελεύθερη. Τα γυρίζω στο μυαλό μου. Και ειδικά με το όνομα δε μπορώ να το χωνέψω! Δηλαδή ίσως κάπου μέσα έχω μεν δίκιο, αλλά το χάνω γιατί φέρομαι κι εγώ εγωιστικά?? Δε ξέρω.

---

Δεν θέλει να πηγαίνετε σε εσωτερικούς χώρους; Μήπως έχει μικροβιοφοβια και λόγω κοβιντ φοβάται περισσότερο; μπορεί ο άντρας σου να έχει κάποιες εμμονές ή κολλήματα αλλα εσύ δεν έχεις μάθει ποια είναι αυτά και γιατί τα συντηρεί; πόσο καιρό είστε μαζί; πως γνωριστήκατε παίζει ρόλο και αυτό

Αγαπητή θεματοθέτρια,
οι προβληματισμοί που αναφέρεις είναι πολύ σημαντικοί.

Ο άντρας σου από τη γέννηση του παιδιού και μετά άρχισε να εμφανίζει θέματα ελέγχου, θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο στα πάντα σχετικά με το παιδί, και δυσκολεύεται πολύ να αφεθεί και να εμπιστευτεί εσένα επειδή ακριβώς εσύ είσαι πιο χαλαρή.
Αυτά τα στοιχεία μου θυμίζουν στοιχεία ιδεοψυχαναστικής προσωπικότητας που θέλει να έχει τον έλεγχο στα πάντα και να τα κάνει όλα τέλεια ή τουλάχιστον συμπεριφέρεται έτσι. Προσωπικότητες με τέτοια στοιχεία αφήνουν τον έλεγχο συνήθως μόνο σε ανθρώπους που είναι πιο ιδεοψυχαναγκαστικοί από αυτούς και τελειομανείς. Αν χαλαρώσουν αισθάνενονται πως θα γίνει κάτι πολύ καταστροφικό.

Όμως όλο αυτό είναι λάθος και δυσλειτουργικό τόσο για το παιδί όσο και για τη σχέση σας. Το παιδί άμα μεγαλώσει σε μια γυάλα υπερπροστασίας δεν θα αναπτύξει δεξιότητες ζωής ώστε να ανοίξει μόνο του τα φτερά του. Θα αναπτύξει φοβίες και δεν θα νιώθει ικανό να ανταπεξέλθει σε καταστάσεις γιατί λόγω της γυάλας υπερπροστασίας δεν θα έχει την ευκαιρία να ανταπεξέλθει σε καταστάσεις ώστε να δυναμώσει.

Όμως το σημαντικότερο κομμάτι είσαι εσύ. Εσύ πώς νιώθεις σε ένα σπιτικό που κάποιος σου έχει πάρει τον χώρο σου και ο χώρος σου έχει μικρύνει. Δεν μπορείς να εκφραστείς το ίδιο άνετα, η γνώμη σου δεν είναι ισάξια με την γνώμη του άλλου. Αυτό έχει γίνει γιατί ο άντρας σου λόγω του άγχους του να γίνουν όλα τέλεια (φοβάται καταβάθος πολύ) γίνεται επιτακτικός και απόλυτος, και εσύ ταυτόχρονα ακυρώνεις τον εαυτό σου και του παραχωρείς χώρο από τον χώρο σου λέγοντας πως αυτός ξέρει καλύτερα αλλά κατα βάθος ασφυκτιάς. Οχι δεν ξέρει καλύτερα, είναι απλά ψυχαναγκαστικός και φοβάται πολύ καταβάθος.

Είναι σημαντικό να συζητήσεις (χωρίς φωνές) σε ήρεμη στιγμή, όλα αυτά. Ότι ο άντρας σου μάλλον λόγω του άγχους του έχει πάρει περισσότερο χώρο και εσύ ασφυκτιάς. Είναι σημαντικό να τον συγχωρέσεις μέσα σου για το όνομα του παιδιού και για το παρελθόν αλλά ταυτόχρονα να βρείτε έναν τρόπο ώστε να έχετε ισάξιο χώρο και οι δύο.
Αυτό θέλει κατανόηση από εκείνον και από εσένα όρια ξεκάθαρα. Να μην ακυρώνεις τον εαυτό σου. Και οι δύο τα ίδια γνωρίζετε, και το ίδιο καλοί γονείς είστε. Οι αποψεις και των δύο είναι το ίδιο σημαντικές.

Αυτό που με στενοχωρει περισσότερο είναι ότι μέσα μου λίγο κλείδωσα και δεν αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο όπως έκανα παλιότερα, που ήμουν τρυφερή και συντροφική. Γενικά έχω περάσει πολλά στη ζωή μου στο θέμα σχέση και μαγκωνω εύκολα.
Και πρέπει να το σταματήσω αυτό γτ θα πάρουμε την κάτω βόλτα αλλά δε μπορώ γτ αισθάνομαι μέσα μου ότι έχω μεγάλη χολοσκασια ρε παιδί μου!!

Δεν μπορείς να πατήσεις ένα κουμπί και να πνίξεις/εξαφανίσεις ένα συναισθημα.
Δεν λειτουργούν έτσι τα συναισθήματα.
Είναι σημαντικό να συζητηθούν οι αιτίες που δημιουργήθηκαν αυτά τα συναισθήματα.
Η επούλωση ενός έντονου συναισθήματος είναι μια ολόκληρη διαδικασία.
Ποτέ κανείς δεν πάτησε κουμπί ή δεν πίεσε τον εαυτό του να ξεχάσει και ξέχασε ή εξαφάνισε ένα συναίσθημα.
Μου φαίνεται σαν να λες ότι εσύ φταις για το πώς νιώθεις και ότι πρέπει να ελέγξεις τα συναισθήματά σου, κάτι το οποίο δεν γίνεται. Απλά αυτομαστιγώνεσαι.

Καλα σοβαρα μιλασ αυτο ειναι φυσιολογικη συζητηση ενοσ ζευγαριου το θεωρεισ προβλημα στο δικο μου σπιτι αυτο γινετσι 40 χρονια σκεψου οτι εγω τα εκανα ολα σωστα δουλεια σπουδεσ κλπ δεν εμπλεξα πολυ μονο πινω καμια μπυρα κ καπνιζω και παλι με εχουν για μαλακα εγω σε ρωταω εσυ αμα δουλευεσ 19 χρονια δε θα ηθελεσ τη μπυρα σου κ το τσιγαρο σου

κλασικά προβλήματα ζευγαριών όταν έρχεται η πίεση του παιδιου χωρίς βοήθειες κλπ....Συχνά πάντως πολλοί άνδρες αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους σαν αθλητές που θέλουν να τους κάνουν πρωταθλητές και ασχολούνται και με το ελάχιστο ,πράγμα που δεν αποδέχεται η συνήθως χαλαρή φύση των γυναικών.....Καλό θα είναι πάντως να σκεφτόμαστε πως θα ήταν μαζι με την οικογένεια να είχαμε και μεγαλες επιχειρηματικές κλπ υποχρεώσεις ώστε όλα αυτα να μας φαίνονται μικρα!!