Ούτε κι εγώ ξέρω

Γειά σας,
η αλήθεια είναι οτι δεν ξέρω πως ακριβώς να περιγράψω τι συμβαίνει οπότε θα κάνω εδώ μια προσπάθεια.
έγινα εχτές 20 χρονών και γενικότερα έκανα κάποιες σκέψεις πάνω σε όσα έχω κάνει μέχρι τώρα. Εκτός από το γεγονός ότι όλη μέρα είχα ακραίες αλλαγές στην διάθεση μου, μια έβαζα τα κλάματα, μια ήμουν υπερβολικά χαρούμενη, είχα τόσο δυσάρεστες σκέψεις, αισθανόμουν τελείως άχρηστη, ότι δεν έχω καταφέρει τίποτα, ότι δεν έχω σκοπό, δεν έχω στόχο, σπουδάζω κάτι που δεν μου αρέσει, κανείς δεν με νοιάζεται πραγματικά και ένα σωρό άλλα τέτοια. Αλλά δεν τελειώνει εκεί. Το θέμα είναι ότι γενικότερα δρω παρορμητικά, είμαι τρομερά αναποφάσιστη( σε οποιοδήποτε θέμα), λέω ή κάνω πράγματα που αμέσως μετά μετανιώνω, είμαι κυκλοθυμική, κατηγορώ πάντα τον εαυτό μου, έχω τάσεις αυτοκαταστροφής (πίνω μέχρι να κάνω εμετό ή μέχρι να μην "νιώθω", έχω κάψει τον εαυτό μου με τσιγάρα-και άν τα σημάδια δεν ήταν τόσο φανερά και άρα να μπορούν να τα δουν οι γονείς μου θα το έκανα συχνά,εφόσον έχω αυτή την επιθυμία υπερβολικά συχνά-, καπνίζω πολύ, δεν κοιμάμαι, κάνω υπερβολές με το φαγητό-είτε δεν μπορώ να σταματήσω να τρώω, είτε δεν τρώω τίποτα). Τις περισσότερες φορές καταφεύγω σε καταχρήσεις για να νιώσω καλά με εμένα(σε περιπτώσεις που θα θελήσω να πάω σε ένα πάρτυ για να γνωρίσω κόσμο πχ) ή για να ξεχάσω κάποια πράγματα(ή συναισθήματα). Επίσης έχω την τάση να απομακρύνω από κοντά μου κάποιους ανθρώπους που νοιαζονται για μένά (οπως το είχε πει μια φίλη μου "τρομάζω όταν οι άλλοι μου δείχνουν την αγάπη τους ή οτι νοιάζονται" ). Και ειδικότερα από τον Μάρτη και μετά που έγινε ένα περιστατικό με ένα παιδί, όλα αυτά έγιναν σε πολύ εντονότερο βαθμό και το θέμα είναι οτι δεν λέω να το ξεχάσω. Γενικότερα έχω την τάση λοιπόν να τα κάνω όλα σκατά σε κάθε επίπεδο, στην προσωπική μου ζωή, σε επιλογές για το μέλλον μου (σε αυτό φταίει και η αναποφασιστικότητα μου) και στα πάντα τελοσπάντων. Τέλος, εκτός του ότι φοβάμαι να δεθώ με κάποιον (στην ερωτική μου ζωή) διότι φοβάμαι οτι δεν θα είμαι αρκετή, έχω την τάση να κολλάω με άτομα που μου φέρονται άσχημα(το ίδιο και το περιστατικό του Μάρτη που αναφέρω) και ενώ ανά στιγμές λεω στον εαυτό μου οτι δεν το αξίζω είναι σα να επιζητώ απο το ίδιο άτομο να μου ξαναφερθεί έτσι πάλι και πάλι και πάλι και πάλι! Είναι σα να θέλω να απογοητεύομαι και να στεναχωριέμαι περιμένοντας τα λάθος πράγματα απο τα λάθος άτομα και το κακό είναι ότι όντως ελπίζω ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ και ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ τρώω τα μούτρα μου. Και μετά πάλι τα ίδια.
Μάλλον τα λεω κάπως μπερδεμένα αλλά είναι η πρώτη φορά που προσπαθώ να τα πω κάπου..

