(συγνώμη για τον τίτλο, θεωρώ ότι με εκφράζει :Ρ).
Ξεκίνησα να πίνω πού και πού όταν ένιωθα πολύ χάλια. Βρήκα ότι το αλκοόλ με κάνει να νιώθω πολύ καλύτερα. Έπινα ένα ποτήρι τζιν ή βοτκες και εκεί τελείωνε το θέμα μετά έπεφτα και κοιμόμουν σαν πουλάκι. Αργότερα βρήκα μια δουλειά που δεν μπορούσα να την κάνω και επειδή ντρεπόμουν πριν πάω, έπινα ένα ποτήρι τζιν για να παίρνω θάρρος. Πριν 1,5χρόνο μετά από μια απόρριψη ενός που ήθελα πολύ (κακό χρόνο να χει και κατάρα που τον γνώρισα) ξεκίνησα να πίνω μπουκάλες βότκες το βράδυ που σχολουσα, και το πρωί επειδή ήμουν κουρούμπελο με απίστευτο πονοκέφαλο έπαιρνα από το περίπτερο ατομικό μπουκάλακι Φιλανδία για να μπορώ να δουλέψω. Επειδή αυτός που έρωτευτηκα είναι στην ίδια δουλειά μαζί μου έπινα εκεί για να μην τον σκέφτομαι, το βράδυ ξανά έπινα για να μην τον σκέφτομαι, με αυτά και με εκείνα πήγαινα κουρούμπελο στη δουλειά δεν άντεχα πλέον να δουλέψω και παραιτήθηκα.
Το καλοκαίρι που παραιτήθηκα χάλασα όλα μου τα λεφτά μισθούς, άδειες, επιδόματα μιλάμε για πάνω από 1.000 περίπου σε 2 μήνες σε ρούμι με κόκα κόλλα, βοτκες με λεμονάδα, ντάκιουρι, μοχιτο μέχρι και το campari σκέτο ήπια. Επίσης έχω ξεφτιλίσει το μεταξά. Το αγοράζα επειδή μου φαινόταν πιο φτηνό. Από το πρωί έως το βράδυ ήμουν πιωμένη, όχι τύφλα αλλά... Αλλά. Για ένα διάστημα μετά το καλοκαίρι σταμάτησα να πίνω όχι για άλλο λόγο αλλά επειδή δεν είχα λεφτά.
Όταν ξεκίνησε το ρευστό πάλι (από τον Δεκέμβρη και μετά) άρχισα να αγοράζω κάνα ουζάκι έτσι επειδή είναι πιο δυνατό από τα υπόλοιπα ποτά. Ε, έλεγα, με αυτό ένα ποτήρι θέλω άρα ξοδεύω λιγότερα χρήματα, νιώθω πιο ωραία πιο γρήγορα.
Η μεγάλη μαλάκια μου τώρα είναι που ανοίγω το ρημάδι το στόμα μου και έτσι ξέρουν όλοι στη δουλειά μου ότι πίνω. Γνώρισα μία εκεί ίδια με εμένα. Με βγάζει έξω όταν σχολάμε και πίνουμε μπύρες με σαμπουκες (τα μισά μας τα κερνουν τα ίδια τα μαγαζιά χοχο). Δεν χρειάζομαι πολύ ποσότητα πλέον για να γίνω κουδούνι αλλά εγώ ποτέ δεν έπινα μπύρες και ειδικά έξω. Ώσπου μετά από μια τέτοια έξοδο έχω καταλήξει να κάθομαι έξω από μια βιτρίνα προσπαθώντας να γυρίσω σπίτι μου, τελικά να κατουρηθω πάνω μου αλλά πολύ κατουρημα. Ο απόλυτος εξευτελισμός. Έκλαιγα για αυτό το περιστατικό και πάλι έπινα.
