Σήμερα έχει γενεθλια ο φιλος μου που εχασα
Γεννήθηκε σαν σήμερα, σκοτώθηκε πριν μερικα χρονια. Δεν ξερω αν οι ημερομηνιες με κανουν χειροτερα. Θυμάσαι τα γενεθλια, θυμασαι τη γιορτη του, ποτε πεθανε. Δεν θελω να ξεχασω. Η δεν μπορω. Η δεν μαφηνουν να ξεχασω ολες αυτες οι ημερομηνιες. Παω σε ψυχολογο, μαρεσει που μιλαω, αλλα τι αλλαζει; Πισω δεν γυριζει. κι αν πεθανω και δεν υπαρχει επομενη ζωη, ειναι οριστικο οτι δεν θα ξανασμιξουμε.
Δεν σκεφτομαι πραγματα του στυλ αν εκανα εκεινο η το αλλο. Ουτε μετανοιωνω για πραγματα που ελεγα, ηξερε οτι τον αγαπουσα και τον εκτιμουσα. Και απλα ειμαι σε ενα τελμα. Που να βρω ενα φιλαρακι; που λεει και το τραγουδι. Σε νεους φιλους ψαχνω παλι να βρω το προσωπο του. Απο την αλλη ημουν τυχερος που τον γνωρισα. Αλλοι παιρνουν μια ζωη χωρις να χουν εναν πραγματικο φιλο, εγω ειχα. Αδερφο δεν ειχα, αλλα αν ειχα πρεπει το αισθημα να ειναι σαν να εχω εκεινον. Τον θεωρουσα αδερφο μου. Στεναχωριεμαι και για τους γονεις του και τον αδερφο του. Η μανα του μου ειχε ζητησει να προσεχω τον αδερφο του.
Εχουμε μια ενδιαφερουσα θα ελεγα σχεση. Τον αγαπουσα επειδη ηταν αδερφος του. Δεν ηταν οτι καναμε τρελη παρεα, αλλα τους θεωρουσα το ιδιο. Του μοιαζει κιολας. Θεωρω οτι εχει περασει και δυσκολα γτ ολο τον συγκριναν με τον αδερφο του. Ακομα και που πεθανε, θεωρω οτι ακομα παραμενει ο αδερφος του Χ και οχι ο Υ. Παρολα αυτα ποναει για εκεινον. Παιρνει και αντικαταθλιπτικο φαρμακο, παει σε ειδικο. Δεν ξερω τι μπορει να κανει για να νιωσει καλυτερα. Ουτε εγω το εχω αποδεκτει. Μονο βολτα με την μηχανη τον παω που του αρεσει και τον παιρνω τηλεφωνο να ερθει για καθαρισμο :P