Kaskoli καταρχας χρονια σου πολλα!!
Μου θυμιζεις πολυ τον εαυτο μου! Τρομερη ταυτιση ομως. Αναποφασιστικοτητα, κυκλοθυμια, παρορμητικοτητα και τασεις αυτοκαταστροφης! Εγω ειμαι 22...
Δεν ξερω τι να σου πω για να σε βοηθησω. Μονο οτι ΟΛΟΙ αξιζουμε κατι και κανουμε καποια διαφορα σ'αυτη τη γαμωζωη! Δεν αξιζει να αυτοκαταστρεφεσαι και να καιγεσαι με τσιγαρα για τιποτα και για κανεναν. Κι εγω τι καταλαβα; Εχω χιλιαδες σημαδια που τωρα πλεον δε μπορω να κρυψω. Τελεια;
Τα συναισθηματα σε καταλαβαινω δε μπορεις να τα ελεγξεις, αλλα οταν εισαι χαλια, απ'το να κλειστεις στον εαυτο σου η να χαρακωθεις προτιμησε να το πεις σε καποιον που ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ. Γονεας, αδερφος, αδερφη, φιλος, φιλη, οποιον εμπιστευεσαι! Μην απομονωνεσαι..
Μην κατηγορεις τον εαυτο σου για τα παντα! Ριχνε τα και στους αλλους καμια φορα... ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ, δε γινεται να φταις παντα εσυ! Εγω παλι εχω ελλειψη κρισης και μια τα ριχνω στον εαυτο μου και μια στους αλλους για το ιδιο θεμα, μεχρι και σ'αυτο αναποφασιστη ειμαι! :Ρ
Γενικοτερα οταν σε πιανουν τα αυτοκαταστροφικα σου προσπαθησε να εισαι με κοσμο... Με κοσμο που αγαπας και που θα σε καταλαβει αν τους ανοιχτεις, βοηθαει.
:)

Kaskoli, χρόνια πολλά κορίτσι μου. Κατ' αρχάς ηρέμησε. Με το να είσαι στην πρίζα συνεχώς τροφοδοτείς το άγχος και τον πανικό σου, αυτά τα τερατάκια που όσο τα ταίζουμε, τόσο μεγαλώνουν.

Τα περισσότερα προβλήματα των ανθρώπων έχουν να κάνουν με το Εγώ τους. Ο καθένας μας πιστεύει πως είναι στο κέντρο του κόσμου και πως όλοι και όλα περιστρέφονται γύρω του. Σκέψου πως δεν είσαι η μόνη που προσπαθεί να βρει το δρόμο της στη ζωή. Ο καθένας ζει σε καθημερινή βάση με τα προβλήματά του, τους φόβους και τις επιθυμίες του και αγωνίζεται να βρει ισορροπίες.

Αντί να σκέφτεσαι οτι δεν έχεις καταφέρει τίποτα, σκέψου τι θέλει να καταφέρεις από εδώ και πέρα. Είσαι στο ξεκίνημα της ζωής σου και όποια πορεία και αν αποφασίσεις οτι θέλεις να ακολουθήσεις, υπάρχουν πάντα περιθώρια να την αλλάξεις ή να την τροποποιήσεις.
Ανάλαβε την ευθύνη του εαυτού σου. Η αυτοκαταστροφική σου συμπεριφορά είναι μιά κραυγή προς τους ανθρώπους γύρω σου για βοήθεια. Μην περιμένεις από κανένα να σε σώσει, να σε βοηθήσει, να σε γλυτώσει από τα ζόρια. Κανείς δε σου χρωστάει τίποτα. Φυσικά και θα βρεις κάποιυς να σου απλώσουν χέρι βοήθειας, αλλά μόνη σου θα σταθείς στα πόδια σου. Κι αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα της ζωής. Η ικανοποίηση του ορειβάτη που ανεβαίνει σε ένα δύσβατο ψηλό βουνό και μόλις φτάνει στην κορυφή και ατενίζει την απεραντοσύνη του κόσμου αναφωνεί: "Ναι, εγώ το έκανα αυτό!"...