Στο σούπερ μάρκετ με ξέρουν ως η κοπέλα που αγοράζει ούζο. Γιατί πηγαίνω και αγοράζω μόνο αυτό, οι υπόλοιποι πελάτες με αφήνουν να περάσω που έχω ένα πράγμα οπότε με έχουν προσέξει οι ταμιες γι αυτό και τις προάλλες μου έδινε μία και συμβουλή να μη πίνω ούζο γιατί χτυπάει λέει το συκώτι. Χάχα.
Η κατάντια μου έχει φτάσει τώρα να πίνω πάλι στη δουλειά το χείροτερο όμως δεν είναι αυτό. Είναι ότι τα ποτά που πίνω εκεί τα κλέβω. Όλο λέω να το σταματήσω και όλο παρασύρομαι. Αν το καταλαβουν θα ξέρουν όλοι ότι το κάνω εγώ επειδή όλοι ξέρουν ότι εγώ πίνω. Τι θα κ κάνω;
Επιπλέον νομίζω ότι πρέπει να κόψω με αυτή που τα πίνουμε παρέα γιατί τις προάλλες με κάλεσε σπίτι της, έφερε έναν γνωστό της και πηδηχτηκ@ν για να μας δώσει κάτι. Του έλεγε στο τηλ έλα και έλα να γνωρίσεις και την.... (εμένα)... Μετά αυτός ρίχτηκε σε εμένα και έτσι όπως ήμουν κουρούμπελο δεν είπα όχι και το κάναμε μπροστά της. Αυτή αυτό ήθελε όμως αφού δεν έφευγε και αφού επίτηδες τον έφερε.. Νιώθω πολύ σκατά για αυτό γιατί τώρα αυτή θα με θεωρεί ******* που τον πήρα στο σπίτι της πρώτη φορά που πήγα. Μπροστά της κιόλας. Όχι ότι αυτή είναι καλύτερη βέβαια αλλά, αλλά...
Το πρόβλημα είναι ότι δουλευουμε μαζί. Αυτή μιλάει πολύ σαν εμένα. Φοβάμαι μην τα πει όλα σε όλους ή μην τα πω και εγώ όλα σε όλους.
Σήμερα ήπια πάλι λίγο μεταξά, λίγη βότκα, λίγο ουίσκι δεν ξέρω πλέον την ακούω μεν αλλά αντέχω να πιω πολύ δε. Οπότε είμαι πλέον αλκοολική και στεναχωριέμαι που έχω ξεφύγει και τα έχω κάνει όλα σκατά. Πώς θα γλυτώσω; πως να διορθώσω το θέμα στη δουλειά;
Έχει αλλάξει ο χαρακτήρας μου. Κάνω πράγματα που δεν θα έκανα ποτέ. Όταν είμαι νηφάλια γελάω πολύ αλλά πλέον είμαι μόνιμα εκνευρισμένη, μονίμως βαριέμαι, μονίμως τους μισώ όλους, το άι κιου μου έχει πέσει 96% και το μόνο που σκέφτομαι είναι πιω ένα ούζο για να γίνουν όλα πιο όμορφα. Νιώθω τόσο όμορφα όταν πίνω. Όλα είναι τόσο πιο ωραία! Γιατί να μην κρατούσε αυτό το συναίσθημα για πάντα...!
Τώρα δουλεύω το πρωί. Σκέφτομαι πως θα πάω στη δουλειά και πως θα διορθώσω το θέμα εκεί. Νιώθω μεγάλη ντροπή. Έχω δώσει δικαιώματα παντού και αυτό μου Χαλάει την αυτοπεποίθηση. Τους κοιτάζω όλους και ντρέπομαι για αυτά που κάνω και αυτό φαίνεται, οπότε θα χάσω και τις γνωριμίες μου δεν θα με συμπαθεί κανείς. Με πονάει πάρα πολύ το ότι είμαι τόσο μεγάλη ηλίθια που τα λέω όλα παντού μα πόσο μεγάλη ηλίθια πια.