Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί ψυχή μου...
Τι άδικη που είναι η ζωή...να είσαι ερωτευμένη με εναν ανθρώπο και να μην μπορείτε να είστε μαζί..πονάει πολυ...να νιώθεις τοσα πολλα να μην βγαίνει ποτέ από το μυαλό σου και από την καρδιά σου..να νιώθει και εκείνος το ίδιο αλλα οι συνθήκες να είναι τοσο δύσκολες που δεν το επιτρέπουν...να νιώθεις την ανάγκη να τον αγκαλιάσεις και να μην μπορείς...πνιγεσαι..σαν θηλιά στο λαιμό σου...να σκέφτεσαι τις στιγμές που περάσατε μαζι και να χτυπάει η καρδιά σου σαν τρελή..να ανατριχιαζει όλο σου το κορμί..μόνο στην σκέψη να τον νιώθεις οτι σε ακουμπάει...Απλά γιατί;;;;; Τόσο δυνατά συναισθήματα και να προσπαθείς να τα κρύψεις γιατί ξερεις ότι δεν θα οδηγήσει πουθενά..να θέλετε τόσο πολυ ο ένας τον αλλον..γιατί ξέρετε πως είστε γεννημένοι ο ένας για τον άλλον...και να μην μπορείτε να είστε μαζί...ούτε στον χειρότερο εχθρό δεν το εύχομαι πραγματικά......Να είναι ο μόνος άνθρωπος που σε κάνει χαρούμενη και όταν είστε μαζι να ξεχνάς τα πάντα...να νιώθεις πρώτη φορά ΚΑΛΑ και ΧΑΡΟΎΜΕΝΗ και δεν σε νοιάζει τίποτα..ο μόνος άνθρωπος που νιώθεις υπέροχα μαζι του γιατί απλα είναι υπέροχος...