Σώπασε. Αφουγκράσου τον εαυτό σου, τις ανάγκες σου. Γνώρισε τους φόβους και τις ανασφάλειές σου. Ολοι έχουμε από δαύτα. Βρες τι είναι αυτά που σε ευχαριστούν και ακολούθησέ τα. Εμπιστέψου τη ζωή και τους ανθρώπους. Μη φοβάσαι τις αποτυχίες. Αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, πώς θέλεις να σε αγαπήσουν οι άλλοι? Ανοίξου στους ανθρώπους. Ακόμα και αν κάποιος σε προδώσει, ευχαρίστησέ τον γιατί κάτι έμαθες από αυτόν. Μάθε να περιμένεις το αναπάντεχο. Ολα είναι μέσα στη ζωή. Και η ζωή είναι ένα δώρο. Το μόνο που μας δίνεται πραγματικά...

Η ουσια λοιπον ειναι...οτι οσο και να κοπανησεις το κεφαλι σου σε τοιχους...δεν αλλαζει τιποτα....
η ζωη σου ειναι στα χερια σου...οπως ενα παιχνιδι στα χερια ενος μικρου παιδιου....αυτο ειναι η ζωη...και τους κανονες τους βαζεις εσυ...
αν θες το απολαμβανεις...αν θες περνεις ενα σφυρι και το κοπανας μεχρι να το κανεις κομματια....

εισαι πολυ μικρη ..κι εχεις απλετο χρονο να κανεις τα παντα..ή να μη κανεις τιποτα...αλλα τον εαυτο σου δεν τον ξεφορτωνεσε ευκολα...θα ειστε μαζι για πολλα πολλα χρονια ακομα,γιαυτο κοιτα να τα βρειτε να κανετε ειρηνη και να αγαπηθειτε....
οτι υλικα χρειαζεσε τα χεις μεσα σου...σταματα να βλεπεις τον εαυτο σου σαν αντανακλαση στους καθρεφτες των αλλων...
κοιτα κατευθειαν μεσα σου....

Σας ευχαριστώ, οι απαντήσεις είναι καθησυχαστικές και με κάνουν να θέλω να προσπαθήσω για μένα. Φανταστείτε οτι μέχρι και εδώ που έγραψα όμως, σκεφτόμουν πόσο ασήμαντο μπορεί να είναι το πρόβλημα μου ή πόσο γελοίο σε σχέση με τα προβλήματα άλλων κι αυτό με εμποδίζει μερικές φορές από το να μιλήσω σε κάποιον...Οπότε ευχαριστώ για δεύτερη φορά :) Θα ήθελα επίσης να ζητήσω κάποια συμβουλή σχετικά με το περιστατικό του Μάρτη εφόσον έχει επηρεάσει τόσο την καθημερινότητα μου και επηρεάζει την διάθεση μου υπερβολικά πολύ. Το θέμα είναι οτι δεν μπορώ να ξεχάσω το συγκεκριμένο παιδί και δυστυχώς το βλέπω και στην σχολή οπότε δεν είναι και τόσο εύκολο. Δεν θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες εδώ γιατί ποτέ δεν ξέρεις οπότε δεν ξέρω κατά πόσο βοηθάει και αυτή η περιγραφή..

κοιτα...εισαι σε μια πολυ ευαισθητη ηλικια...κατα καποιο τροπο εινα ενα μεταιχμιο απο την ζωη του εφηβου στην ζωη του ενηλικα...οποτε φυσικα και το προβλημα σου πρεπει να το αντιμετωπισεις με σοβαροτητα...γιατι τωρα χτιζεις τις βασεις για τον ενηλικα που θα γινεις...

ηρεμια χρειαζεται...και να αφησεις τον εαυτο σου λιγο ελευθερο να απολαυσει την ζωη....
αποτι καταλαβα...σου αρεσει ενα παιδι που σου φερθηκε ασχημα...τι να πω...τι θα λειτουργουσε για σενα καλυτερα ..ωστε να παψεις να τον σκεφτεσε; να το δεις ισως και λιγο εγωιστικα...να στρεψεις την προσοχη σου σε αλλα ενδιαφεροντα;
παντως το να βασανιζεις τον εαυτο σου .....δεν ειναι λυση....αποδεξου οτι αυτο το ατομο ειναι οριστικα εξω απο την ζωη σου πια...την προσωπικη σου ζωη..κι απλα καθε φορα που θα τον βλεπεις στρεψε το βλεμμα και την σκεψη σου αλλου.....