Σχιζοσυναισθηματική διαταραχή καταθλιπτικού τύπου
Ήταν η διάγνωσή ενός ψυχιάτρου για εμένα πριν από ένα περίπου χρόνο. Συνέχισα αγωγή με αντικαταθλιπτικά, αντιψυχωσικά και περιστασιακά ηρεμιστικά. Διέκοψα τη θεραπεία λόγω ακαταλληλότητας του θεράποντος ιατρού. Επειδή έχω περάσει από αρκετά χρόνια θεραπείας άγχους και ψυχοθεραπείας, δε θέλω να ξαναπάρω αγωγή ή να επισκεφθώ κάποιον ειδικό. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο γράφω και εδώ.
Δεν μπορώ να νιώσω την αγάπη από την οικογένεια μου. Έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για τη δουλειά μου. Είμαι εκτός σχέσης εδώ και μισό χρόνο (το μεγαλύτερο διάστημα που έχω μείνει μόνη μου από τότε που ξεκίνησα να έχω σχέσεις). Φοβάμαι ότι θα μείνω μόνη μου. Και το φοβάμαι με αφορμή το εξής περιστατικό: Πριν από 10 μέρες ξεκίνησα μία σχέση στην οποία ένιωθα πολύ όμορφα. Και ξαφνικά, τα συναισθήματά μου άλλαξαν: άρχισα να φοβάμαι, να σκέφτομαι ότι ήμουν καλύτερα μόνη μου, να έχω εμμονικά πολύ υποτιμητικές σκέψεις για τον άνθρωπο απέναντί μου, να αγχώνομαι για πολύ μακροπρόθεσμες καταστάσεις (πχ. οτι θα φύγω στο εξωτερικό σε 1.5 χρόνο, ότι δε θα είναι αντάξιός μου αν κάνουμε οικογένεια). Και την έληξα. Γιατί συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι σε υγιή ψυχολογική κατάσταση για να κάνω μία σχέση.
Πώς γίνεται να έχω τόσο αντικρουόμενα συναισθήματα; Από τη μία ένιωθα ασφάλεια, τρυφερότητα, εμπιστοσύνη (διότι γνώριζα το άτομο για πολύ καιρό και προηγούνταν μία καλή φιλία) και ξύπνησα μια μέρα και από τότε ήμουν τόσο αντιδραστική και μέσα στο μυαλό μου τον είχα εκμηδενίσει. Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Υ.Γ.: Προσπάθησα να μείνω μόνη για να αυτοεξαρτηθώ ως χρόνια συνεξαρτώμενο άτομο, αλλά τώρα που διέκοψα τη σχέση, νιώθω πάλι τρομερή έλλειψη συντροφικότητας. Δεν μπορώ να νιώσω αγάπη από την οικογένειά μου. Φοβάμαι ότι θα χάσω τους φίλους μου. Μετά βίας δεν έχω παραιτηθεί από τις επαγγελματικές μου φιλοδοξίες, γιατί νιώθω ότι μόνο η επαγγελματική μου επιτυχία μου δίνει αξία ως άνθρωπο.