Δεν ξέρω τι έχω και τι μου φταίει
Καλησπέρα..Είμαι καινούρια σε αυτό το φορουμ και ανοίγω αυτό το θέμα γιατί πραγματικά δεν ξέρω τι μου φταίει.. Ειμαι 23 χρονών και μέχρι τώρα στη ζωή μου ήθελα ένα πράγμα: οικογένεια και πολλά παιδιά! Ξέρω είμαι μικρή για να λέω τέτοιες κουβέντες αλλά είναι το μοναδικό που με γεμίζει.. Η τελευταία μου σχέση ήταν με κάποιον χωρισμένο με 2 παιδιά.. Καταλαβαίνετε τον λόγο που δέθηκα και τον λόγο που τελείωσε.. Τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν τα πιο υγιή και για αυτό πιστεύω ότι μου βγαίνει αυτή η ανάγκη.. Και πάντα ένιωθα μια άρνηση προς τους πατεράδες. Και το μόνο που έλεγα έστω και γελώντας ήταν να κανω παιδια και δεν με νοιάζει τι θα γίνει με το θέμα του πατέρα.. Είναι εντελώς λάθος αυτό και το ξέρω και πραγματικά προσπαθώ όσο μπορώ να εμπιστευτώ ανθρώπους αλλά σχεδόν πάντα τους λάθος.. Δεν θέλω να σας κουράσω και θα μπω στο θέμα που με καίει και με αγχώνει όσο δεν πάει... και που τον τελευταίο μήνα με έχει ρίξει σε μια κατάθλιψη και το μόνο που σκέφτομαι είναι η μοναξιά μου...
Παρέες δεν έχω πέρα από 2-3 γνωστούς-φίλους που απλά μπορώ να βγω για ένα καφέ και να πω ότι ξεσκάω λιγο.. Κάτι έχω και νιώθω ότι δεν με υπολογίζει κανείς.. από την άλλη η ανάγκη μου για μια παρέα με κάνει να είμαι πιο ανοιχτή στους ανθρώπους με αποτέλεσμα να παρεξηγούμαι εύκολα..
Κάπου εδώ πρεπει να μπω στο θεμα γιατι σιγουρα θα σας κούρασα.. Το πρόβλημά μου ξεκίνησε πριν ένα μήνα όπου ήρθα πιο κοντά με κάποιον (27). Μου αρέσει πολύ.. Μου βγάζει τον άντρα που πάντα ήθελα.. Ήσυχος, κύριος, χωρίς να έχει κάνει τρελά πράγματα στη ζωή του και που ξέρει τι θέλει.. Τον ήξερα από πιο παλιά (1-2 φορές είχαμε συναντηθεί) αλλά τώρα ήρθαμε πιο κοντά, ανταλλάξαμε πιο προσωπικές απόψεις και συνειδητοποιήσαμε ότι θέλουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα.. Το θέμα μου όμως είναι ότι είναι ναυτικός.. Τον άλλο μήνα φεύγει και θα γυρίσει μετά από 5 μήνες.. Μου άρεσε αυτό στην αρχή γιατί ήξερα ότι έτσι θα είχα τον έλεγχο από όλα όσα φοβάμαι.. Και πιστέψτε με το εννοώ.. Και αν και χαζά το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν γνωρίζω κάποιον είναι πως θα μπορούσαν να ζήσουν τα παιδιά μου.. Και τουλάχιστον με αυτόν ξέρω... Έτσι νομίζω τουλάχιστον... Όμως έχω μεγάλη ανάγκη να ερωτευτώ και μαζί του δεν είμαι.. Μου αρέσει πολυ να είμαι μαζί του, περνάμε τέλεια αλλά δεν υπάρχει αυτό το τικ τακ που σε κάνει να πετάς στα σύννεφα... Από την άλλη υπάρχει κάποιος άλλος που δείχνει το ενδιαφέρον του υπάρχει κάτι στον αέρα αλλά δν νιώθω την ίδια σιγουρια... Την ίδια ασφάλεια... Και πλεον όσο και αν φαίνεται παράξενο δεν αντέχω άλλη αποτυχία.. Δεν βιάζομαι απλά νιώθω ότι όσα πέρασα από μικρή με έχουν επηρεάσει αρκετά.. Και τώρα το μόνο που κάνω είναι να σκέφτομαι τα παιδιά που δεν έχω... Και ποιος είναι ο κατάλληλος.. Νιώθω ότι για πρώτη φορά τον βρήκα αλλά δεν είναι έρωτας.. Και φοβάμαι την κατάληξη του...
Δεν ξέρω τι να κάνω.. Και όσο περνάει ο καιρός δενόμαστε ακόμα περισσότερο και φοβάμαι ότι στο τελος ουτε τα ταξιδια του δεν θα αντεχω... Τα έχω κάνει μαντάρα... Δεν ξερω τι μου γινεται.. Και θετω το εξης ερώτημα: Καλύτερος ο έρωτας ή η αγάπη και η εκτίμηση?
Είμαι σίγουρη ότι σας μπέρδεψα και εσάς αλλά ούτε ξέρω τι μου γίνεται.. Σε σημείο να λέω καλύτερα μόνη μου και τελος καλο όλα καλα... Αλλά για πόσο?? Νιώθω ότι πνίγομαι..