Quote:
Originally posted by assembly
Στο μυαλο μου επικρατει μια συγχυση.
Γενικα περναω φασεις καταθλιπτικες, κανω ασχημες σκεψεις, εχω περασει κρισεις αγχους..
Μπορει να πιστευω οτι αυτο ειναι ασπρο, και να λεω μαυρο,
μεταξυ 2 ακραιων αποψεων μπορει να πιστευω τα 2 ακρα, αδυνατω να παρω αποφασεις και να αντιμετωπισω οποιαδηποτε δυσκολια ή να συζητησω κατι δυσαρεστο, να υποστηριξω την αποψη μου ή να πω τι με ενοχλει.
Ειμαι τοσο δειλη κατα βαθος, αν και προσπαθω να μην το δειχνω.Το ελεγχω κρατωντας σε \"αποσταση\"τους φιλους μου,εχω παρεα, απλα ομως για να περναω την ωρα μου, κατα βαθος νιωθω μονη. Μονη και απο φιλους και απο την οικογενεια μου.. Δεν ειχα \"φυσιολογικη\" οικογενεια, δεν ειχαμε τη σχεση που επρεπε,
μεγαλωσα με φοβο, με την εντυπωση οτι ειμαι παντου Λαθος, ημουν παντα ανασφαλης, δεν ειχα κανεναν να με υποστηριζει, μαλλον το αντιθετο..ακομα και σε αυτα που εκανα καλα δεν ειχα επιβραβευση..
Ξερω πως η αιτια ειναι ο τροπος μου μεγαλωσα,προσπαθω να το αλλαξω αλλα δεν το καταφερνω.