γεια σας .ειναι η πρωτη μου εγγραφη σε φορουμ αλλα ηθελα να μοιραστω τις σκεψεις μου με ομοιοπαθουντες.η φοβια μου για καθε ειδους κοινωνικη συνευρεση ,οταν δεν υπαρχει καποιος δικος μου να με στηριξει καταλληλα, με ταλαιπωρει αφανταστα.Στο λεωφορειο,τη σχολη παντου.Κακες σκεψεις συνεχεια,οτι σε κατακρινουν οτι κανεις κατι λαθος ,εκει αρχιζουν τα ψυχοσωματικα που μετα ν φαινεται και γινεται φαυλος κυκλος.Αποφευγω πολλα,ενω εχω αποφασισει να μην το κανω καποιες φορες ειναι αδυνατο.Σε ενα μερος με κοσμο που νιωθω οτι "απειλουμαι" δυσκολευομαι στην αναπνοη,τρεμω,εχω αρρυθμιες και το χειροτεροο ειναι το τοσο δυσαρεστο συναισθημα αυτης της στιγμης που αντι να περναει εντεινεται..Δεν μπορω πλεον ολο και πιο συχνα να χαρω στιγμες που ο μεσος ανθρωπος εχει δεδομενες..