Originally Posted by
TheNewOne
Νιωθω το κεφαλι μου βαρυ, δεν εχω σηκωθει ακομα απο το κρεβατι
Εχω να γραψω μαθημα στην σχολη σε 3 ωρες και δεν θελω να παω, θελω να κατσω σπιτι. Δεν γινεται να αποτυχω παλι σε μαθημα. Ολο απογοητευω τους γονεις μου, το αγορι μου, τον εαυτο μου. Οτι κανω ειναι λαθος.
Ημουν ανεκαθεν ευαισθητη πλεον ομως παρα ειμαι. Με πιανουν κλαματα στο πουθενα, χωρις συγκεκριμενο λογο. Νιωθω μονιμα ανυμπορη και μονη, αν και δεν ειμαι καθολου μονη. Πρεπει να σηκωνομαι το πρωι να παω στην δουλεια αλλα δεν εχω ουτε το κουραγιο ουτε την ορεξη να κανω το οτιδηποτε. Θεε μου, γραφω αυτα τα σχολια και μονο που σκεφτομαι ποσο μονη μου νιωθω καθε μερα με επιασαν τα κλαματα παλι! Ειμαι γελοια. Ξερω ακουγομαι γελοια! Νιωθω οτι εχω ενα μονιμο πονο στο στηθος, ενα βαρος, οποτε προσπαθω να μιλησω σε καποιον για οτι νιωθω πνιγομαι. Κυριολεκτικα πνιγομαι... Με ποναει ο λαιμος μου και ειναι σαν ο οργανισμος μου να με σταματα απο το να μιλησω. Οποτε δεν ειμαι καλα κοκκινιζει ολος μου ο θωρακας. Θελω να παρω ολα μου τα πραγματα και να φυγω μακρια. Οχι οτι θα με κανει να νιωσω καλα. Αλλα ειναι πολυ ασχημο να αντικριζεις τα ατομα που αγαπας και να νιωθεις οτι το μονο που κανεις να τους πονας. Ντρεπομαι τοσο πολυ και νιωθω τοσο ασχημα, δεν εχουν ιδεα τι συμβαινει μεσα μου. Θελω να πεθανω αληθεια. Δεν νιωθω οτι εχω κανενα μελλον μπροστα μου. Οταν κοιταζω μπροστα τα βλεπω ολα μαυρα, δεν εχω σχεδια, δεν εχω ελπιδες, δεν εχω ονειρα, πως μπορω να εξηγησω τι συμβαινει μεσα μου οταν εγω δεν ξερω; Η μητερα μου τελευταια μου ειπε να παμε σε καποιον ειδικο επειδη λεει μερικες φορες δεν με βλεπει καλα. Η αληθεια ειναι οτι ποτε δεν ειμαι καλα. Απλα μου ειναι πολυ δυσκολο να το κρυβω συνεχεια. Υπαρχουν φορες που βλεπω τους ανθρωπους να πανε να με βοηθησουν αλλα δεν ξερω αν πλεον θελω να δεχτω την οποιαδηποτε βοηθεια. Πως μπορεις να βοηθησεις καποιον χωρις να ξερεις τι εχει;