Originally Posted by
giapapa
Αγαπητή Ελένη,
Κι όμως θεραπεύεται η ιψδ. Την είχα για πολλά πολλά χρόνια και δυστυχώς τα καλύτερα της ζωής μου. Η πείρα μου όμως σχετικά με την ασθένεια είναι μεγάλη και μπορώ να σε βοηθήσω.
Ξεκινάει από άγχος και πανικό. Εκεί πάνω έρχονται και οι εικόνες. Πολλές, πιεστικές, ακατάβλητες, χιμαιρώδεις και χειμαρώδεις. Φόβος πολύς, ιδρώτας, ταχυκαρδία, κούραση πολλή, ησυχία δεν βρίσκεις πουθενά. Θέλεις να κοιμάσαι για να ξεχνάς. Κι΄όταν ξυπνάς αρχίζει ο γολγοθάς. Αυτά μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι φοβάσαι. Και τότε - ευτυχώς βρήκα στη Θεσσαλονίκη έναν καταπληκτικό γιατρό - άρχισε το κυνήγι με τη σκούπα απ΄οποιαδήποτε μεριά του μυαλού μου. Θέλει αγώνα όμως και επιμονή σε καθημερινή βάση. Το μυστικό λέγεται κατακλυσμιαία παρουσία αυτού που σε προκαλεί το φόβο. Του ερεθίσματος δηλαδή. Στην δική μου περίπτωση ήταν ο φόβος της τρέλας. Ξέρετε δύο είναι οι μεγαλύτεροι φόβοι στον άνθρωπο. Ο φόβος της τρέλας και ο φόβος του θανάτου. Πίστευα ότι θα τρελαθώ, ότι θα σπέρνω εγκλήματα δεξιά κι αριστερά αρχίζοντας από τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Δεν πήγαινα στο γιατρό γιατί φοβόμουνα μήπως με κλείσουν μέσα. Την άλλη την παράλλη και την παράλλη μέρα τα συμπτώματα γίνονταν περισσότερα μεγαλύτερα και προσθέτονταν και κάτι καινούριο. Αδυσώπητοι αγώνες χωρίς τελειωμό. Επέστρεφα ράκος από τη δουλειά. Το κρεβάτι η μόνη λύση. Πνιγόμουν στον ιδρώτα και την ταχυκαρδία. Μετα από εννιά χρόνια τραγικά βρήκα αυτόν που με έσωσε.
Το γιατρό ψυχοθεραπευτή και επιστήμονα μαζί που ήταν πολύ σίγουρος για τον εαυτό του. Αυτό με βοήθησε τα μέγιστα. Άρχίσαμε μαζί το κυνήγι της τρέλας. Σενάριο που έγραφα με πρωταγωνιστή τον εαυτό μου. Να κάνω τα πάντα και σε όλους. Μακελάρης στα χειρότερα χιτσκοκικά θρίλερ. Τύφλα να΄χει Άντονι Πέρκινς στο Ψυχώ. Να διαβάζω οτιδήποτε φοβόμουνα. Εκεί να δείτε φόβος. Κιάλλα πολλά που να σας τα περιγράφω. Το άγχος γινόταν πύραυλος. Αυτό θέλαμε να μπούμε στοι σπίτι του εχθρού και αν το κυριέψουμε. Να κάνουμε το δικό μας παιχνίδι. Νιώθεις απαίσια βέβαια. Αλλά εκεί δεν τα παρατάς. Στην αρχή ήμουν συνέχεια κάτω. Μετά από λίγο καιρό άρχισα να έχω καλές στιγμές. Μία μέρα χωρίς αγχος και δέκα με άγχος. Αυτό προοδευτικά αυξανόταν μέχρι που έγινε μία με άγχος και δέκα χωρίς. Δεν το έβαζα κάτω. Έκανα τα πάντα. Μέχρι και στο ψυχιατρείο σαν επισκέπτης πήγαινα για να ανεβεί κατακόρυφα το άγχος γιατί γνώριζα ότι μακροπρόθεσμα θα είχα βοήθεια. Και μια μέρα είδα το φως του ήλιου. Ζεστό, δυνατό και γαλήνιο μες στην καρδιά μου. Εύχομαι με τον ίδιο τρόπο να βρει γιατρειά και η αδελφούλα σου. Στο σαιτ μπήκα γιατί θέλω να βοηθήσω όλους που έχουν ανάγκη. Παιδιά είπαμε κατακλυσμιαίο βύθισμα σ΄αυτό που προκαλεί το άγχος. Θα βρείτε τον τρόπο εσείς.