χωρισα ... ουτε να τα ξαναβρω μαζι του γινεται ... ουτε να τον ξεχασω ...
Καλησπέρα σε όλους ! Είμαι καινούρια στο φόρουμ και είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι εδώ . Είμαι 20 χρονών . Το θέμα μου είναι ότι πριν 3 βδομάδες χώρισα από μια σχέση 10 μηνών (ούτε πολύς χρόνος , ούτε και τόσο λίγος όμως) η οποία δεν ήταν και ότι ευκολότερο γενικώς , καθ' ότι τους 8 από τους 10 μήνες αυτός ήταν στρατό . Γενικώς θα λεγε κανείς ότι ήμασταν φαινομενικά καλά , μέχρι να μου πει να χωρίσουμε . Δεν είχαμε τσακωθεί ποτέ , μιλούσαμε συχνά στο τηλέφωνο , έπαιρνε συχνά άδειες για να βλεπόμαστε κλπ . Έβλεπα το τελευταιο διμηνο (οπου δεν ειχε μπορεσει να παρει και άδεια) μια αλλαγή στη συμπεριφορά του , ήταν περισσότερο φιλικός απέναντι μου παρά ερωτικός , αλλά έλεγα να μην του πω τίποτα μέσω τηλεφώνου να περιμένω να μιλήσουμε από κοντά , αν δεν άλλαζε η κατάσταση όταν απολυόταν . Παρ'όλα αυτά όταν πήρε άδεια απολύσεως ,και βρεθήκαμε , τελικά μου είπε να χωρίσουμε , γιατι απ οτι είπε ο στρατός τον απομάκρυνε απο μενα , δεν νιώθει πια το ίδιο πια , και δεν μου αξιζε , λεει , να με κοροιδευει . Δεν φέρθηκε άσχημα γενικώς , μετά από κάποιες μέρες τον πη΄ρα τηλέφωνο και του είπα μερικά πράματα (οχι παρακάλια και τέτοια , αντιθετα του ξεκαθαρησα οτι ενω τον θελω ακομη , αν θελει κατι , θα το κανει αυτος , γιατι εγω περιμενα 8 μηνες για το τιποτα τελικα) . Το θεμα ειναι οτι εδώ και τρεις βδομάδες νιώθω χάλια . Δεν θέλω καθόλου να μένω μονη πρωτα απ όλα . Δεν αντέχω να μην έχω κόσμο γύρω μου , και αυτο σε φάση που όλοι οι φίλοι μου έχουν πάει διακοπές , εγω είμαι αθηνα γιατι εχω καθε μερα μαθημα (σεπτεμβρη δινω εξετασεις για καλων τεχνων) και γενικώς τις διακοπές φέτος τις βλέπω με το κυάλι . Νιώθω πολύ λυπημένη , κατά καιρούς με πιάνει κάτι σαν κρίση (κυρίως τα βράδια) και κλαίω , ενώ συνέχεια θέλω να απασχολώ το μυαλό μου με κάτι , ακόμη και με το πιο χαζό πράμα . Το ότι δεν πάω διακοπές το κάνει ακόμη χειρότερο . Νιώθω οτι τις τελευταίες 3 βδομαδες κάνω πράματα απλά για να τα κάνω . Δεν χαίρομαι τίποτα πραγματικά . Στο εργαστήει ζωγραφικής που πάω για την προετοιμασία για την σχολή έχω κάνει πολύ μεγάλη πρόοδο και όμως δεν μπορω να το χαρώ όπως θα έπρεπε ! Έχω χασει την ορεξή μου και για τις εξετάσεις και για τα πάντα . Απ την αλλη όμως με αγχώνει η σκέψη του να γυρίσω σπίτι το βράδυ . Νιώθω πολύ μόνη τα βράδια γενικώς . Όλοι μου λένε "είσαι νεα , σε μερικούς μήνες ουτε που θα το σκευτεσαι, θα περασεις στη σχολη και θα γνωρισεις πολυ κοσμο , θα προκυψει κατι αλλο , μη σκας " και διαφορα τετοια . Τα ξερω ολα αυτα και τα σκευτομαι κι εγω , αλλα δεν μπορω να μη νιωθω ασχημα !!! Λογω εγωισμου φυσικα και δεν εχω ξαναεπικοινωνησει μαζι του απο τοτε . Ουτε και αυτος . Δεν παρακαλαω για κανεναν για κανενα λογο , αυτο ειναι το μονο σίγουρο . Απ την άλλη θελω να τα ξαναβρουμε γιατι τον θελω , αλλα το θεμα ειναι οτι αν περασω στην καλων τεχνων εκτος αθηνας (αν περασω γενικως αλλα λεμε τωρα) πχ φλωρινα η θεσσαλονικη , θα φυγω , προς οκτωβρη , οποτε και παλι ... νιώθω όμως μια μεγάλη θλίψη μέσα μου ...
